Дар сураи «Мунофиқун» (сураи 63) нақл мешавад, ки чӣ гуна мардум боре назди
пайғамбар Муҳаммад (с) омаданд ва дар бораи худ шаҳодат доданд, ки имон овардаанд,
вале баъд аз он дурӯғгӯёни хору залил шуданд.
Чун мунофиқон назди ту (эй Расули Худо) оянд, гӯянд: «шаҳодат медиҳем, ки ту ҳаройина,
Сураи Мунофикун, 63:1-2
пайғамбари Худо ҳастӣ». Албатта, Худо медонад, ки ту пайғамбараш ҳастӣ ва Худо
шаҳодат медиҳад, ки ҳаройина, мунофиқон дурӯғгӯянд.[Мунофиқон] аз савгандҳои худ
сипаре сохтанд ва [худро ва дигаронро] аз роҳи Худо боздоштанд ва ба ҳақиқат он чӣ
мекунанд, нописанд аст.).
Дар сураи «Зумар» (сураи 39 – лашкар) бар хилофи мунофиқон «шоҳидони ростқавл» васф шудааст.
Ва (дар рӯзи доварӣ) замин ба нури Парвардигораш равшан шавад (ҳангоме ки ӯ ба
Сураи Зумар, ояти 39
офаридаҳо зоҳир мешавад, то ки Доварии бузургро ба амал оварад) ва номаҳои
аъмолро биниҳанд ва пайғамбар он (ки шоҳидони ҷамоатҳои худ мешаванд, ки он чи
Аллоҳ ба онҳо фармуд, ба онҳо расондаанд) ва гувоҳонро биёваранд ва дар миёни
мардум ба дурустӣ [аз рӯи адолати пурра] доварӣ шавад ва бар касе ситаме наравад
[некӯкориҳо кам карда намешаванд, ва барои бадкорие ки шахс накардааст, ҷазо
дода намешавад]..
Дар замони ҳазрати Исои Масеҳ (с) шоҳиди ҳақиқӣ “шаҳид” номида мешуд. Шаҳид шахсе буд, ки шоҳиди ҳақиқати воқеаҳо буд. Исо Масиҳ шогирдонашро “шаҳид” номид
«Аммо вақте ки Рӯҳулқудс бар шумо фуруд ояд, қувват меёбед ва дар Уршалим ва дар
Аъмол 1:8
тамоми Яҳудия ва Сомара ва то канори ҷаҳон шоҳидони Ман мешавед».
Одатан танҳо шоҳидони содиқро «шаҳид» меномиданд..
Аммо калимаи «шаҳид» имрӯзҳо зиёд истифода мешавад. Ман инро вақте мешунавам, ки касе дар яке аз ҷангҳои сершуморе, ки идома дорад, ё дар баъзе муноқиша байни сектаҳо кушта мешавад, вақте ки ҷангиён якдигарро мекушанд ва касе мемирад. Ӯ одатан ҳамчун а номида мешавад ‘шаҳид’ дар паҳлӯи ӯ (ва шояд а кофир аз тарафи дигар).
Аммо оё ин дуруст аст? Дар Инҷил сабт шудааст, ки чӣ гуна Яҳё (с) дар замони хидмати Исои Масеҳ (ъ) ба шаҳодат расид ва ӯ намунаи олиҷаноби фаҳмиши онро медиҳад. Ин аст, ки инҷил ин ҳодисаҳоро чӣ гуна сабт мекунад:
Дар он вақт овозаи Исо ба гӯши ҳоким Ҳиродус расид, 2 ва ӯ ба хизматгорони худ гуфт:
Матто 14:1-12
«Ин Яҳёи Таъмиддиҳанда аст; вай аз мурдагон бархестааст, ва аз ин сабаб ин муъҷизаҳо
аз вай ба амал меоянд». 3 Зеро Ҳиродус Яҳёро ба хотири Ҳиродия, зани бародари худ
Филиппус, дастгир кард ва баста, ба зиндон партофта буд. 4 Зеро Яҳё ба вай гуфта буд:
«Вайро ба занӣ гирифтани ту раво нест». 5 Ҳиродус Яҳёро куштан мехост, лекин аз мардум
тарсид, чунки ӯро пайғамбар медонистанд. 6 Аммо ҳангоме ки Ҳиродус зодрӯзи худро
ҷашн мегирифт, духтари Ҳиродия дар пеши аҳли базм рақсид, ва ин ба Ҳиродус бисёр
писанд афтод. 7 Аз ин рӯ ба вай савганд ёд карда, ваъда дод, ки ҳар он чи хоҳад, ба вай
медиҳад. 8 Пас духтар, бо ангезиши модари худ, гуфт: «Сари ЯҳёиТаъмиддиҳандаро дар
ҳамин ҷо дар табақе ба ман туҳфа кун». 9 Подшоҳ ғамгин шуд. Лекин барои поси
савгандаш ва ба хотири ононе ки ҳамроҳаш нишаста буданд, фармуд, ки дода шавад. 10 Ӯ
кас фиристода, дар зиндон сари Яҳёро аз танаш ҷудо кард. 11 Ва сари ӯро дар табақе
оварда, ба духтар доданд, ва онро вай ба модари худ бурд. 12 Сипас шогирдони Яҳё
омада, ҷасади вайро бардошта бурданду гӯр карданд; ва рафта, ба Исо хабар доданд.
Мо аввал мебинем, ки чаро Яҳё (с)-ро ба ҳабс гирифтанд. Подшоҳи маҳаллӣ (Ҳиродус) зани бародари худро аз дасти ӯ гирифта, зани худ кард, бар хилофи шариати Мусо (а). Паёмбар Яҳё (с) ошкоро гуфта буд, ки ин нодуруст аст, аммо подшоҳи фосид ба ҷои гӯш кардани паёмбар, ӯро боздошт кард. Зане, ки аз ин издивоҷи нав баҳра бурд, зеро ҳоло зани як подшоҳи тавоно буд, хост, ки паёмбар хомӯш шавад, то духтари калонсолашро дар як зиёфат дар назди шавҳараш подшоҳ ва меҳмонони ӯ рақси шаҳвонӣ иҷро кунад. Ӯ аз иҷрои духтараш чунон мутаассир шуд, ки ваъда дод, ки ҳар чӣ бихоҳад, ба ӯ медиҳад. Модараш ба ӯ фармуд, ки сари Яҳё (с)-ро бипурсад. Пас, Яҳё (с)-ро, ки барои сухани росташ зиндонӣ шуда буд, танҳо барои он ки рақси нафсонии духтар шоҳро дар пеши меҳмононаш ба дом афтодааст, сараш бурида шуд.
Ҳамчунин мебинем, ки Яҳё (с) бо касе ҷанг намекард ва қасди куштани подшоҳро надошт. Вай танҳо ҳақиқатро мегуфт. Вай наметарсид, ки подшоҳи фосидро огоҳ кунад, гарчанде ки қудрати заминӣ надошт, ки бар зидди қудрати ин подшоҳ истодагарӣ кунад. Вай аз сабаби муҳаббаташ рост гуфт шариат ба ҳазрати Мусо (а) нозил шудааст. Ин барои мо намунаи хубест, ки имрӯз чӣ гуна мубориза мебарем (бо гуфтани ҳақ) ва барои чӣ мубориза мебарем (ҳақиқати паёмбарон). Яҳё алайҳиссалом подшоҳни ўлдириш, инқилоб қилиш ва уруш бошлашга ҳаракат қилмаган.
Оқибати шаҳодати Яҳё
Усули ӯ аз ҳама самаранок буд. Подшоҳ аз куштори ӯ ончунон ба виҷдон афтод, ки гумон кард, ки таълимот ва мӯъҷизаҳои ҳазрати Исои Масеҳ (а) Яҳё (а) зинда мешавад.
Ҳиродусро хиёнаткорона куштори пайғамбар Яҳё ба гумроҳӣ рафт. Нақшаи ӯ намунаи хуби сураи «Фил» аст (сураи 105 – Фил).
Оё надидаӣ, ки Парвардигорат бо асҳоби фил чӣ гуна рафтор кард?
Оё нақшаи хиёнаткорашонро гумроҳ накард?
Ва бар онҳо парвозҳои паррандагон фиристод,
Онҳоро бо сангҳои гили пухта задан. (Сураи Фил 105:1-4)
Исои Масех (ъ) дар бораи Яхё (с) чунин гуфтааст.
.
7 Ҳангоме ки онҳо рафтанд, Исо ба мардум дар бораи Яҳё сухан оғоз кард: «Барои дидани
(Матто 11:7–15)
чӣ чиз ба биёбон рафта будед? Оё барои дидани найе ки аз бод меларзад? 8 Пас, барои
дидани чӣ чиз рафта будед? Оё барои дидани шахсе ки сарулибоси нарм дар бар дорад?
Онҳое ки сарулибоси нарм дар бар доранд, дар қасрҳои подшоҳонанд. 9 Пас, барои
дидани чӣ чиз рафта будед? Оё барои дидани як пайғамбар ? Ҳа, ба шумо мегӯям, ки вай
аз пайғамбар ҳам бузургтар аст. 10 Зеро вай ҳамон аст, ки дар борааш навишта шудааст:
“Инак, Ман қосиди Худро пешопеши Ту мефиристам, то роҳи Туро пеши Ту омода кунад”.
11 Ба ростӣ ба шумо мегӯям: аз миёни онҳое ки аз зан таваллуд шудаанд, бузургтар аз
Яҳёи Таъмиддиҳанда барнахест. Лекин он ки дар Подшоҳии Осмон хурдтарин аст, аз вай
бузургтар аст. 12 Аз айёми Яҳёи Таъмиддиҳанда то ҳол Подшоҳии Осмон бо зӯр гирифта
мешавад, ва зӯрмандон онро ба даст меоваранд. 13 Зеро тамоми пайғамбарон ва Таврот
то Яҳё пешгӯӣ кардаанд. 14 Ва агар қабул кардан хоҳед, вай Илёс аст, ки бояд биёяд.
15 Ҳар кӣ гӯши шунаво дорад,шунавад!
Дар ин ҷо Исо (а) тасдиқ мекунад, ки Яҳё (а) буд «тайёркунанда» омаданро пешгӯӣ кард ва дар байни паёмбарон бузург буд. Даромади ӯ ба Малакути Осмон то ба имрӯз боқӣ мемонад, дар ҳоле ки шоҳ Ҳиродус, ки он замон хеле пурқудрат буд, чизе надорад, зеро ӯ ба анбиё итоат карданро рад кардааст.
Чунон ки дар замони Яҳё алайҳиссалом қотилони хунхор ва каллабур зиёд буданд, дар
ҷаҳони ҳозира низ зӯроварикунандагон зиёданд. Онҳо кӯшиш мекунанд, ки ҳатто
Подшоҳии Осмонро бозӯрӣ ба даст оваранд. Аммо онҳо ҳеҷ гоҳ ба биҳишт дохил
намешаванд. Дохил шудан ба Подшоҳӣ – интихоб кардани роҳи пайғамбар Яҳё
алайҳиссалом ва шоҳиди содиқ шудан аст. Биёед хирадманд бошем ва ӯро пайравӣ кунем
– ва ба золимону хунхорон пайравӣ накунем.