Skip to content
Home » Масеҳ нозил шудааст – бо таълимот бо қудрат

Масеҳ нозил шудааст – бо таълимот бо қудрат

  • by

Сураи «Алақ» (сураи 96 – лахта) ба мо мегӯяд, ки Худо ба мо чизҳои наверо меомӯзад, ки пештар намедонистем.

Он ки қаламро омӯхт, ба одамӣ чизҳоеро омӯхт, ки намедонист. (Сураи Алақ, 96:4-5).

Сураи Ар-Рум (Сураи 30 – Румиён) боз мефаҳмонад, ки Худо ин корро тавассути фиристодани паёмҳо ба паёмбарон мекунад, то мо бифаҳмем, ки мо аз ибодати ҳақиқии Худо дар куҷо гумроҳем.

Ё бар онҳо далеле нозил кардаем, ки ба чизҳое, ки ба он ибодат мекунанд, баён мекунад? (Сураи Рум, ояти 30).

Ин пайғамбарон аз ҷониби Худо қудрат доранд, ки ба мо ошкор кунанд, ки шарикони нодурусти мо бо Худо дар куҷост, хоҳ дар фикрҳо, хоҳ дар гуфтор ва ҳам рафтори мо. Ҳазрати Исо Масиҳ алайҳиссалом чунин устоде буданд ва қудрати беназире доштанд, ки ҳатто фикрҳои ботинии моро фош кунанд, то ки мо аз ҳар хатогиҳои дарунӣ рӯй гардонем. Мо инро дар ин ҷо мебинем. Пас аз он мо ба аломати қудрати ӯ назар мекунем ба воситаи мӯъҷизаҳои шифо бахшида шудааст.

Пас аз Исои Масеҳ (ъ) шайтон васваса кард (Иблис) ба хидмати паёмбарӣ аз тариқи таълим оғоз кард. Тӯлитарин таълимоти ӯ, ки дар Инҷил сабт шудааст, ном дорад Мавъизаи Болоикӯҳӣл. Шумо метавонед пурра хонед Мавъизаи Болоикӯҳӣ Ин ҷо. Мо дар зер нуктаҳои барҷастаро меорем ва сипас бо таълимоти Исои Масеҳ ба он чизе, ки Мусои пайғамбар аст, иртибот медиҳем дар Таврот пешгӯӣ шудааст.

Исои Масех (ъ) чунин таълим додааст:

«Шунидаед, ки кайҳо ба мардум гуфта шудааст: “Қатл накун, ва ҳар кӣ одамкушӣ кунад, маҳкум хоҳад шуд”. 22 Аммо ба шумо мегӯям, ки ҳар кӣ ба бародар ё хоҳар хашмгин бошад, ба доварӣ дучор хоҳад шуд. Боз ҳар касе, ки ба бародар ё хоҳаре “Рака” гӯяд, дар назди суд ҷавобгар аст. Ва ҳар кӣ гӯяд: “Эй аблаҳ!” хавфи оташи дӯзах хоҳад буд.

23 «Бинобар ин, агар ту ҳадяи худро дар қурбонгоҳ пешкаш кунед, ва дар он ҷо дар хотир доред, ки бародар ё хоҳари шумо зиддият дорад, 24 ҳадяи худро дар он ҷо дар назди қурбонгоҳ гузор. Аввал бирав ва бо онҳо оштӣ шав; пас биёед ва тухфаи худро пешкаш кунед.

25 “Масъаларо бо рақиби худ, ки шуморо ба додгоҳ мебарад, зуд ҳал кунед. Вагарна, ки дар роҳ якҷоя ҳастед, ин корро кунед, вагарна рақибатон метавонад шуморо ба дасти қозӣ супорад ва қозӣ шуморо ба дасти афсар супорад, ва шуморо ба зиндон андохтан мумкин аст. 26 Ба ростӣ ба шумо мегӯям: то тини охиринро надиҳед, берун намеравед.

Зино

27 «Шунидаед, ки гуфта шудааст: “Зино накун”. 28 «Лекин Ман ба шумо мегӯям: ҳар кй ба зане бо чашми шаҳватомез нигоҳ кунад, дар дили худ бо вай зино карда бошад. 29 Агар чашми ростат туро ба васваса андозад, онро канда, парто. Барои ту беҳтар аст, ки як узви баданатро аз даст диҳӣ, аз он ки тамоми баданат ба дӯзах андохта шавад. 30 Ва агар дасти ростат туро ба васваса андозад, онро бурида парто. Барои ту беҳтар аст, ки як узви баданатро аз даст диҳӣ, аз он ки тамоми баданат ба дӯзах равад.

талоқ

31 “Мегуфтанд, ки” касе ки зани худро талоқ медиҳад, бояд ба вай шаҳодатномаи талоқ диҳад. ” 32 Аммо ман ба шумо мегӯям, ки касе, ки зани худро талоқ медиҳад, ба истиснои бадахлоқии ҷинсӣ, ӯро қурбонии зино мекунад ва ҳар кӣ зани талоқшударо гирад, зино мекунад.

Савганд

33 «Боз шунидаед, ки ба мардум гуфта шудааст: “Қасами худро нашиканед, балки назрҳои додаатонро ба Худованд вафо кунед”. 34 «Лекин ба шумо мегӯям, ки ҳеҷ гоҳ қасам ёд накун: ё ба осмон, зеро ки он тахти Худост; 35 ё савганд ба замин, зеро он зери пои Ӯст; ё аз ҷониби Ерусалим, зеро он шаҳри Подшоҳи Бузург аст. 36 Ва ба сари худ қасам нахӯред, зеро шумо наметавонед ҳатто як мӯйро сафед ё сиёҳ кунед. 37 Ба шумо танҳо гуфтан лозим аст, ки танҳо “Ҳа” ё “Не” аст; ҳар чизе ки ғайр аз ин аз иблис меояд.

Чашм барои чашм

38 «Шунидаед, ки гуфта шудааст: “Чашм дар ивази чашм ва дандон ба ивази дандон”. 39 Аммо ба шумо мегӯям: ба шахси бад муқобилат накунед. Агар касе ба рухсораи рости шумо торсакӣ занад, рухсораи дигарро низ ба онҳо гардонед. 40 Ва агар касе мехоҳад туро ба додгоҳ кашад ва куртаатро бигирад, куртаатро низ бидиҳад. 41 Агар касе шуморо маҷбур кунад, ки як мил равед, бо онҳо ду мил равед. 42 Ба касе, ки аз ту мепурсад, бидеҳ ва аз касе, ки мехоҳад аз ту қарз гирад, рӯй нагардон.

Муҳаббат ба душманон

43 «Шунидаӣ, ки гуфта шудааст: “Ёри худро дӯст дор ва аз душманат нафрат кун”. 44 Аммо ба шумо мегӯям: душманони худро дӯст доред ва барои таъқибкунандагони худ дуо гӯед, 45 то ки фарзандони Падари худ дар осмон бошед. Офтоби худро бар баду неку тулӯъ мекунад ва бар некӯкорон ва золимон борон мефиристад. 46 Агар шумо онҳоеро, ки шуморо дӯст медоранд, дӯст доред, чӣ мукофот хоҳед гирифт? Оё ҳатто андозгирон ин корро намекунанд? 47 Ва агар шумо танҳо ба мардуми худ салом гӯед, аз дигарон чӣ кор мекунед? Оё ҳатто бутпарастон ин корро намекунанд? 48 Пас, комил бошед, чунон ки Падари осмонии шумо комил аст. (Матто 5:21-48)

Масеҳ ва мавъиза дар болои кӯҳ

Шумо мебинед, ки Исои Масеҳ (а) бо шакли «Шунидед, ки гуфта шудааст… Аммо ба шумо мегӯям…» таълим медод. Дар ин сохтор нахуст аз Таврот иқтибос оварда, сипас доираи амрро ба ангезаҳо, андешаҳо ва калимаҳо васеъ мекунад. Исои Масеҳ бо гирифтани дастурҳои сахте, ки тавассути ҳазрати Мусо (а) дода шуда буд, таълим дод ва онҳоро ба вуҷуд овард. кор кардан боз хам душвортар аст!

Аммо чолиби диццат он аст, ки вай фармудаи Тавротро васеъ мекунад. Вай ин корро дар асоси ваколати худ мекунад. Ӯ танҳо мегӯяд: “Аммо ман ба шумо мегӯям …” ва бо ин вай доираи фармонро зиёд мекунад. Ин як чизест, ки дар таълимоти паёмбар хеле беназир буд. Чуноне ки Инҷил мегӯяд, вақте ки ин хутбаро тамом кардааст

Вақте ки Исо ин суханонро ба охир расонд, мардум аз таълими Ӯ дар ҳайрат монданд, зеро Ӯ мисли касе таълим медод. ваколат дошт, ва на ҳамчун муаллимони шариат. (Матто 7:28-29)

Дарҳақиқат, Исо Масиҳ (алайҳиссалом) улуғ қудратга эга бўлган шахсга таълим берган. Аксари паёмбарон танҳо паёмбароне буданд, ки паёми Худоро интиқол медиҳанд, аммо ин ҷо дигар буд. Чаро Исои Масеҳ ин корро карда метавонист? Тавре ки ‘Масих’ ки мо дидем Ин ҷо унвоне буд, ки дар Забури ояндагон дода шуда буд, қудрати бузурге дошт. Таронаи 2-и Забур, ки дар он ҷо Унвони «Масих» бори аввал дода шуд Аллоҳнинг Масиҳ билан гаплашишини қуйидагича тасвирлаб берди

Ва ман (Худованд) умматҳоро мероси шумо ва ақсои заминро мулки шумо хоҳам кард. (Забур 2:8)

Ба Масеҳ ҳокимият бар халқҳо дода шудааст, ҳатто то охири замин. Ҳамин тавр, Исо ҳамчун Масеҳ қудрат дошт, ки ба тавре ки ӯ таълим медод, таълим диҳад.

Пайгамбар ва хутба дар болои кух

Дар хакикат, чунон ки мо дидем Ин ҷо, Дар Таврот ҳазрати Мӯсо (а) омадани «Пайғамбар»-ро пешгӯӣ карда буд, ки дар шеваи таълимаш қайд карда мешавад. Мусо навишта буд

Ман (Аллоҳ) сухани худро дар даҳони ӯ мегузорам. Ҳар он чиро, ки ба ӯ фармудам, ба онҳо хоҳад гуфт. Ман худам ҳар кӣ ба суханони ман гӯш надиҳад, ки паёмбар аз номи ман мегӯяд, бозхост мекунам. (Такрори Шариат 18: 18-19)

Ҳангоми таълим додани тарзи таълим, Исо қудрати худро ҳамчун Масеҳ истифода мебурд ва пешгӯии Мусои пайғамбари ояндаро, ки бо қудрати бузург таълим медод, иҷро мекард. У ҳам Масиҳ ва ҳам Пайғамбар эди.

Ту ва ман ва Мавъизаи Болои Кӯҳ

Агар шумо инро бодиккат хонед Мавъизаи Болоикӯҳӣ то бубинед, ки чӣ тавр шумо бояд итоат кунед, пас шумо шояд ошуфта бошед. Чӣ гуна касе метавонад бо ин гуна амрҳое зиндагӣ кунад, ки ба дилҳо ва ниятҳои мо муроҷиат мекунанд? Ҳадафи Исои Масеҳ бо ин мавъиза чӣ буд? Чавобро аз чумлаи хотимавии у мебинем.

Мукаммал бошедбинобар ин, чунон ки Падари осмонии шумо комил аст. (Матто 5:48)

Аҳамият диҳед, ки ин фармон аст, на пешниҳод. Талаби у ин аст, ки мо комил бошед! Чаро? Зеро Худо комил аст ва агар мо дар биҳишт бо Ӯ бошем, чизе ҷуз комил нест. Мо аксар вақт фикр мекунем, ки шояд танҳо хубтар аз аъмоли бад – ин кофӣ хоҳад буд. Аммо агар чунин мебуд ва Худованд моро ба биҳишти худаш ворид кунад, мо камоли биҳиштро нобуд мекардем ва онро ба бесарусомоние, ки дар дунё дорем, мегардонем. Ин шаҳват, тамаъ, ғазаби мост, ки имрӯз ҳаёти моро дар ин ҷо хароб мекунад. Агар мо ба биҳишт равем, ки ҳамон ҳавас, тамаъ ва хашмро дошта бошем, аз ин рӯ, биҳишт ба зудӣ ба ин дунё табдил меёбад – пур аз мушкилоте, ки аз ҷониби худи мо сохта шудааст.

Дарвоқеъ, бештари таълимоти Исо ал-Масеҳ ба дилҳои ботинии мо тамаркуз мекарданд, на ба маросими зоҳир. Биёед бубинем, ки чӣ тавр дар таълимоти дигар ӯ ба дилҳои ботинии мо диққат медиҳад.

Ҳазрати Исо (а) идома дод: «Он чи аз башар берун меояд, онҳоро палид мекунад. Зеро аз дарун, аз дили одам фикрҳои бад мебароянд: бадахлоқии ҷинсӣ, дуздӣ, куштор, зино, тамаъ, кина, макр, зино, ҳасад, тӯҳмат, такаббур ва аблаҳӣ. Хамаи ин бадихо аз дарун баромада, одамро харом мекунад». (Марқӯс 7:20-23)

Пас покии даруни мо хеле муҳим аст ва меъёри зарурӣ комилият аст. Аллоҳ таоло “комил”ни фақат мукаммал жаннатга киритади. Аммо, гарчанде ки ин дар назария хуб садо медиҳад, он як мушкили бузургеро ба миён меорад: Чӣ тавр мо ба ин Биҳишт ворид мешавем, агар мо комил набошем? Имконнопазирии комилан комил будани мо метавонад боиси ноумедӣ гардад.

Аммо он чизест, ки ӯ мехоҳад! Вақте ки мо аз он ки ҳамеша ба қадри кофӣ хуб буданамон ноумед мешавем, вақте ки мо эътимод карданро ба шоистагии худ бас мекунем, мо “рӯҳи камбизоат” мешавем. Ва Исои Масеҳ дар оғози ин мавъиза гуфт:

Салом дар рӯҳ камбағал ҳастанд, зеро Малакути Осмон аз они онҳост» (Матто 5:3).

Оғози ҳикмат барои мо ин аст, ки ин таълимотҳоро ҳамчун ба мо дахл надоранд, рад накунем. Онҳо мекунанд! Стандарт ба ‘Мукаммал бошед‘. Вақте ки мо иҷозат медиҳем, ки ин стандарт ба мо ғарқ шавад ва дарк кунем, ки мо ба ин қодир нестем, пас мо ба роҳи рост сар мекунем. Мо ин роҳи ростро оғоз мекунем, зеро бо эътирофи нокофии худ, мо метавонем бештар омода бошем. ёриро кабул кунанд назар ба он ки агар мо фикр кунем, ки ин корро бо хиссиёти худамон ичро карда метавонем.

PDF-и ҳама аломатҳоро аз Ал-Китоб ҳамчун китоб зеркашӣ кунед

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *