Дар сураи Абаса (Сураи 80 – Абӯҳронияш) омадааст, ки Паёмбар Муҳаммад (с) бо марди нобиное вохӯрдааст.
(Пайғамбар) абрӯ бардошт ва рӯй гардонд, зеро нобино назди ӯ омад. Аммо ба ту чӣ гуфта метавонист, ҷуз ин ки ӯ (дар фаҳмиши рӯҳонӣ) афзоиш ёбад? (Сураи Абаса 80:1-3).
Ҳарчанд имкони дарки рӯҳонӣ мавҷуд буд, ҳазрати Муҳаммад (с) нобиноёнро шифо надод. Ҳазрати Исо Масиҳ алайҳиссалом дар байни паёмбарон беҳамто буд, ки чӣ тавр ӯ метавонист ва нобиноёнро шифо дод. Ӯ қудрате дошт, ки онро дигар паёмбарон, ҳатто паёмбароне мисли ҳазрати Мусо, Иброҳим ва ҳазрати Муҳаммад (с) нишон надодаанд. Ӯ ягона паёмбаре буд, ки қудрати рафъи мушкилоти мушаххасе, ки дар сураи Ғофир (сураи 43 – омурзанда) омадааст, дошт.
Оё ту метавонӣ каронро шунаво созӣ ё ба кӯрон ва онон, ки дар гумроҳии ошкоро (саргардон) ҳидоят диҳӣ? (Сураи Ғофир, ояти 43).
Дар сураи Моида (сураи 5 – Суфраи густурда) мӯъҷизаҳои Исои Масеҳ ба таври зайл тасвир шудааст:
Он гоҳ, ки Худо гӯяд: «Эй Исо, писари Марям, неъмати Маро бар ту ва бар модарат ёд кун, он гоҳ ки туро ба рӯҳулқудс ёри додам ва ту дар гаҳвора ва дар балоғат бо мардум сухан мегуфтӣ. Ва [ба ёд оваред] он ҳангомро, ки ба ту навиштану ҳикмат ва Тавроту Инҷил омӯхтам. Ва ҳангоме, ки ба изни Ман аз гил монанди сурати парранда меофардӣ, дар он дамидӣ ва ба фармони Ман паррандае шуд. Ва ба изни Ман кӯрон ва махавиро шифо додӣ. Ва он гоҳ ки ба фармони Ман мурдагонро берун овардӣ. Ва он гоҳ, ки банӣ-Исроилро аз [куштанатон] шумо боздоштам, он гоҳ ки бо далелҳои равшан наздашон омадед ва кофирон аз онон гуфтанд: «Ин ҷуз ҷодуи ошкор нест». (Сураи Моида, 5:110).
Сураи Оли-Имрон (Сураи 3 – Оилаи Имрон) қудрати ӯро дар мӯъҷизаҳо тавсиф мекунад.
«Ва (ӯро) паёмбаре бар банӣ-Исроил, ки (бо ин паём) барои шумо омадаам, ки аз ҷониби Парвардигоратон мӯъҷизае аз ҷониби шумост, ки барои шумо аз гил месозам, чунон ки ба сурати парранда ва дар он дамидам, то ба фармони Худо ба парранда гардад. Ва ба фармони Худо кӯрони модарзод ва махавонро шифо медиҳам ва мурдагонро зинда мекунам. ва ба шумо мегӯям, ки чӣ мехӯред ва чӣ дар хонаҳои худ захира мекунед. Агар имон овардаед, дар ин ибратест барои шумо.
«(Ман назди шумо омадаам, то ки шариати пеш аз ман буд, шаҳодат диҳам. Ва баъзе аз чизҳоеро, ки бар шумо ҳаром шуда буд, бар шумо ҳалол гардонем. Ман бо мӯъҷизае аз Парвардигоратон назди шумо омадаам. Пас аз Худо битарсед ва ба ман итоъат кунед. (Сураи Оли Имрон, ояти 3-49).
Кӯрон мебинанд, махавиён шифо ёфтанд, мурдагон эҳё шуданд! Аз ин рў, дар сураи Моида (5:110) омадааст, ки Исои Масењ (алайњиссалом) нишонањои равшан нишон дод ва дар сураи Оли Имрон (3:49-50) мефармояд, ки нишонаи ў «аз љониби Парвардигоратон барои шумост». Оё нодида гирифтани маънои ин аломатҳои тавоно беақлӣ нест?
Мо хоҳем дид, ки чӣ тавр Инҷил ин мӯъҷизаҳои паёмбарро ба таври муфассал тавсиф мекунад ва чаро китобҳои муқаддас ӯро «Каломи Худо» меноманд.
Пештар дидем, ки ҳазрати Исои Масеҳ (с) бо қудрати бузург таълим медод, ки танҳо Масеҳ дошта метавонист. Дарҳол пас аз ба итмом расонидани ин таълим Мавъизаи Болоикӯҳӣ Инҷил менависад, ки:
Вақте ки Исо аз кӯҳ фуромад, мардуми зиёде аз ақиби Ӯ омаданд. 2 Марди махав омада, пеши ӯ зону зад ва гуфт: «Худовандо, агар бихоҳӣ, метавонӣ маро пок кунӣ».
3 Исо дасташро дароз карда, ба он мард даст расонд. “Ман омодаам” гуфт ӯ. “Тоза бошед!” Дарҳол ӯ аз махав пок шуд. 4 Он гоҳ Исо ба вай гуфт: «Бохабар бош, ки ба касе чизе нагӯй. Аммо бирав, худро ба коҳин нишон деҳ ва ҳадяеро, ки Мусо фармудааст, тақдим кун, то ба онҳо шаҳодате шавад». (Матто 8:1-4)
Ҳазрати Исо (а) ҳоло бо шифо додани марде аз махав қудрати худро нишон медиҳад. Ӯ танҳо гуфт ‘Тоза бошед‘ ва ӯ ҳам пок шуд ва ҳам шифо ёфт. Суханони ӯ қудрати шифо додан ва таълим додан низ доштанд.
Пас Исо (ъ) бо «душман» дучор шуд. Румиён буданд дар он вакт ба истилогарони сарзамини яхудихо нафратангез буд. Яҳудиён дар он вақт ба румиён назар мекарданд, ки чӣ гуна баъзе фаластиниҳо нисбат ба исроилиён эҳсос мекунанд. Аз ҳама нафратовар (яҳудиён) сарбозони румӣ буданд, ки аксар вақт аз қудрати худ сӯиистифода мекарданд. Бадтар аз он афсарони румӣ буданд – ‘мирисадхо‘ ки ба ин сарбозон фармон медод. Исо (ъ) акнун бо чунин «душман»-и манфур дучор меояд. Ин аст, ки онҳо чӣ гуна вохӯрданд:
Исои Масеҳ (а) ва мирисад
5 Вақте ки Исо ба Кафарнаҳум ворид шуд, мирисаде назди ӯ омад ва илтимос кард. 6 «Худовандо, — гуфт ӯ, — ғуломи ман дар хона фалаҷ хобидааст ва сахт азоб мекашад».
7 Исо ба вай гуфт: «Оё ман омада, ӯро шифо диҳам?»
8 Мирисад ҷавоб дод: «Худовандо, ман сазовори он нестам, ки ту зери сақфи ман биёӣ. Аммо фақат суханро бигӯ, ва бандаи ман шифо меёбад. 9 Зеро ман худам як фармонбардор ҳастам, ва дар зери сарбозон. Ман ба яке мегӯям, ки “бирав”, меравад; ва яке: “Биё”, ва ӯ меояд. Ман ба ғуломи худ мегӯям: “Инро бикун”, ва ӯ мекунад ».
10 Вақте ки Исо инро шунид, дар ҳайрат монд ва ба онҳое ки аз ақиби Ӯ буданд, гуфт: «Ба ростӣ ба шумо мегӯям, ки дар Исроил касеро наёфтаам, ки ин қадар имони бузург дошта бошад. 11 Ба шумо мегӯям, ки бисьёр касон аз шарқ ва ғарб омада, дар ид бо Иброҳим, Исҳоқ ва Яъқуб дар Малакути Осмон ҷойҳои худро хоҳанд гирифт. 12 Аммо тобеони салтанат ба берун, ба торикӣ партофта хоҳанд шуд, ки дар он ҷо гиря ва ғиҷирроси дандон хоҳад буд».
13 Он гоҳ Исо ба мирисад гуфт:Бирав! Бигзор он тавре, ки шумо боварӣ доштед, иҷро шавад». Ва ғуломаш дар ҳамон лаҳза шифо ёфт. (Матто 8:5–13)
Суханони Масеҳ чунон қудрат дошт, ки ӯ танҳо фармон дод ва аз дур рӯй дод! Аммо он чизе, ки Исо (ъ)-ро ба ҳайрат овард, ин буд, ки танҳо ин «душмани бутпараст» имон дошт, ки қудрати Каломи худро эътироф кунад, яъне Масеҳ қудрати гуфтан дорад ва хоҳад буд. Марде, ки мо интизораш дорем, ки имон надорад (чун аз мардуми «носит» ва «дини нодуруст» буд), аз гуфтаҳои Исо (а) рӯзе бо Иброҳим ва дигаре солеҳ дар базми биҳишт ҳамроҳ мешавад. , дар ҳоле ки аз дини «дуруст» ва мардуми «дуруст» намехоҳанд. Исо (а) моро ҳушдор медиҳад, ки биҳиштро на дин ва на мерос кафолат медиҳад.
Исо духтари мурдаи роҳбари куништро эҳё мекунад
Ин маънои онро надорад, ки Исои Масеҳ (а) пешвоёни яҳудро шифо надодааст. Дарвоқеъ, яке аз мӯъҷизаҳои пурқуввати ӯ эҳё кардани духтари мурдаи роҳбари куништ буд. Инҷил дар ин бора чунин менависад:
40 Вақте ки Исо баргашт, мардум Ӯро пазироӣ карданд, зеро ҳама интизори Ӯ буданд. 41 Он гоҳ Ёир ном марде, ки роҳбари куништ буд, омада, пеши пойҳои Исо афтод ва аз Ӯ илтимос кард, ки ба хонааш биёяд. 42 зеро духтари ягонаи у, духтари тахминан дувоздахсолааш аз марг меомад.
Ҳангоме ки Исо дар роҳ буд… касе аз хонаи Ёир, сардори куништ омад. «Духтарат мурдааст» гуфт. — Дигар муаллимро ташвиш надихед.
50 Исо инро шунида, ба Ёир гуфт: «Натарс; танҳо бовар кун, ва ӯ шифо меёбад».
51 Вақте ки ба хонаи Ёир расид, ба ҷуз Петрус, Юҳанно ва Яъқуб ва падар ва модари кӯдак касеро нагузошт, ки бо ӯ дохил шаванд. 52 Дар ин миён тамоми мардум барои вай гиряву нола мекарданд. «Гирья карданро бас кунед» гуфт Исо. “Вай намурдааст, балки хоб аст.”
53 Онҳо мурданд, ки ӯро медонистанд, хандиданд. 54 Аммо ӯ дасти вайро гирифта гуфт: «Фарзандам! хестан!” 55 Рӯҳаш баргашт ва якбора бархост. Баъд Исо ба онҳо гуфт, ки ба вай чизе хӯранд. 56 Падару модараш дар ҳайрат монданд, вале ӯ фармуд, ки воқеаи рӯйдодаро ба касе нагӯянд. (Луқо 8:40-56)
Бори дигар, танҳо бо Каломи Амри Исо духтарчаи ҷавонро аз марг эҳьё кард. Исо Масиҳ (а)-ро аз нишон додани мӯъҷизаҳо барои шифо додани одамон бозмедорад, дин ё бединии яҳудӣ буд ё не. Дар ҳар ҷое ки имон меёфт, новобаста аз ҷинс, нажод ва дини онҳо, ӯ қудрати шифо бахшиданро истифода мебурд.
Исо Масиҳ (а) ба бисёриҳо, аз ҷумла дӯстон, шифо мебахшад
Дар «Инҷил» ҳамчунин омадааст, ки Исо (а) ба хонаи Петрус рафт, ки баъдтар дар байни 12 шогирдаш (ёриаш) сухангӯи бузурге мешавад. Вақте ки ба он ҷо расид, ниёзе дид ва хидмат кард. Чунон ки навишта шудааст:
14 Вақте ки Исо ба хонаи Петрус омад, хушдомани Петрусро дид, ки бо табларза дар бистар хобидааст. 15 Ӯ дасти вайро ламс кард, ва табларза вайро тарк кард ва ӯ бархоста, ӯро интизор шудан гирифт.
16 Вақте ки шом фаро расид, бисёре аз девонагонро назди Ӯ оварданд, ва ӯ рӯҳҳоро берун кард бо сухан ва ҳамаи беморонро шифо дод. 17 Ин барои иҷро шудани суханони Ишаъё-пайғамбар буд:
“Ӯ заъфҳои моро гирифт ва бемориҳои моро бардошт.” (Матто 8:14-17)
Ӯ бар рӯҳҳои нопок қудрат дошт, ки онҳоро аз одамон берун мекард».бо сухан‘. Сипас Инҷил ба мо хотиррасон мекунад, ки Забур пешгӯӣ карда буд, ки шифоҳои мӯъҷизавӣ аломати омадани Масеҳ хоҳад буд. Дар асл пайғамбар Ишаъё (Саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам) дар порчаи дигаре низ аз номи Масеҳи омадаистода нубувват карда буданд, ки:
Рӯҳи Худованди Олӣ бар ман аст, зеро ки Худованд дорад маро тадҳин кард (‘таҳҳиншуда’ = ‘Масих’) эълон кардан хабари хуш ба камбагалон. Ӯ маро фиристод, то дилҳои шикастаро бибандам, озодиро барои асирон ва аз зулмот озод кардани зиндониёнро эълон кунам, 2 ки соли файзи Худованд ва рӯзи интиқом гирифтани Худои моро эълон кунем, то ҳамаи мотамдоронро тасаллӣ диҳем ва ғамгинонро дар Сион таъмин кунем, ба онҳо тоҷи зебоӣ ба ҷои хокистар, равғани шодӣ ато кунем. мотам ва ҷомаи ситоиш ба ҷои рӯҳияи ноумедӣ.
Ишаъё 61:1-3
Пайғамбар Ишаъё пешгӯӣ карда буд (750 пеш аз милод)хабари хуш‘ (= ‘Инҷил’ = ‘инҷил’) ба камбағалон ва тасаллӣ, озод ва озод кардани мардум. Таълим додан, шифо додани беморон ва эҳёи мурдагон роҳҳое буданд, ки ҳазрати Исо (а) ин пешгӯиро иҷро кард. Ва ӯ ҳамаи ин корҳоро танҳо ба воситаи Каломи қудрат ба одамон, ба бемориҳо, ба рӯҳҳои бад ва ҳатто ба худи марг гуфт. Аз ин чост, ки сураи Оли Имрон уро нидо мекунад:
Фариштагон гуфтанд: «Эй Марям! Худованд ба ту мужда медиҳад Калом аз ӮНоми ӯ Исои Масеҳ ибни Марям аст, ки дар дунёву охират ва аз наздиктаринҳо ба Худо икром карда мешавад» (Оли Имрон, ояти 3).
Ва Инҷил низ дар бораи Исо (а) мефармояд
… ва номи ӯ аст Каломи Худо. (Ваҳй 19:13)
Ҳазрати Исо (а) ҳамчун Масеҳ, чунон қудрати суханро дошт, ки ӯро низ “Калом аз Худо“ва”Каломи Худо‘. Азбаски ӯ дар Китоби Муқаддас чунин номида мешавад, мо оқилона ҳастем, ки таълимоти ӯро эҳтиром кунем ва итоат кунем. Минбаъд мо мебинем, ки табиат чӣ гуна аст ба каломи худ итоат мекунад.