Мо дидем, ки чӣ гуна Қуръон маъно, ки Таврот, Забур ва Инҷил, ки Библияро (ал-Китобро) ташкил медиҳад, таҳриф карда мешавад. Дар Қуръон ба ҳамин маъно омадааст, ки пайрави Инҷил аз ҳазрати Муҳаммад (с), дар соли 600 пеш аз милод китоби Худоро дар алоҳидагӣ; ин маънои онро надорад, ки ин истифода бурда мешавад. Дар Қуръон омадааст, ки паёми фармон дар Инҷил ин буд:
1. Суханони Аллоҳ.
2. Суханони Ӯро дигаргун кардан ҳеҷ гоҳ имконпазир нест.
Агар дар дуи ин гуфтаҳо дуруст аст, пас одамон ал-Китобро (Таврот, Забур ва Инҷил = Библия) тахриф кардан.
Пайғамбар Муҳаммад (с) ва Библия
биёед бубинем, ки меояд суннат дар ин бора чӣ мегӯяд. Ин дар замони паёмбар Муҳаммад (с) хоҳад кард:
«Баъд аз ин Ҳадиҷа ба ӯ аз хона берун шуд ва дар назди амакбачааш Баракё овард… навишта будам” (Саҳи ал-Бухорӣ Ҷилди 1 , Китоби 1, № 3.)
Абу Ҳурайра ривоят мекунад: Ахли китоб Тавротро ба забони ибрӣ мехонданд ва ба мусалмонон ба забони арабӣ баёния. Баъд Расули Худо (с) фармуд: «Ба зуд китоб бовар накунед ва ба имон наёваред, балки бигуед: «Мо ба Худо ва он чи нозил шудааст, имон овардем» (Саҳи ал-Бухорӣ Ҷилди 9 , Китоби 93, № 632. )
Яҳудиён назди Расули Худо (с) омада омаданд, ки аз онҳо як марду зане фурӯшанд зино дастгир шуданд. Расули Худо (с) аз онҳо пурсид: «Дар Таврот дар бораи ҷазои шаръии Ар-Раҷм (сангзанӣ) чӣ ёфтед?» Гуфтанд: «Мо ҷиноятҳоро эълон кардем ва камчинкорӣ кардем». Абдуллоҳ ибни Салом гуфт: «Шумо рост намегӯед; Дар Таврот фармони Раҷма аст». Дар он ҷо ворид Раҷма навишта шудааст. Онҳо гуфтанд: «Муҳаммад рост, ки дар Таврот ҳосил Раҷма (сангзанӣ)бел аст» (Саҳҳи ал-Бухорӣ Ҷилди 4 , Китоби 56, № 832.)
Абдуллои Умар (р) ривоят мекунад, ки: «Гурӯҳе аз яҳудиён анҷом ёфт ва Паёмбари Худо (с)-ро ба назди Кавф даъват карданд ва гуфтанд: «Эй Абулқосим, як ибни аз марги мо бо зане зино кард, пас бар онҳо. ҳукм кун». Барои Паёмбари Худо (с) гузоштанд, ки бар он нишаст ва фармуд: Тавротро биёваред. Чун барояш накард, болиштро аз тагаш берун кашид ва Тавротро бар он гузошта ва гуфт: «Ба ту ва ба зоте, ки туро нозил кардааст, имон дорам» (Суннаи Абу Довуд Китоби 38, № 4434)
Қиссаи Абуҳурайра (р): «Паёмбари Худо (с) гуфта: метавонад рӯзе, ки офтоб бар тулӯ кардааст, нигоҳ дошта мешавад; Одам дар он рӯз сохта шудааст… Каъб гуфт: Ин рӯз дар сол як бор аст. Гуфтам: Ин рӯз рӯзи ҷумъа аст. Каъб Тавротро хонда гуфт: Расули Худо (с) рост гуфт. (Суннаи Абу Довуд Китоби 3, № 1041)
Ин барқарорисҳоро раднашаванда ба мо нишон медиҳад, ки паёмбар Муҳаммад (с) дар айёми амал ба Инҷил чӣ гуна муносибат кардааст. Ҳадиси аввал ба мо хабаре, ки Инҷил мавҷуд буд ва ки паёмбар барои нахуст даъват карда шуд, буд. Ҳадиси ҳуқуқиён, ки яҳудиён дар ҷамоатии мусулмонон Тавротро ба забони ибрӣ мехонданд. Паёмбар Муҳаммад (с) дар онҳо матни онҳо баҳс мекунанд, балки ба маънии арабии бепарво буд.
Дар ин бора дар вақти дигар гуфта мешавад, ки роҳбари Муҳаммад (с) роҳбари маъмурони Тавротротро дар он вақт дошт. Ҳадиси охирин ба мо нишон медиҳад, ки Тавроти он замон барои он ки паёмбар Муҳаммад дар бораи рӯзи сохтани одам (рӯзи ҳамла) истифода мешуд. Дар ин давра бар Таврот барои таҳкими дурустии таълимоти худи Муҳаммад (с) гунаҳкор карда шуд. Дар ин ҳолате аз ин пайдоишҳо мо ягон ишорае надорем, ки матни Инҷил вайрон ё муайян карда мешавад.
Аввалин дастурҳои Инҷил (Аҳдидид)
Ман китобе дар бораи аввалин ҳуҷҷатҳои Аҳдидид (Инҷил) дорам. Муқаддимаи он оғоз мешавад:
«Дар ин китоб транскрипсияҳои 69-ум дар китоби Аҳдидидро дар бар мегиранд… аз соли 2-юми асри 4 (солҳои 100-300 милодӣ)…
(Comfort, P.W. “The Text of the Earliest New Testament Greek Manuscripts”, саҳ. 17, 2001).
Ин сари маълумотҳо аз он сабаб омадани кайсари Рум Константин (тақрибан 325 милодӣ) ки ба фикри гуфтаҳо матни Библияро дар бораи дода метавонад, будани дастхатҳо исбот кард. Агар Константин Библияро пайдо кард, мо дар коркарди маводи матнҳо пеш аз он ки бо матнҳое, ки баъдан аз ҳукмронии онҳо пайдо шуда буданд, аз ин паҳн шудаем. Аммо фарқияте ёфт нашуд.
Ба илова, нусхаҳои матнҳои Китоби Муқаддас аз омадани паёмбар Муҳаммад (с) таҳия карда шудаанд, маълумот тасдиқон дастхатҳои дигар то соли 600-уми милодӣ навишта шудаанд, ки аз гӯшаҳои зиёд замин то мо расидаанд. Ҳазрати Муҳаммад (с) соли 600-уми милодӣ Инҷили он замонро тағир матни (аслӣ) истифода бурд; Илова бар ин, мо онҳоро аз Библияро дорем, ки садсолаҳо пеш аз Паёмбар Муҳаммад (с) ба нусхабардорӣ шуда буданд. Ин ба мо ҳуқуқ медиҳад, ки бо танзим кунем, ки Китоби Муқаддима тасдиқ карда нашудааст.
Ҳатто ақидае, ки масеҳиён матнҳои Навиштаҳоро иваз кардаанд, маъно надорад. Чунин шумораи зиёди одамон, ки дар саросари ҷаҳон пароканда буданд, ба як созиш омада, матнҳои Навиштаҳои Муқаддасро тағйир дода наметавонистанд. Ҳатто агар онҳое, ки дар Арабистон зиндагӣ мекарданд, матнро иваз кунанд ҳам, фарқи нусхаҳои онҳо ва нусхаҳои бародаронашон аз Сурия ё Аврупо ошкор мешуданд. Аммо нусхаҳои дастнависҳо дар тамоми ҷаҳон як хел ҳастанд, ҳам дар он вақт, ҳам ҳозир. Ҳатто Қуръон ва ҳадис дар соли 600-уми милодӣ мавҷуд будани матнҳои Китоби Муқаддасро ба таври равшан тасдиқ мекунанд. Азбаски Китоби Муқаддас аз дастнависҳои хеле пештар аз ин давра иборат аст, Китоби Муқаддас бешубҳа таҳриф карда ё тағйир дода нашудааст. Ҷадвали дар поён овардашуда инро бо нишон медиҳад, ки чӣ тавр матни асосии Библия то соли 600-уми милодӣ пайдо шудааст.
Қадимтарин нусхаҳои дастхатҳои Таврот ва Забур ҳатто ба давраҳои пештар тааллуқ доранд. Маҷмуаи лӯлапечҳо, ки чун лӯлапечҳои баҳри Мурда маълуманд, соли 1948 дар наздикии баҳри Мурда ёфт шудаанд. Ин лӯлапечҳо тамоми Тавроту Забурро ташкил медиҳанд ва ба солҳои 200-100 то милод тааллуқ доранд. Ин маънои онро дорад, ки мо нусхаҳои Тавротеро дорем, ки ҳатто пеш аз пайғамбарон Исои Масеҳ (алайҳиссалом) ва Муҳаммад (с) вуҷуд доштанд. Азбаски ҳар дуи онҳо Таврот ва Забури замони худро ба таври васеъ истифода ва тасдиқ кардаанд, боварӣ ҳосил кардан мумкин аст, ки аввалин китобҳои паёмбарон вайрон нашудаанд. Ман баррасӣ мекунам, ки ин аз ҷиҳати дуруст будани ал-Китоб аз назари илмӣ дар ин мақола чӣ маъно дорад.
Шаҳодати Паёмбар Муҳаммад (с) дар ҳадис, дар баробари дониши ибтидоӣ дар бораи дастнависҳои Инҷил, ба он хулосае, ки Қуръон дар робита ба Инҷил мекунад, ишора менамояд, ки матни Инҷил таҳриф нашудааст ва тағйир наёфтааст.
