Сураи Ҳаҷ (Сураи 22 – Ҳаҷ) мегӯяд, ки дар замонҳои гуногун расму оинҳои гуногун дода шудаанд. Аммо на ин ки қурбонии мушаххаси гӯшт, балки он чизест, ки дар дохили мост, муҳимтар аст.
Барои ҳар уммате (қурбонӣ) муқаррар кардем, то номи Худоро бар ризқе, ки ба онҳо аз чорпоён додааст, ёд кунанд. Ва Худои ту Худои якто аст. Хоҳиши худро ба Ӯ таслим кун ва хоркунандагонро мужда деҳ.
На гӯшти онҳост ва на хуни онҳо, ки ба Худо мерасад, парҳезгории шумост, ки ба Ӯ мерасад. Пас ононро роми шумо кардааст, то Худоро ба сабаби ҳидояташ ба шумо тасбеҳ гӯед ва ба некӯкорон башорат диҳед. . (Сураи Ҳоҷ, 22:34, 37).
Об як ҷузъи муҳими маросим ва маросимҳои Ҳаҷ аст, зеро ҳоҷиён дар пайи нӯшидани оби чоҳи Замзам ҳастанд. Аммо сураи «Мулк» (сураи 67 — «Худованд») ба мо як саволи му-химро медихад
«Бубинед? – Агар саҳарии наҳри шумо гум шавад, кист, ки ба шумо оби равон медиҳад? (Сураи Мулк, 67:30).
Ҳазрати Исо алайҳиссалом ба ин савол дар як зиёрати яҳудиён, ки ҳазрати Мусо (а) фармуда буд. Мо инро дар ин ҷо аз нигоҳи Ҳаҷ дида мебароем.
Зиёрати Ҳаҷ ба ҳама маълум аст. Он чизе ки камтар маълум аст, ин аст Шариати Мусо (а), ки 3500 сол пеш гирифта шудааст, инчунин аз диндорони яҳудии он замон талаб мекард, ки ҳар сол ба Байтулмуқаддас (Ал-Қудс) зиёрати муқаддас анҷом диҳанд. Яке аз чунин зиёратҳо номида шуданд Иди хаймаҳо (ё Суккот). Ин зиёрати ҳаҷ, ки аз ҷониби ҳазрати Мӯсо (а) амр шудааст, бо ҳаҷҷи имрӯза шабоҳатҳои зиёд дорад. Масалан, ҳардуи ин зиёратҳо дар як ҳафтаи муайяни тақвим буданд, ҳарду қурбонии ҳайвонҳоро дар бар мегирифтанд, ҳарду барои дарёфти оби махсус (ба мисли замзам), ҳарду дар берун хобиданро дар бар мегирифтанд ва ҳарду дар атрофи як бинои муқаддас ҳафт маротиба сайру гашт мекарданд. Ба як маъно, Иди хаймаҳо барои яҳудиён мисли ҳаҷ буд. Имрӯз, воқеан, яҳудиён то ҳол Иди хаймаҳоро ҷашн мегиранд, аммо аз замони худ онро каме дигар мекунанд Маъбад дар Ерусалим дар соли 70-уми милодӣ аз ҷониби румиён хароб карда шуд.
Дар Инҷил сабт шудааст, ки чӣ гуна ҳазрати Исои Масеҳ (с) барои ин ид – «ҳаҷ»-и худ зиёрат кардааст. Ҳангоми зарурат ҳисоб бо баъзе шарҳҳо сабт карда мешавад.
Исо ба иди хаймаҳо меравад (Юҳанно 7)
Пас аз ин Исо дар Ҷалил давр зад. Ӯ ба Яҳудо рафтан намехост, зеро роҳбарони яҳудӣ дар он ҷо роҳи куштани ӯро меҷустанд. 2 Аммо вақте ки иди хаймаҳои яҳудӣ наздик буд, 3 Бародарони Исо ба ӯ гуфтанд: «Ҷалилро тарк карда, ба Яҳудия рав, то ки шогирдонат дар он ҷо корҳои кардаатро бубинанд. 4 Касе, ки ходими чамъиятй шудан мехохад, пинхонй амал намекунад. Азбаски шумо ин корҳоро мекунед, худро ба ҷаҳон нишон диҳед ». 5 Зеро ки ҳатто бародаронаш ба ӯ имон наоварданд.
Бародарони Исои Масеҳ бо паёмбар бо истеҳзо рафтор мекарданд, зеро ба ӯ имон намеоварданд. Аммо баъдтар чизе рӯй дод, ки ақидаи онҳо тағйир ёфт, зеро ду бародараш Яъқуб ва Яҳудо баъдтар нома навиштанд (бо номи Яъқуб ва Яҳудо) ки қисми Аҳди Ҷадид (Инҷил) мебошанд. Чӣ ақидаи онҳоро дигар кард? Дар эҳёи Исои Масеҳ.
6 Бинобар ин Исо ба онҳо гуфт: «Вақти ман ҳанӯз дар ин ҷо нест; барои шумо ҳар вақт хоҳад кард. 7 Ҷаҳон наметавонад аз шумо нафрат кунад, балки аз ман нафрат мекунад, зеро Ман шаҳодат медиҳам, ки аъмоли он бад аст. 8 Шумо ба фестивал меравед. Ман ба ин ҷашн намеравам, зеро вақти ман ҳанӯз пурра нарасидааст». 9 Пас аз он ки Ӯ инро гуфт, дар Ҷалил монд.
10 Аммо, пас аз он ки бародаронаш ба ид рафтанд, ӯ низ на ошкоро, балки пинҳонӣ рафт. 11 Дар айёми ид сарварони яҳудӣ Исоро тамошо карда, мепурсиданд: «Ӯ дар куҷост?»
12 Дар байни издиҳом дар бораи ӯ пичирросзанӣ паҳн шуд. Баъзехо мегуфтанд: «Одами хуб аст».
Дигарон гуфтанд: «Не, вай мардумро фиреб медиҳад». 13 Аммо касе аз тарси рохбарон дар хакки у ошкоро чизе намегуфт.
Исо дар ҷашнвора таълим медиҳад
14 То нисфи ид Исо ба ҳавлии маъбад баромада, ба таълим додан шурӯъ кард. 15 Яҳудиён дар он ҷо дар ҳайрат монданд ва пурсиданд: «Чӣ гуна ин шахс бе таълим гирифта шудааст?»
16 Исо ҷавоб дод, «Таълимоти ман аз они ман нест. Ин аз ҷониби касест, ки Маро фиристод. 17 Ҳар касе, ки иродаи Худоро ба ҷо оварад, хоҳад фаҳмид, ки оё таълимоти ман аз ҷониби Худост ё ман худам гап мезанам.
18 Ҳар кӣ аз худ сухан гӯяд, барои ҷалоли шахсии худ сухан меронад, лекин ҳар кӣ ҷалоли Фиристандаи Худро меҷӯяд, одами ростист; дар бораи ӯ ҳеҷ чизи дурӯғе нест. 19 Оё Мусо ба шумо шариат надодааст? Аммо ҳеҷ яке аз шумо шариатро риоя намекунад. Чаро маро куштанӣ ҳастед?»
20 «Шумо девонаед», — ҷавоб доданд мардум. “Кӣ туро куштанӣ аст?”
21 Исо ба онҳо гуфт: «Ман як мӯъҷиза кардам, ва шумо ҳама дар ҳайрат ҳастед. 22 Аммо, азбаски Мӯсо ба шумо хатнаро ато кардааст (ҳарчанд он на аз Мусо, балки аз патриархҳо омадааст), шумо писарбачаро дар рӯзи шанбе хатна мекунед. 23 Ва агар писарбачаро дар рӯзи шанбе хатна кунанд, то ки шариати Мусо вайрон нашавад, пас чаро аз ман хашмгин мешавед, ки дар рӯзи шанбе тамоми бадани одамро шифо медиҳам? 24 Танҳо аз рӯи намуди зоҳирӣ доварӣ карданро бас кунед, балки ба ҷои он дуруст доварӣ кунед.”
Тафриқа дар бораи Кӣ будани Исо
25 Дар он вақт баъзе аз мардуми Ерусалим ба пурсидан шурӯъ карданд: «Оё ин ҳамон шахс нест, ки онҳо қасди куштан доранд? 26 Ана, вай дар пеши назари мардум сухан меронад ва ба ӯ чизе намегӯянд. Оё мақомот дар ҳақиқат ба хулосае омаданд, ки ӯ Масеҳ аст? 27 Аммо мо медонем, ки ин одам аз куҷост; вақте ки Масеҳ меояд, ҳеҷ кас намедонад, ки Ӯ аз куҷост».
Дар он замон миёни яҳудиён баҳсе буд, ки оё ҳазрати Исо (а) Масеҳ (Масеҳ) аст ё на. Мардуми яҳудӣ боварӣ доштанд, ки аз куҷо омадани Масеҳ маълум нест. Азбаски онҳо медонистанд, ки Исо аз куҷост. Пас онҳо ин эътиқодро аз куҷо пайдо карданд, ки пайдоиши Масеҳ маълум нест? Аз Таврот? Навиштаҳои паёмбарон? Умуман не! Пайғамбарон аниқ гуфта буданд, ки Масеҳ аз куҷо меояд. Ҳазрати Мико (с) дар соли 700 пеш аз милод дар Забур навишта буд
“Аммо ту, Бетхем Эфрато,
гарчанде ки шумо дар байни қабилаҳои Яҳудо хурдед,
аз ту барои ман хоҳӣ омад
касе, ки мешавад Ҳаким бар Исроил,
пайдоишаш аз қадим,
аз замонҳои қадим ». (Мико 5: 2)
Ин пешгӯӣ (ниг. мақола Ин ҷо барои тафсилоти бештар дар ин бора) гуфта буд, ки ҳоким (= Масеҳ) аз Байт-Лаҳм меомад. Мо дар таваллуди Масеҳ ки вай воқеан дар Байт-Лаҳм таваллуд шудааст, чунон ки пешгӯӣ 700 сол пеш аз таваллуди ӯ пешгӯӣ карда буд.
Ин танҳо анъанаи динии он замон буд, ки гуфта мешуд, ки куҷо аз куҷо омадани Масеҳ номаълум аст. Онҳо хато карданд, зеро онҳо аз рӯи навиштаҳои паёмбарон доварӣ накарданд, балки аз рӯи ақида дар кӯча, ақидаҳои замони худ – ҳатто андешаҳои уламои дин ҳукм мекарданд. Мо бояд эҳтиёт бошем, ки ба як хатогӣ роҳ надиҳем.
Ҳисоб идома дорад…
28 Он гоҳ Исо, ки ҳанӯз дар саҳни маъбад таълим медод, фарьёд зад: «Бале, шумо маро мешиносед ва аз куҷо буданамро медонед. Ман дар ин ҷо бо ихтиёри худ нестам, балки Фиристандаи ҳақиқӣ аст. Ту ӯро намешиносӣ, 29 лекин Ман Ӯро мешиносам, зеро ки ман аз Ӯ ҳастам ва Ӯ Маро фиристод».
30 Дар ҳамин ҳол хостанд Ӯро дастгир кунанд, аммо касе ба Ӯ даст нарасонд, зеро ки соаташ ҳанӯз нарасидааст. 31 Бо вуҷуди ин, бисёре аз мардум ба Ӯ имон оварданд. Гуфтанд: «Вақте ки Масеҳ меояд, оё вай аз ин одам зиёдтар мӯъҷизаҳо нишон медиҳад?»
32 Фарисиён шуниданд, ки издиҳом дар бораи Ӯ чунин гапҳоро пичиррос мезананд. Он гоҳ саркоҳинон ва фарисиён посбонони маъбадро фиристоданд, то Ӯро дастгир кунанд.
33 Исо гуфт: «Ман як муддати кӯтоҳ бо шумо ҳастам, ва баъд назди Фиристандаи Худ меравам. 34 Маро меҷӯӣ, аммо намеёбӣ; ва ба он ҷое ки Ман ҳастам, шумо наметавонед биёед».
35 Яҳудиён ба якдигар гуфтанд: «Ин шахс ба куҷо рафтан мехоҳад, ки мо ӯро наёбем? Оё вай ба он ҷое ки мардуми мо дар байни юнониён парокандаанд, рафта, ба юнониён таълим медиҳад? 36 Вақте ки ӯ гуфт, чӣ маъно дошт: «Маро меҷӯӣ, аммо намеёбӣ». ва “Дар куҷое ки ман ҳастам, шумо омада наметавонед”? »
37 Дар рузи охирин ва бузургтарини фестиваль, Исо истода, бо овози баланд гуфт: “Ҳар кӣ ташна бошад, назди ман биёяд ва бинӯшад. 38 Ҳар кӣ ба Ман имон оварад, чунон ки Навиштаҳо гуфтааст, аз даруни онҳо дарёҳои оби ҳаёт ҷорӣ хоҳанд шуд.“ 39 Бо ин вай Рӯҳро дар назар дошт, ки онҳое ки ба Ӯ имон оварда буданд, баъдтар Ӯро қабул мекарданд. То он вақт Рӯҳ дода нашуда буд, зеро Исо ҳанӯз ҷалол наёфта буд.
Дар ин рӯзи ид яҳудиён аз чашмаи махсусе, ки дар ҷануби Ерусалим ҷойгир аст, об гирифта, аз «дарвозаи об» ба шаҳр медароянд ва обро ба қурбонгоҳи маъбад мебурданд. Ҳангоме ки онҳо ин маросими оби муқаддасро анҷом медоданд, ҳазрати Исои Масеҳ (с) нидо кард: чунон ки пештар гуфта буд, ки вай манбаи «Оби зинда» буд. Бо ин суханон ӯ ба онҳо хотиррасон мекард ташнагӣ дар дили мо ба гуноҳ мебарад ки анбиё дар бораи он навишта буданд, инчунин ваъдаи Рӯҳи оянда, ки ба онҳое ки ба Ӯ имон овардаанд, дода мешавад, то ин ташнагиро сер кунанд, то ки онҳо дигар ғуломи гуноҳ нашаванд.
40 Суханони ӯро шунида, чанде аз мардум гуфтанд: «Албатта, ин шахс паёмбар аст».
41 Дигарон гуфтанд: «Ӯ Масеҳ аст».
Дигарон пурсиданд: «Чӣ тавр Масеҳ аз Ҷалил омада метавонад? 42 Оё дар Навиштаҳо гуфта нашудааст, ки Масеҳ аз насли Довуд ва аз Байт-Лаҳм, шаҳре, ки Довуд дар он зиндагӣ мекард, меояд?» 43 Ҳамин тавр, мардум ба сабаби Исо аз ҳам ҷудо шуданд. 44 Баъзеҳо мехостанд ӯро дастгир кунанд, аммо касе ба ӯ даст надод.
Он замонҳо низ мисли имрӯз дар мавриди пайғамбар Исои Масеҳ (ъ) мардум ихтилоф доштанд. Тавре ки мо дар боло дидем, пайғамбарон таваллуди Масеҳро дар Байт-Лаҳм (дар ҳамон ҷое, ки Исо таваллуд шудааст) пешгӯӣ карда буданд. Аммо дар бораи ин саволи Масеҳ, ки аз Ҷалил намеояд? Ишаъёи пайгамбар (с) дар соли 700 пеш аз милод навишта буд
Бо вуҷуди ин, барои касоне, ки дар тангдастӣ буданд, ғамгинӣ дигар нахоҳад буд. Дар гузашта замини Забулун ва замини Нафталиро фурӯтан кард, аммо дар оянда Ҷалилаи халқҳоро эҳтиром хоҳад кард, бо роҳи баҳр, он тарафи Урдун —
2 Мардум дар торикӣ роҳ мераванд
нури азим дидаанд;
бар онҳое ки дар замини зулмоти торик зиндагӣ мекунанд
нуре равшан шуд (Ишаъё xNUMX: 9-1)
Ҳамин тавр, пайғамбарон пешгӯӣ карда буданд, ки Масеҳ ба таълимоти худ (нур фурӯд) дар Ҷалил – ҳамон ҷое, ки Исо воқеан буд, оғоз мекунад. ба таълими худ шуруъ намуд ва аз ҳама бештар кард аз мӯъҷизаҳои ӯ. Мардум боз иштибоҳ карданд, зеро онҳо паёмбаронро бодиққат наомӯхтаанд ва ба ҷои он танҳо ба он чизе ки муаллимони худ таълим медоданд, бовар мекарданд.
Куфри пешвоёни яҳудӣ
45 Ниҳоят посбонони маъбад ба назди саркоҳинон ва фарисиён баргаштанд ва онҳо аз онҳо пурсиданд: «Чаро Ӯро наовардед?»
46 “Ҳеҷ кас ҳеҷ гоҳ мисли ин мард сухан нагуфтааст”, – ҷавоб доданд посбонон.
47 — Яъне туро низ фиреб дода бошад? — ҷавоб доданд фарисиён. 48 «Оё касе аз сардорон ё аз фарисиён ба Ӯ имон овардааст? 49 Не! Аммо ин издиҳом, ки аз шариат чизе намедонанд, лаънат бар онҳост».
50 Ниқӯдимус, ки пештар назди Исо рафта буд ва аз шумори худи онҳо буд, пурсид: 51 «Оё қонуни мо шахсеро маҳкум мекунад, ки ӯро нашунавад, то бидонад, ки чӣ кор кардааст?
52 Гуфтанд: «Ту ҳам аз Ҷалил ҳастӣ? Ба он нигаред, ва хоҳед дид, ки пайғамбаре аз Ҷалил берун намеояд».
Мо мебинем, ки коршиносони шариат комилан хато карданд, зеро Ишаъё пешгӯӣ карда буд, ки равшангар аз «Ҷалил» меояд.
Аз ин ҳисоб ду дарс бармеояд. Аввалан амалҳои динии худро бо ғайрати зиёд, вале бо дониши кам анҷом додан хеле осон аст. Вақте ки мо ба Ҳаҷ наздик мешавем, мо бояд эҳтиёт бошем, ки гуфтаҳои зерин нисбати мо дуруст нестанд
Зеро ки Ман дар бораи онҳо шаҳодат дода метавонам, ки онҳо ҳастанд ғайратаз они Худост, вале онҳо ғайрат ба дониш асос намеёбад. (Румиён 10:2)
Мо бояд он чиро, ки паёмбарон навиштаанд, омӯзем, то ба таври дуруст огоҳ шавем.
Дуюм, мо дар ин ҷо мебинем, ки ҳазрати Исои Масеҳ (с) пешниҳод мекунад. Дар ҳаҷашон гуфта буд
«Дар рӯзи охир, ки рӯзи бузурги ид буд, Исо истода, нидо карда, гуфт: «Ҳар кӣ ташна
бошад, назди Ман ояд ва нӯшад. Ҳар кӣ ба Ман имон оварад, чунон ки дар Китоб гуфта
шудааст, аз даруни вай дарёҳои оби ҳаёт ҷорӣ мешаванд».
Юҳанно (Юҳанно 7: 37-38)
Ин пешниҳод ба «ҳар касе» дода мешавад (ҳамин тавр на танҳо ба яҳудиён, насрониҳо ва ғ.), ки «ташна» аст. Оё шумо ташна ҳастед? (ниг Ин ҷо зеро ки паёмбарон бо ин чиро дар назар доштанд). Аз чоҳи замзам нӯшидан хуб аст. Чаро аз Масеҳ, ки ташнагии дарунии моро қонеъ карда метавонад, низ наменӯшед?