Дар сураи «Мутаффифин» (сураи 83) гуфта шудааст, ки дар биҳишт ба наздикони Аллоҳ
чашмаи ҳаётбахш дода мешавад.
Онон, ки наздиктарин (ба Худо) гувоҳӣ медиҳанд. Албатта, парҳезгорон дар неъматанд:
Бар аршҳо ба дидани ҳама чиз фармон медиҳанд (Сураи Мутаффифин, 83:21-23).
Ташнагии онҳо бо шароби пок фурӯ хоҳад шуд:…
Чашмаест, ки наздиктарин ба Худо аз он менӯшад. (Сураи Мутаффифин 83:25,28).
Дар сураи «Инсон» (сураи 76 – Одам) низ дар бораи чашмаҳои нӯшокиҳои экзотикӣ барои касоне, ки ба биҳишт дохил мешаванд, тасвир шудааст.
Аммо парҳезгорон аз косае, ки бо кофур омехта мешавад, менӯшанд.
Чашмае, ки бандаҳои Худо менӯшанд ва онро ба фаровонии беист равон мекунанд. .(Сураи Инсон 76:5-6).
Ва дар он ҷо аз пиёлае, ки бо Занҷабил омехта шудааст, менӯшонанд.
Дар он ҷо чашмае ҳаст, ки Салсабил ном дорад.(Сураи Инсон 76:17-18).
Аммо ташнагии мо ҳоло дар ин Ҳаёт чӣ гуна аст? Дар бораи касоне, ки мо ба сабаби гузаштаи гунаҳкор ва нангин «наздиктарин ба Худо» нестем-чӣ? Ҳазрати Исо Масиҳ (алайҳиссалом) дар вохӯрӣ бо зани радшуда дар ин бора таълим додааст.
Пештар мо фаҳмидем, ки чӣ тавр пайғамбар Исои Масеҳ (с) таълим медоданд ки мо бо душманонамон чй тавр муносибат кунем. Дар ҷаҳони имрӯзаи мо, ки мо миёни сунниҳо ва шиъаҳо, ҷонибдорон ва мухолифони Асад дар Сурия, фаластиниҳо ва исроилиён… дар Ироқ низоъ дорем – новобаста аз он ки шумо дар кадом кишваре худро мебинед, эҳтимоли зиёд дар байни гурӯҳҳои мухталиф, ки мардум нафрат доранд, низоъ вуҷуд дорад. ва якдигарро мекушанд. Ин ҷаҳони моро ба бадбахтии ҷаҳаннам табдил дод. Исо Масиҳ (а) таълим медод ин масал ки даромадан ба биҳишт аз он вобаста буд, ки мо бо душманонамон чӣ гуна муносибат мекардем!
Аммо як чизро таълим додан осон аст, аммо ба таври дигар амал кардан мумкин аст. Ҳатто бисёре аз имомҳо ва дигар муаллимони динӣ як чизро таълим додаанд, аммо чизи дигаре зиндагӣ мекарданд. Дар бораи пайғамбар Исои Масеҳ (с) чӣ гуфтан мумкин аст? Боре ӯ бо як сомарӣ вохӯрд. (Дар хотир доред, ки дар замони ӯ дар байни яҳудиён ва сомариён душманӣ вуҷуд дошт, ки ба душмании фаластиниҳо ва исроилиёни имрӯза монанд аст). Инҷил вохӯриро сабт мекунад.
Исо бо зани сомарӣ гуфтугӯ мекунад
Акнун Исо фаҳмид, ки фарисиён шунидаанд, ки Ӯ назар ба Яҳё бештар шогирд ҷамъ оварда, таъмид медиҳад, 2 гарчанде ки дар асл на Исо, балки шогирдонаш таъмид медоданд. 3 Пас, вай Яҳудияро тарк карда, бори дигар ба Ҷалил баргашт.
4 Акнун ӯ бояд аз Сомария мегузашт. 5 Пас, ӯ ба шаҳре дар Сомария, ки Сухар ном дошт, дар наздикии қитъаи замине ки Яъқуб ба писараш Юсуф дода буд, расид. 6 Чоҳи Яъқуб дар он ҷо буд ва Исо, вақте ки аз сафар монда шуда буд, дар назди чоҳ нишаст. Тақрибан нисфирӯзӣ буд.
7 Вақте ки як зани сомарӣ барои обкашӣ омад, Исо ба вай гуфт: «Оё ба ман об медиҳӣ?» 8 (Шогирдонаш барои харидани хӯрок ба шаҳр рафта буданд.)
9 Зани сомарӣ ба ӯ гуфт: «Ту яҳудӣ ҳастӣ ва ман зани сомарӣ. Чӣ тавр шумо аз ман нӯшокӣ талаб карда метавонед? (Зеро ки яҳудиён бо сомариён муошират намекунанд.)
10 Исо ба вай ҷавоб дод: «Агар ту медонистӣ, ки атои Худо ва кӣ аз ту нӯшидан мехоҳад, ту аз Ӯ мепурсидӣ ва ӯ ба ту оби ҳаёт медод».
11 «Ҷаноб, – гуфт зан, – шумо чизе барои кашидан надоред ва чоҳ чуқур аст. Ин оби зиндаро аз куҷо гирифтан мумкин аст? 12 Оё ту аз падари мо Яъқуб, ки чоҳро ба мо дод ва худаш аз он об менӯшиду писаронаш ва чорпоёнаш ҳам бузургтар ҳастӣ?»
13 Исо дар ҷавоб гуфт: «Ҳар кӣ аз ин об менӯшад, боз ташна хоҳад шуд; 14 лекин ҳар кӣ аз обе, ки Ман ба онҳо медиҳам, бинӯшад, ҳаргиз ташна нахоҳад монд. Дар ҳақиқат, обе, ки Ман ба онҳо медиҳам, дар онҳо чашмаи обе хоҳад шуд, ки то ҳаёти ҷовидонӣ ҷорӣ мешавад».
15 Зан ба ӯ гуфт: «Эй оғо, ин обро ба ман деҳ, то ташна нашавам ва барои обкашӣ ба ин ҷо биёям».
16 Ба вай гуфт: «Бирав, ба шавҳарат занг зан ва баргар».
17 «Ман шавҳар надорам», – ҷавоб дод вай.
Исо ба вай гуфт: «Ту рост мегӯӣ, ки шавҳар надорӣ. 18 Гап ин аст, ки шумо панҷ шавҳар доштед ва марде, ки ҳоло доред, шавҳари шумо нест. Он чизе ки шумо гуфтед, комилан дуруст аст.”
19 «Ҷаноб,» гуфт зан, «ман мебинам, ки шумо паёмбар ҳастед. 20 Аҷдодони мо дар ин кӯҳ ибодат мекарданд, аммо шумо яҳудиён даъво мекунед, ки маконе ки мо бояд ибодат кунем, дар Ерусалим аст».
21 «Зан, — гуфт Исо, — ба ман бовар кун, замоне меояд, ки на дар ин кӯҳ ва на дар Ерусалим Падарро парастиш хоҳӣ кард. 22 Шумо, сомариён чизҳоеро мепарастед, ки намедонед; мо он чиро, ки медонем, парастиш мекунем, зеро наҷот аз яҳудиён аст. 23 Аммо замоне меояд ва ҳоло расидааст, ки парастандагони ҳақиқӣ Падарро дар Рӯҳ ва дар ростӣ парастиш хоҳанд кард, зеро онҳо ҳамон гуна парастандагоне ҳастанд, ки Падар меҷӯяд. 24 Худо рӯҳ аст ва парастандагони Ӯ бояд дар Рӯҳ ва ростӣ саҷда кунанд».
25 Зан гуфт: «Ман медонам, ки Масеҳ» (Масеҳ ном дорад) меояд. Вақте ки ӯ меояд, ҳама чизро ба мо мефаҳмонад».
26 Он гоҳ Исо гуфт: «Ман, ки ба шумо сухан мегӯям,Ман ӯ ҳастам.“
27 Ҳамин вақт шогирдонаш баргаштанд ва дар ҳайрат монданд, ки ӯ бо зан сӯҳбат мекунад. Аммо касе напурсид, ки «чй мехохй?». ё “Чаро шумо бо вай сӯҳбат мекунед?”
28 Он гоҳ зан кӯзаи обашро гузошта, ба шаҳр баргашт ва ба мардум гуфт: 29 «Биёед, мардееро бубинед, ки ҳама корҳое, ки ман кардаам, ба ман нақл кард. Оё ин Масеҳ буда метавонад?» 30 Онҳо аз шаҳр баромада, сӯи Ӯ рафтанд.
31 Дар ҳамин ҳол шогирдонаш аз Ӯ хоҳиш карданд: «Устод, чизе бихӯр».
32 Аммо Ӯ ба онҳо гуфт: «Ман хӯроке дорам, ки бихӯрам, ки шумо дар бораи он чизе намедонед».
33 Он гоҳ шогирдонаш ба якдигар гуфтанд: «Оё касе ба ӯ хӯрок оварда бошад?»
34 «Хӯроки ман, — гуфт Исо, — он аст, ки иродаи Фиристандаи Маро ба ҷо оварам ва кори Ӯро анҷом диҳам. 35 Магар «то чамъоварии хосил чор мох мондааст» гуфтанй нестед? Ба ту мегӯям, чашматро кушо ва ба киштзор нигоҳ кун! Онхо барои дарав пухта расидаанд. 36 Ҳоло ҳам даравгар музд мегирад ва барои ҳаёти ҷовидонӣ ҳосил медиҳад, то ки коранда ва даравгар якҷоя шод шаванд. 37 Хамин тавр маколи «Яке мекораду дигаре дарав мекунад» дуруст аст. 38 Ман туро барои даравидани чизе фиристодаам, ки барои он кор накардаӣ. Дигарон кори душворро ба чо овардаанд, шумо бошад, аз мехнати онхо бах-шидаед».
39 Бисёре аз сомариён аз он шаҳр ба сабаби шаҳодати он зан ба ӯ имон оварданд: «Ҳар коре ки кардаам, Ӯ ба ман гуфт». 40 Ва чун сомариён назди ӯ омаданд, аз ӯ хоҳиш карданд, ки бо онҳо бимонад, ва ӯ ду рӯз монд. 41 Ва ба сабаби суханони Ӯ бисёриҳо имон оварданд.
42 Ба зан гуфтанд: «Мо дигар танҳо аз рӯи он чи ту гуфтӣ, бовар намекунем; Акнун мо худамон шунидем ва медонем, ки ин одам дар ҳақиқат ҳамон аст Наҷотдиҳандаи ҷаҳон.
Юҳанно 4:1–42
Зани сомарӣ дар тааҷҷуб монд, ки ҳазрати Исои Масеҳ (с) бо ӯ сӯҳбат мекунад – дар он рӯз байни яҳудиён ва сомариён чунин душманӣ буд. Исо аз он оғоз кард, ки аз обе, ки аз чоҳ мекашид, бинӯшад. Вай бо ду сабаб ин корро кард. Аввал, чунон ки гуфта мешавад, ташна буд ва нӯшидан мехост. Аммо ӯ (пайғамбар буданаш) низ медонист, ки вай тамоман ташна аст гуногун роҳ. Вай ташнаи шодию қаноатмандӣ дар зиндагӣ буд. Вай фикр мекард, ки ин ташнагиро тавассути муносибатҳои ғайриқонунӣ бо мардон қонеъ карда метавонад. Пас, вай якчанд шавҳар дошт ва ҳатто вақте ки бо паёмбар сӯҳбат мекард, бо марде зиндагӣ мекард, ки шавҳараш набуд. Ҳама ӯро бадахлоқ медонистанд. Шояд барои ҳамин бошад, ки нисфирӯзӣ танҳо барои обкашӣ рафта буд, зеро дигар занҳои деҳа ҳангоми салқини саҳар ба сӯи чоҳ рафтани ӯ бо онҳо будан намехостанд. Ин зан мардҳои зиёд дошт ва шарм ӯро аз дигар занони деҳа дур карда буд.
Забур нишон дод, ки чӣ гуна гуноҳ аз ташнагии амиқ дар ҳаёти мост – ташнагие, ки бояд рафъ шавад. Имрӯз бисёриҳо, новобаста аз он ки динашон чӣ гуна аст, аз сабаби ин ташнагӣ бо роҳҳои гуноҳ зиндагӣ мекунанд.
Аммо ҳазрати Исои Масеҳ (с) аз ин зани гунаҳкор канораҷӯӣ намекард. Ба ҷои ин, ӯ ба ӯ гуфт, ки ӯ метавонад ба вай “оби зинда” диҳад, ки ташнагии ӯро мешиканад. Аммо вай на дар бораи оби ҷисмонӣ (ки як бор менӯшӣ, баъдтар ташна мешудӣ), балки дигаргунии дили вай, дигаргунии дарунӣ буд. Паёмбарони Забур доштанд пешгӯӣ карда буд, ки ин Аҳди дили нав меояд. Исои Масеҳ (а) ба ӯ ин аҳди нави дили тағирёфтаро пешниҳод кард, ки «барои ҳаёти ҷовидонӣ шуста мешавад».
Бовар кардан – иқрор шудан ба ҳақиқат
Аммо ин пешниҳоди «оби зинда» занро ба бӯҳрон андохт. Вақте ки Исо ба ӯ гуфт, ки шавҳарашро бигирад, ӯ қасдан ӯро водор кард, ки гуноҳашро эътироф кунад ва эътироф кунад – эътироф кунад. Ин чизест, ки мо ба ҳар ҳол худдорӣ мекунем! Мо бартарӣ медиҳем, ки гуноҳҳои худро пинҳон кунем, ба умеде, ки касе намебинад. Ё мо оқилона фикр карда, барои гуноҳамон узр меҷӯем. Одаму Ҳавво ин корро дар биҳишт карда буданд ва ҳоло ҳам мо бартарӣ медиҳем, ки гуноҳи худро пинҳон кунем ё сафед кунем. Аммо агар мо хоҳем, ки раҳмати Худоро, ки ба “ҳаёти ҷовидонӣ” мебарад, эҳсос кунем, пас мо бояд ростқавл бошем ва гуноҳи худро эътироф кунем, зеро Инҷил ваъда медиҳад, ки:
Агар мо ба гуноҳҳои худ иқрор шавем, Ӯ амин ва одил аст ва гуноҳҳои моро мебахшад ва моро аз ҳар ноинсофӣ пок мекунад. (1 Юҳанно 1:9)
Аз ин сабаб ҳазрати Исои Масеҳ (с) ба зани сомарӣ гуфт
Худо рӯҳ аст ва парастандагони Ӯ бояд дар Рӯҳ ва дар рӯҳ саҷда кунанд ҳақиқат...
Бо “ҳақиқат” ӯ дар назар дошт, ки дар бораи худамон ростқавл ва ҳақиқӣ бошем, на кӯшиши пинҳон кардан ва ё сафед кардани хатогиҳои моро. Хабари аҷоиб ин аст, ки Аллоҳ бандаҳоеро, ки бо инсоф омадаанд, «ҷустуҷӯ» мекунад ва бознагардонад.
Аммо эътироф кардани гуноҳи худ барояш хеле душвор буд. Як роҳи маъмули пинҳон кардани шарми мо ин аст, ки мавзӯъро аз гуноҳи худ ба баҳси динӣ иваз кунем. Имрӯз ҷаҳон пур аз баҳсҳои динӣ аст. Дар он рӯз байни сомариён ва яҳудиён дар мавриди ибодати дуруст баҳси динӣ ба вуҷуд омад. Яҳудиён изҳор доштанд, ки ибодат бояд дар Ерусалим анҷом дода шавад ва сомариён бошад, ки он бояд дар кӯҳе бошад, ки кӯҳи Гаризим ном дорад. Бо рӯй овардан ба ин баҳси динӣ вай умед дошт, ки сӯҳбатро аз гуноҳаш дур кунад. Вай акнун метавонист гуноҳи худро дар паси дин пинҳон кунад.
То чӣ андоза ба осонӣ ва табиатан мо ҳамин корро мекунем – хусусан агар мо диндор бошем. Он гоҳ мо метавонем ҳукм кунем, ки дигарон чӣ гуна нодурустанд ё чӣ гуна мо дуруст ҳастем – дар ҳоле ки ниёзҳои худро ба эътирофи гуноҳи худ сарфи назар мекунем.
Ҳазрати Исои Масеҳ (а) бо ӯ ба ин баҳс ворид нашудааст. Ӯ таъкид кард, ки ин қадар зиёд нест ҷойи аз ибодат, аммо ростқавлии вай дар бораи худ дар ибодат, ки муҳим буд. Вай метавонист дар ҳама ҷо ба ҳузури Худо биёяд (чунки Ӯ Рӯҳ аст), аммо пеш аз он ки ин «оби зинда»-ро бигирад, вай бояд дар бораи худаш рост ояд.
Аз ин рӯ, вай бояд қарори муҳиме қабул кунад. Вай метавонад кӯшиши пинҳон шуданро дар паси баҳси мазҳабӣ идома диҳад ё шояд танҳо тарк кунад. Аммо вай ниҳоят ба эътирофи гуноҳаш – иқрор шудан – ба дараҷае баргашт, то ба деҳа баргашт, то ба дигарон нақл кунад, ки ин паёмбар ӯро чӣ гуна мешиносад ва чӣ кор кардааст. Вай дигар пинхон намешуд. Бо ин кор вай «имондор» шуд. Вай пештар, мисли бисёре аз мо диндор буд, аммо ҳоло ӯ ва бисёриҳо дар деҳааш «имондор» шуданд.
Мӯъмин шудан на танҳо аз ҷиҳати ақлӣ тасдиқ кардани таълимоти дуруст аст – ҳарчанд муҳим аст. Ин инчунин дар бораи бовар кардан аст, ки ба ваъдаи марҳамати Ӯ эътимод кардан мумкин аст ва аз ин рӯ дигар зарурати рӯпӯш кардани гуноҳ нест. Ин аст он чизе ки Ҳазрати Иброҳим (а) барои ба даст овардани адолат хеле пештар кор карда буд — ба ваъдааш бовар кард.
Оё шумо гуноҳи худро сафед мекунед ё пинҳон мекунед? Оё шумо онро бо анъанаи динӣ ё баҳси динӣ пинҳон мекунед? Ё шумо ба гуноҳи худ иқрор мешавед? Чаро ба ҳузури Офаридгори мо омада, ба гуноҳе, ки боиси айб ва шармандагӣ мегардад, эътироф накунем? Он гоҳ шумо метавонед шод бошед, ки Ӯ ибодати шуморо «ҷуст» мекунад ва шуморо аз ҳар ноинсофӣ «пок» мекунад. Албатта, мо бояд дар Инҷил идома диҳем, то бифаҳмем, ки Ӯ чӣ гуна ин корро мекунад ва мо чӣ гуна бояд зиндагӣ кунем.
Аз сӯҳбат мебинем, ки фаҳмиши ин зан дар бораи ҳазрати Исо (а) ҳамчун «Масеҳ» (= ‘Масеҳ’ = ‘Масих’) муҳим буд ва пас аз он ки ҳазрати Исо (а) ду рӯз буд ва ба онҳо таълим дод, онҳо ӯро ҳамчун «Наҷотдиҳандаи ҷаҳон» фаҳмиданд. Мумкин аст, ки мо пурра надорем фаҳмед, ки ин ҳама чӣ маъно дорад. Аммо чун Яҳё (с) мардумро омода карда буд фаҳмидан, эътироф кардани гуноҳи худ моро барои гирифтани раҳмати Ӯ омода мекунад. Ин дар ҳақиқат як қадам дар роҳи рост аст.
«Худоё, ба ман раҳм кун, ки гунаҳкорам».