Сураи Юсуф (Сураи 12 – Юсуф) дар бораи ҳазрати Юсуф/Юсуф нақл мекунад. Юсуф писари Ҳазрати Яъқуб (Яъқуб), писари ҳазрати Исҳоқ (Исҳоқ), писари ҳазрати Иброҳим (Иброҳим) буд. Ёқуб дувоздаҳ писар дошт, ки яке аз онҳо Юсуф буд. Ёздаҳ бародари Юсуф бар зидди ӯ найранг карданд ва нақшаҳои онҳо алайҳи ӯ аз Юсуф иборат аст. Ин ҳикоя бори аввал дар Тавроти Мусо зиёда аз 3500 сол пеш сабт шудааст. Ҳисоботи пурра аз Таврот ин ҷо ҳаст. Сураи Юсуф (Сураи 12 – Юсуф). ин ҷо ҳаст. Сураи Юсуф ба мо мегӯяд, ки ин на танҳо як ҳикоя, балки буд
Албатта, дар Юсуф ва бародаронаш ибратҳост барои толибони ҳақ.
Сураи Юсуф 12:7
Дар достони Юсуф ва бародаронаш чи нишонае барои толибон аст? Барои фаҳмидани ин «оятҳо» мо достони Таврот ва сураи Юсуфро баррасӣ мекунем.
Пеш саҷда кунед…?
Як аломати равшан хобест, ки Юсуф ба падараш Ёқуб дар куҷо гуфт
Инак! Юсуф ба падараш гуфт: «Эй падар! Ёздаҳ ситора ва офтобу моҳро дидам ва дидам, ки бар ман саҷда мекунанд».
Сураи Юсуф 12:4
Дар охири ҳикоя, дар ҳақиқат мо инро мебинем
Ва волидайни худро бар тахти баланд бардошт ва ҳама дар баробари ӯ саҷда карданд. Гуфт: «Эй падар! ин иҷрошавии рӯъёи ман аз қадим аст! Худо онро амалӣ кардааст! Ҳангоме ки маро аз зиндон берун овард ва шуморо аз биёбон берун овард, (ҳатто), ки шайтон дар миёни ману бародаронам душманӣ афканд. Албатта Парвардигори ман ба асрори ҳар коре, ки мехоҳад анҷом диҳад, огоҳтар аст, зеро Ӯ донову ҳаким аст!
Сураи Юсуф 12:100
Дар тамоми Қуръон «саҷда» борҳо зикр шудааст. Аммо ҳама ба саҷдаи Худои бузург, дар намоз, дар Каъба ва ё ба муъҷизаҳои Худо ишора мекунанд (мисли ҷодугарони Миср бо Мусо). Дар ин ҷо истисно дар он аст, ки дар назди мард саҷда кардан аст (Юсуф). Ягона ҳодисаи шабеҳи дигар ин аст, ки фариштагон ба ҳазрати Одам фармудаанд, ки саҷда кунанд (Тоҳа 116 ва Аъроф 11). Аммо фариштагон одам набуданд, қоидаи умумӣ ин аст, ки одамон танҳо барои Худованд саҷда мекунанд.
Эй касоне, ки имон овардаед! Рукуъ кунед ва саҷда кунед ва Парвардигоратонро бипарастед. ва некӣ кунед; то растагор шавед.
Ал-Ҳаҷ 22:77
Юсуф чӣ буд, ки падараш Яъқуб ва бародаронаш саҷда карданд?
Писари Одам
Ба ҳамин монанд, дар Китоби Муқаддас ба мо амр шудааст, ки танҳо ба Худованд саҷда кунем ё саҷда кунем, аммо истисно низ ҳаст. Дониёл-пайғамбар рӯъёеро гирифт, ки он вақтро хеле пеш интизор буд Малакути Худо барпо карда мешуд ва дар рӯъёи худ «Писари Одам»-ро дид.
«Шабона дар рӯъёи худ нигоҳ кардам, ва дар пеши назарам касе мисли Писари Одам буд, ки бо абрҳои осмон меояд. Ӯ ба Қадими Айём наздик шуд ва ба ҳузури ӯ бурданд. 14 Ба ӯ қудрат, ҷалол ва қудрати соҳибихтиёр дода шуд; хамаи миллату халкиятхои хар забон уро мепарастиданд. Подшоҳии ӯ подшоҳии ҷовидонӣ аст, ки аз байн намеравад ва подшоҳии ӯ ҳеҷ гоҳ вайрон намешавад.
Дониёл 7: 13-14
Дар ин руъё мардумон ба «фарзанди одам» саҷда мекунанд, чунон ки хонадони Юсуф ба Юсуф саҷда карданд.
‘Фарзанди Инсон’ унвонест, ки паёмбар Исои Масеҳ (с) бештар барои худаш истифода кардааст. Ӯ қудрати бузург нишон дод дар таълим, шифо ёфт ва бар табиат дар ҳоле ки ӯ дар рӯи замин сайр мекард. Аммо ӯ, тавре ки дар рӯъёи Дониёл пешгӯӣ карда буд, «бо абрҳои осмон» наомад. Ин аз он сабаб аст, ки ин рӯъё ба оянда нигаронида шуда буд, пас аз омадани аввалини ӯ то омадани дуюмаш – ӯ боз ба замин баргардед нобуд кардани Даҷҷол (а ба хазрати Одам пешгуй карда шудааст) ва Малакути Худоро барпо кунед.
Аввалин омаданаш, тавассути Марями бокира таваллуд шудааст, буд одамонро наҷот диҳед барои шаҳрвандӣ дар Малакути Худо. Аммо ҳатто дар он вақт, ӯ дар бораи он, ки чӣ тавр Ӯ, Писари Одам, ҳангоми баргаштан ба абрҳо одамонро аз ҳам ҷудо мекунад. Ва дид, ки ҳамаи умматҳое, ки пеш аз ӯ саҷда мекунанд, ҳамон гуна ки бародарони Юсуф ба Юсуф саҷда карданд. Ин аст он чизе ки Масеҳ таълим додааст
«Вақте ки Писари Одам дар ҷалоли Худ бо ҳамаи фариштагони муқаддас меояд, вай бар тахти ҷалоли Худ хоҳад нишаст. 32 Ҳамаи халқҳо дар назди Ӯ ҷамъ карда хоҳанд шуд ва Ӯ одамонро аз якдигар ҷудо мекунад, чӣ тавре ки чӯпон гӯсфандонро аз бузҳо ҷудо мекунад. 33 Ӯ гӯсфандонро ба тарафи рост ва бузҳоро ба тарафи чапи худ мегузорад.
34 «Он гоҳ Подшоҳ ба тарафи росташ хоҳад гуфт: “Биёед, эй шумо, ки Падари Ман баракат додааст; мероси худро бигиред, яъне салтанате, ки аз замони офариниши ҷаҳон барои шумо муҳайё шудааст. 35 Зеро ки ман гурусна будам ва шумо ба ман хӯрок додед, ташна будам ва ба ман чизе нӯшондед, ман бегона будам ва шумо маро ба хона даъват кардед, 36 Ба ман либос лозим буд ва ту маро пӯшондӣ, бемор будам ва маро нигоҳубин мекардӣ, дар зиндон будам ва ба аёдати ман омадӣ».
37 «Он гоҳ одилон дар ҷавоби Ӯ хоҳанд гуфт: “Худовандо! Кай мо туро гурусна дидем ва туро таъом додем ё ташна будем ва ба ту об додем? 38 Кай мо туро бегона дидему ба дарун даъват кардем, ё эҳтиёҷ ба либосу пӯшонат? 39 Мо кай туро бемор ё дар зиндон дида, ба аёдати ту рафтем?
40 «Подшоҳ ҷавоб медиҳад: “Ба ростӣ ба ту мегӯям: он чи барои яке аз ин бародарону хоҳарони хурдтарини ман кардаӣ, барои ман кардаӣ”.
41 «Он гоҳ ӯ ба онҳое ки дар тарафи чапаш ҳастанд, хоҳад гуфт: “Эй лаънатшудагон, аз ман дур шавед, ба оташи абадӣ, ки барои иблис ва фариштагони ӯ омода шудааст, биравед. 42 Зеро ки ман гурусна будам ва шумо ба ман ҳеҷ чизе барои хӯрдан надодед, ташна будам ва шумо ба ман чизе барои нӯшидан надодед, 43 Ман бегона будам ва шумо маро даъват накардед, ба ман либос лозим буд ва шумо маро напӯшондед, ман бемор будам ва дар зиндон будам ва ба ман нигоҳ накардед. ‘
44 “Онҳо инчунин посух хоҳанд дод:” Худовандо, вақте ки мо туро гурусна ва ташна ё бегона ё ниёзманди либос ё бемор ё зиндон дидем ва ба ту кумак накардем? “
45 “Вай дар ҷавоб мегӯяд:” Ба ростӣ ба шумо мегӯям, ҳар он чизе, ки барои яке аз ин хурдтаринҳо накардаед, барои ман накардед. “
46 «Он гоҳ онҳо ба азоби ҷовидонӣ хоҳанд рафт, аммо одилон ба ҳаёти ҷовидонӣ».
Матто 25: 31-46
Хазрати Юсуф ва Исои Масих
Ҳазрати Юсуф ва Исо Масиҳ алайҳиссалом бошқа одамлар ҳам уларга сажда қилишларидан озод бўлишлари билан бирга, шунга ўхшаш воқеаларни ҳам бошидан кечирдилар. Аҳамият диҳед, ки чӣ тавр ҳаёти онҳо ба ҳам монанд буд.
| Ҳодисаҳои ҳаёти ҳазрати Юсуф | Ҳодисаҳо дар ҳаёти Исо ал-Масеҳ |
| Бародаронаш, ки 12 қабилаи Исроил мешаванд, Юсуфро бад мебинанд ва ӯро рад мекунанд | Яҳудиён ҳамчун қавми қабилаҳо Исои Масеҳро бад мебинанд ва ӯро ҳамчун Масеҳ рад мекунанд |
| Юсуф саҷдаи ояндаи бародаронаш ба Исроилро эълон мекунад (номи Яъқуб аз ҷониби Худо дода шудааст) | Исои Масеҳ дар бораи саҷдаи ояндаи бародарони худ (яҳудиён) ба Исроил пешгӯӣ мекунад (Марқӯс 14:62). |
| Юсуфро падараш Яъқуб назди бародаронаш фиристод, вале онҳо ӯро рад карданд ва бар зидди ӯ қасд карданд, то ҷони ӯро бигиранд. | Исои Масеҳро Падараш ба сӯи бародарони худ, яъне яҳудиён фиристод, аммо «вале худи ӯ Ӯро қабул накард». (Юҳанно 1:11) ва онҳо қасд карданд, ки ҷони ӯро бигиранд» (Юҳанно 11:53). |
| Ӯро ба чоҳе дар замин мепартоянд | Исои Масеҳ ба чоҳи замин фурояд |
| Юсуфро фурӯхта, ба хориҷиён месупоранд, то аз байн баранд | Исои Масеҳ фурӯхта ва ба хориҷиён супурда мешавад, то нобуд карда шавад |
| Ӯро ба дур бурданд, то бародарон ва падараш ӯро мурдаанд | Исроил ва бародараш яҳудиён фикр мекунанд, ки Исои Масеҳ ҳанӯз мурдааст |
| Юсуф хамчун хизматгор хоксор аст | Исо ал-Масеҳ «табиати банда»-ро гирифт ва «худро фурӯтан» ба қатл расонд (Филиппиён 2:7). |
| Юсуфро ба гуноҳ айбдор мекунанд | Яҳудиён бардурӯғ «Ӯро ба бисёр чизҳо айбдор карданд» (Марқӯс 15:3). |
| Юсуфро ҳамчун ғулом ба зиндон мефиристанд ва дар он ҷо пешгӯӣ карда буд, ки чанде аз асирон аз торикии зиндон озод карда шаванд (нонвой). | Исо-ал-Масеҳ фиристода шуд, ки «… барои бастани дилҳои шикаста, эълон кардан озоддом барои асирон ва зиндониёнро аз зулмот раҳо кунед…» (Ишаъё 61:1) |
| Юсуф ба тахти Миср, пеш аз ҳама қудратҳои дигар, танҳо зери дасти Фиръавн менишинад. Мардуме, ки назди ӯ меоянд, саҷда мекунанд | «Худо Ӯро (Масеҳро) ба баландтарин макон бардошт ва ба ӯ номе дод, ки болотар аз ҳар ном аст, то ки ҳама зонуҳо дар осмон ва бар замин ва зери замин ба исми Исо хам шаванд…» (Филиппиён 2:10). -11) |
| Ҳанӯз бародаронаш онҳоро рад карда, ба мурда бовар карда буданд, халқҳо меоянд Юсуф барои ноне, ки ба онҳо дода метавонист | Ҳангоме ки бародарони яҳудиаш ҳанӯз рад карда ва ба мурдагон бовар мекарданд, халқҳо ба Исо ал-Масеҳ барои нони ҳаёт меоянд, ки танҳо Ӯ ба онҳо дода метавонад. |
| Юсуф дар бораи хиёнати худ аз бародаронаш мегӯяд: “Ту қасди ба ман осеб расониданӣ будӣ, аммо Худо мехост, ки кори ҳозира анҷом ёбад ва ҷони бисёрро наҷот диҳад.” (Ҳастӣ 50:20) | Исои Масеҳ мегӯяд, ки хиёнати яҳудиёни худ аз ҷониби Худо пешбинӣ шудааст ва ҳаёти бисёр одамонро наҷот хоҳад дод “Ба ростӣ ба шумо мегӯям: ҳар кӣ каломи Маро бишнавад ва ба Фиристандаи Ман имон оварад, ҳаёти ҷовидонӣ дорад ва доварӣ карда намешавад, балки аз марг гузаштааст. ба ҳаёт». (Юҳанно 5:24) |
| Бародарон ва умматҳо бар Юсуф саҷда мекунанд | Дониёл дар бораи Писари Одам пешгӯӣ мекунад, ки «ҳамаи халқҳо ва қавмҳои ҳар забон Ӯро парастиш мекард” |
Намунаҳои зиёде – Аломатҳои зиёд
Тақрибан ҳамаи пайғамбарони қадим аз Таврот ҳаёти худро ба Исо ал-Масеҳ тарҳрезӣ кардаанд, ки садҳо сол пеш аз омадани Ӯ гузошта шуда буданд. Ин барои он карда шуд, ки ба мо нишон диҳад, ки омадани Масеҳ воқеан нақшаи Худо буд, на ақидаи инсонӣ, зеро одамон ояндаро то кунун пешакӣ намедонанд.
Оғоз аз Ҳазрати Одам, пешгӯии Масеҳ буд. Китоби Муқаддас мегӯяд, ки Ҳазрати Одам
… А аст намуна аз касе, ки меояд (яъне Исои Масеҳ).
(Румиён 5: 14)
Ҳарчанд Юсуф аз бародаронаш саҷда мегирад, аммо дар зиндагии ӯ ин радд, қурбонӣ ва бегонагӣ аз бародарон аст. Ин таъкид ба қурбонии Масеҳ низ бо намунаи муқаддас дида мешавад қурбонии ҳазрати Иброҳим. Пас аз Юсуф дувоздаҳ писари Яъқуб дувоздаҳ қабилаи Исроил шуданд, ки ҳазрати Мусо алайҳиссалом аз Миср берун оварда буданд. Тарзи ин корро ӯ намунае буд пешгӯии ҷузъиёти қурбонии Масеҳ. Дар асл Таврот дошт бисёр аломатҳои муфассал ҳазорон сол пеш аз омадани Масеҳ навишта шудаанд. Забур ва дигар паёмбарон доштанд тафсилоти бештар садҳо сол пеш аз Масеҳ навишта шудааст, бо радди таъкид дар пешгӯии Хизматгори ранҷ. Модоме ки ҳеҷ як инсон ояндаи садсолаҳои ояндаро намедонад, пас чӣ гуна ин паёмбарон ин ҷузъиётро медонистанд, магар ин ки аз ҷониби Худо илҳом гирифта нашуда бошад? Агар онҳо аз ҷониби Худо илҳом гирифта шуда бошанд, пас рад ва қурбонии Исои Масеҳ бояд нақшаи Ӯ бошад.
Аксарияти ин намунаҳо ё пешгӯиҳо бо омадани аввалини Масеҳ, ки дар он ҷо буданд, алоқаманд буданд ӯ худро пешниҳод кард, то ки мо наҷот ёбем ва ба Малакути Худо даромада тавонед.
Аммо намунаи Юсуф инчунин ба он нигаронида шудааст, ки кай Салтанат оғоз меёбад ва ҳамаи халқҳо пас аз бозгашти Исои Масеҳ ба замин саҷда хоҳанд кард. Азбаски мо ҳоло дар замоне зиндагӣ мекунем, ки моро ба Малакути Худо даъват мекунанд, набояд мисли Малакути Худо набошем марди нодон дар Маориҷ ки то Рузи пайдо кардани Наҷотдиҳанда таъхир кард ва хеле дер шуд. Ҳоло дар бораи Масеҳ бештар маълумот гиред пешниҳоди ҳаёт барои шумо.
Масеҳ таълим медод, ки бозгашти ӯ чунин хоҳад буд
«Дар он вақт Малакути Осмон мисли даҳ бокира хоҳад буд, ки чароғҳои худро гирифта, ба пешвози домод баромаданд. 2 Панҷ нафари онҳо беақл ва панҷ нафари онҳо доно буданд. 3 Нодонҳо чароғҳои худро гирифтанд, аммо бо худ равған нагирифтанд. 4 Аммо доноён бо чароғҳои худ дар зарфҳо равған гирифтанд. 5 Домод дер омада буд ва ҳама хоболуд шуданд ва хоб рафтанд.
6 «Нисфи шаб нидо баланд шуд: «Инак домод! Ба пешвози ӯ берун рав!»
7 «Пас ҳама бокираҳо аз хоб бедор шуда, чароғҳои худро тарошиданд. 8 Нодонон ба доноён гуфтанд: «Аз равғани худ ба мо деҳ; чарогхои мо хомуш мешаванд».
9 «Не, — чавоб доданд онхо, — шояд хам барои мо ва хам ба шумо намерасад. Ба ҷои ин, ба назди онҳое равед, ки равған мефурӯшанд ва барои худ каме харед».
10 «Аммо ҳангоме ки онҳо барои харидани равған мерафтанд, домод омад. Духтароне, ки тайёр буданд, ҳамроҳи ӯ ба зиёфати арӯсӣ даромаданд. Ва дар баста шуд.
11 «Баъдтар дигарон низ омаданд. «Худовандо, Худовандо, — гуфтанд онҳо, — дарро ба рӯи мо кушо!
12 «Аммо ӯ ҷавоб дод: “Ба ростӣ ба шумо мегӯям, ки ман шуморо намешиносам”.
13 «Пас, бедор бошед, зеро ки шумо рӯз ва соатро намедонед.
14 «Боз њам монанди марде, ки дар сафар аст, ки бандагонашро даъват намуда, моли худро ба онњо бовар карда дод. 15 Ба яке панҷ халта тилло, ба дигаре ду халта ва ба дигаре як халта мувофиқи имкони худ дод. Баъд ба сафари худ рафт. 16 Марде, ки панҷ халта тилло гирифта буд, якбора рафт ва пулашро ба кор бурд ва панҷ халта дигар ба даст овард. 17 Ҳамин тавр, касе ки ду халта тилло дошт, ду халтаи тилло гирифт. 18 Аммо марде, ки як халта гирифта буд, рафта, заминро сӯрох карда, пули хоҷаашро пинҳон кард.
19 «Пас аз муддати тӯлонӣ соҳиби он хизматгорон баргашта, бо онҳо ҳисобу китоб кард. 20 Марде, ки панҷ халта тилло гирифта буд, панҷ халтаи дигарашро овард. — Устод, — гуфт у, — панч халта тиллоро ба ман бовар карда будед. Бинед, ман панҷтои дигар гирифтам».
21 „Офарин, хизматгори неку вафодорам! Шумо бо чанд чиз содиқед; Ман туро бар бисёр корҳо саришта мекунам. Биёед ва ба хушбахтии оғои худ шарик шавед! “
22 «Одами ду халта тилло низ омад. — Устод, — гуфт у, — ду халта тиллоро ба ман бовар карда будед; бубинед, ман дутои дигар гирифтам».
23 „Офарин, хизматгори неку вафодорам! Шумо бо чанд чиз содиқед; Ман туро бар бисёр корҳо саришта мекунам. Биёед ва ба хушбахтии оғои худ шарик шавед! “
24 «Пас он шахсе, ки як халта тилло гирифта буд, омад. «Устод, — гуфт у, — ман медонистам, ки шумо одами сахтгир хастед, аз он чое, ки накоштаед, хосил мечинед ва аз он чое, ки чигит напошидаед, чамъ мекунед. 25 Ман тарсидам ва берун рафта, тиллои туро дар замин пинҳон кардам. Ана, он чи аз они ту аст».
26 «Оғои ӯ ҷавоб дод: “Эй бадкор, ғуломи танбал! Пас ту медонистӣ, ки ман аз ҷое ки накоштаам, дарав мекунам ва аз ҷое ки тухм напошидаам, ҷамъ мекунам? 27 Хуб, шумо бояд пули маро ба бонкдорон ба амонат мегузоред, то вақте баргаштам, онро бо фоизаш баргардонида бошам.
28 «Пас, халтаи тиллоро аз ӯ бигир ва ба касе ки даҳ халта дорад, бидеҳ. 29 Зеро ҳар кӣ дорад, бештар дода мешавад ва ба онҳо фаровонӣ дода мешавад. Ҳар кӣ надорад, ҳатто он чи низ дорад, аз онҳо гирифта мешавад. 30 Ва он ғуломи ночизро ба берун, ба торикӣ парто, ки дар он ҷо гиря ва ғиҷирроси дандон хоҳад буд».
Матто 25: 1-30