Қурайшҳо як авлоди қадимии араб мебошанд, ки замоне Макка ва Каъбаро дар ихтиёр
доштанд. Муҳаммад ба он тааллуқ дошт. Дар сураи «Қурайш» (Сураи 106) дар бораи
аҳкоме, ки барои Қурайш муфид мебошанд, гуфта шудааст.

Барои шукри улфату амни Қурайш; улфату амнашон дар сафари зимистониву тобистонӣ.

Сураи Қурайш, ояти 106-1

Аммо дар сураи Юнус (сураи 10 – Юнус) он чиро, ки паёмбари Мухаммад (с) ба Курайш расонд, накл мекунад.

«Оё мардум дар тааҷҷубанд аз ин ки бар марде аз худашон ваҳй кардем, ки мардумро
битарсон ва муъминонро хушхабар деҳ аз ин ки дар назди Парвардигорашон пойгоҳе
баланд доранд? Кофирон гуфтанд, ки ин мард ошкоро ҷодугарест!».

Сураи Юнус, 10:2

Сураи Қамар (сураи 54) қурайшиҳоро огоҳ мекунад, ки бо инкор кардани каломи Худои
таоло худро ба шикаст дучор мекунанд…

Оё кофирони шумо аз онҳо нерӯмандтаранд ё дар китобҳо омадааст, ки дар амон ҳастед?
Ё мегӯянд, ки мо ҳамагӣ ба интиқом бармехезем? Ба зудӣ он ҷамъ шикаст хӯрда ва пушт
гардонда боз гарданд. Балки ваъдагоҳи онҳо қиёмат аст ва (азоби) қиёмат сахттару
талхтар аст.

Сураи Қамар, 54:43-46

Сураи Юнус инчунин мефаҳмонад, ки ҳарчанд аксари паёмбарон аз ҷониби шунавандагон нодида гирифта шуда буданд (ба монанди Қурайш), истисное вуҷуд дошт – Ҳазрати Юнус (Юнус).

Ҳеҷ қавм ва миллате (ки дар қаряҳо ва ободиҳо дар гузашта зиндагӣ мекарданд, ба таври
дастаҷамъӣ дар баробари пайғамбарони илоҳӣ ба мавқеъ) имон наоварданд, то
имонашон барояшон судманд бошад, магар қавми Юнус, ки чун имон оварданд, азоби
хоркунандаро дар дунё аз онҳо ба дур доштем ва эшонро то замони муайяне (ки хостаем
бимонанд, аз зиндагӣ бархурдор кардем).

Сураи Юнус 10:98

Пайғамбар Юнус алайҳиссаломро Аллоҳ бо мавъиза ба назди мардуми бутпараст
фиристода шуд ва онҳо аз мавъизаи ӯ тавба карданд. Худи пайғамбар бошад, дар аввал
ба амри Аллоҳ мухолифат кард ва хост аз ӯ гурезад, то моҳии калон ӯро фурӯ бурд. Дар
сураи «Қалам» (сураи 68) нақл мешавад, ки чӣ гуна Юнус алайҳиссалом дар шиками моҳӣ
аз беитоатии худ тавба кард ва ба унвони пайғамбарӣ баргардонида шуд.

Дар баробари фармони Парвардигорат собир (ва дар кори таблиғ муқовим ва устувор)
бош ва чун соҳиби моҳӣ мабош, ки бо диле пурандӯҳ нидо баровард. Агар неъмати

Парвардигораш набуд, дар айни бадҳолӣ ба саҳрое беобу гиёҳ меафтод. Пас,
Парвардигораш ӯро ихтиёр кард ва дар зумраи солеҳонаш даровард.

Сураи «Қалам» 68:48-50

Ба монанди пайғамбар Муҳаммад, Исои Масеҳ низ назди қавми худ (яҳудиён) омад, вале
онҳо ӯро қабул накарданд ва ӯро ба ҷодугарӣ айбдор карданд. Он гоҳ пайғамбар Исо
онҳоро ҳамчун аломати пайғамбар Юнус овард. Ин чӣ аломат аст?

Мардуми Исои Масеҳ ба қудрати ӯ шубҳа
карданд

Мо дидем, ки Инҷил чӣ гуна онро сабт мекунад таълимот, шифобахшӣ ва мӯъҷизаҳо аз Паёмбар Исои Масеҳ (с). Вай аксар вақт ба шунавандагони худ (ва ба мо) даъват мекард, то он чизеро, ки ӯ пешниҳод мекард, қабул кунанд. У таклиф кард “оби зинда”, раҳмат ба гунаҳкорон, пайдо кардани “гумшуда”, ва хамаи хохишмандонро даъват намуд ба “Малакути Худо” ворид шавед.

Сарварони динии яҳудиён (як навъ имомҳо) таълимоти ӯро қабул накарданд ва ба
қудрати ӯ шубҳа карданд. Ӯ бо қудрати кӣ ба гуноҳкорон ваъдаи бахшидани гуноҳро дод?
Оё ӯ ҳақ дошт, ки аз номи Худо барои ҳамаи одамон қурбонии кафораткунанда пешкаш
кунад, то онҳо ба Подшоҳии Худо дохил шаванд? Сарварони динӣ аз ӯ аломате талаб
карданд. Ва дар Инҷил чунин омадааст:

Исо ба аломати Юнус (Юнус) ишора мекунад

³⁸ Он гоҳ баъзе аз фарисиён ва шариатдонон ба Ӯ гуфтанд: «Устод, мо мехоҳем аломате аз ту бубинем».

³⁹ Ӯ ҷавоб дод: «Насли шарир ва зинокор аломат талаб мекунад! Аммо ба ҷуз аломати Юнус-пайғамбар ба касе дода нахоҳад шуд. ⁴⁰ Зеро, чунон ки Юнус се шабонарӯз дар шиками моҳии азиме буд, Писари Одам низ се шабонарӯз дар дили замин хоҳад буд. ⁴¹ Мардуми Нинве дар рӯзи доварӣ бо ин насл бархоста, онро маҳкум хоҳанд кард; зеро ки онҳо аз мавъизаи Юнус тавба карданд, ва ҳоло дар ин ҷо чизи бузургтар аз Юнус аст. (Матто 12:38-41)

Ҳазрати Юнус дар таърих

Исои Масењ (ъ) бо ишора ба Юнус (а) (яъне Юнус ё Юнус низ номида мешавад) љавоб дод. Шумо дар ҷадвали зер мебинед, ки пайғамбар Юнус тақрибан 800 сол пеш аз пайғамбар Исои Масеҳ зиндагӣ кардааст.

Ҳазрати Юнус дар Қуръон

Пайғамбар Юнус алайҳиссалом китобе навиштааст, ки ба қатори навиштаҳои
пайағамбарон дохил шудааст. Мазмуни мухтасари он дар Қуръон чунин омадааст:

Ва ба дурустї ки Юнус аз паёмбарон буд. вакте ки вай ба киштии пурбор гурехт. Ва қуръа бурд ва аз зиёнкорон буд. Он гоҳ моҳӣ ӯро фурӯ бурд, ҳол он ки ӯ маломат буд. Ва агар аз тасбеҳи Худо намебуд, То рӯзе, ки дубора зинда мешаванд, дар шиками он мемонд.

(Сураи Соффот 37:139-144).

Ба Юнус супорише дода шуда буд – ба тавба даъват намудани аҳли шаҳри Нинве
(наздикии Мавсил дар Ироқи ҳозира) супурда шуд. Аммо ӯ қарор дод, ки аз Аллоҳ
гурезад, ва моҳии калоне ӯро фурӯ бурд. Дар робита ба ин оят илоҳиётшиноси исломӣ
Юсуф Алӣ чунин менависад:

Ин танҳо идиома аст. Ин бояд дафн ва қабри Юнус бошад. Агар тавба намекард, наметавонист аз бадани махлуқе, ки ӯро фурӯ бурдааст, берун равад, то рӯзе ё қиёмат, ки ҳама мурдагон зинда мешаванд. (Эзоҳ 4125 тарҷумаи Юсуф Алӣ Қуръон)

Ба ибораи дигар, дар дохили моҳӣ будан ҳукми қатл буд, ки маъмулан танҳо дар рӯзи қиёмат бароварда мешуд.

Хазрати Юнус аз китоби худаш

Китоби Юнус ба мо тафсилоти дар шиками наҳанг мондани пайғамбарро нақл мекунад.
Инак он чи дар он гуфта шудааст:

¹⁷ Ва Худованд як моҳии бузурге дод, то Юнусро фурӯ барад, ва Юнус се рӯзу се шаб дар шиками моҳӣ буд. Юнус аз даруни моҳӣ ба Худованд Худои худ дуо гуфт. ² Ӯ гуфт:

«Дар изтироби худ ба Худованд даъват кардам,
ва ӯ ба ман ҷавоб дод.
аз чуқур дар мулки мурдагон Ман ба ёрӣ даъват кардам ва ту ба гиряам гӯш додӣ.
³ Маро ба умқи қаъри андохтӣ,
дар дили баҳрҳо,
ва ҷараёнҳо дар атрофи ман чарх мезаданд;
ҳама мавҷҳо ва шикастани шумо бар ман печид.
⁴ гуфтам,’Ман аз назари ту ронда шудаам;
лекин боз ба маъбади муқаддаси Ту нигоҳ хоҳам кард».
⁵ Оби фурўбаранда маро тањдид мекард
чуқур маро иҳота кард; бахри сарам печида буд.
⁶ Ба решаи кӯҳҳо фурӯ рафтам;
замини зер маро то абад манъ кард.
Аммо Ту, эй Худованд Худои ман,
овард ҳаёти ман аз чоҳ.

⁷ «Вақте ки ҳаёти ман аз байн рафт,
Туро ёд кардам, Худовандо,
ва дуои ман ба сӯи ту, ба маъбади муқаддаси ту эҳьё шуд.

⁸ «Онҳое, ки ба бутҳои беҳуда часпидаанд
аз муҳаббати Худо ба онҳо рӯй гардон.
⁹ Аммо ман, бо нидоҳои шукрона,
ба ту қурбонӣ хоҳад кард.
Он чизе ки ман назр кардаам, некӣ хоҳам кард.
Ман мегӯям, ‘Наҷот аз ҷониби Худованд меояд. ‘”

¹⁰ Ва Худованд ба моҳӣ амр фармуд, ва он Юнусро ба хушкӣ қай кард (Юнус 1:17 – 2:10)

«Аломати Юнус» чист?

Одатан, агар қудрати шахсе зери шубҳа гузошта шавад, чунон ки бо Исои Масеҳ рӯй дод,
аз ӯ хоҳиш карда мешавад, ки барои тасдиқи қудрат, пирӯзӣ ё муваффақияти худ ягон
аломат нишон диҳад. Аммо пайғамбар Исо ҳамчун далели қудрати худ ба пайғамбар
Юнус ва се рӯзе, ки дар шиками моҳии бузург, яъне «шиками дӯзах», «қабр» буд, ишора
кард. Се рӯз Юнус, ки ба фармони Худо итоат накард, «аз назари», яъне аз чашми Худо
ронда шуд. Чӣ аломати аҷиб! Юнус се рӯз дар батни марг буд. Се рӯз дар торикӣ монд ва
аз назари Худо ронда шуд. Чаро Исои Масеҳ инро ҳамчун аломат овард? Оё ин далели он
нест, ки ӯ қудрат надорад?

Ин бори аввал нест, ки заъф ва марг ҳамчун Аломат дода мешавад. пайғамбар Ишаъё пешгӯӣ карда буд Ходими омадаистода. Ишаъё пешгӯӣ карда буд, ки ин Ғуломро «нафрат» ва «аз ҷониби одамон рад мекунанд» ва «аз ҷониби Худо ҷазо додашуда ҳисобида мешаванд» ва «аз замини зиндагон маҳв карда мешаванд» ва «барои шарирон қабр таъин карда мешаванд». Аҷиб аст, ки ин «иродаи Худованд барои пахш кардани ғулом» буд. Ин ба он чизе, ки Юнус аз сар гузаронидааст ва ҳамин тавр Исо ал-Масеҳ ба он ишора кардааст, хеле монанд аст.

Далеле, ки фаҳмиш меорад, анҷоми дуои Юнус дар шиками моҳӣ аст. Ибораи охирини дуои ӯ ин буд: «Наҷот аз ҷониби Худованд аст». Мо дид, ки чӣ тавр номи ‘Исо/Исо’ номи пешгӯии омадан буд Филиали. Аммо номи ‘Исо/Исо’ чӣ маъно дорад? Дар ибронӣ он воситаҳои «Худованд наҷот медиҳад». Дар дуои худ Юнус-пайғамбар иқрор шуд, ки ӯ (ва мо) бояд «наҷот» шавем ва ин корро Худованд хоҳад кард. Дуои ӯ ҳам ниёзманди моро (наҷот ёфтан) ва ҳам Аллоҳро ҳамчун наҷотдиҳанда эълон кард. Дар ном Исо Масиҳ (Ихошува ба забони ибрӣ) маънои ҳамон ҳақиқатро дорад, ки Юнус дар моҳӣ ниҳоят эътироф кард, зеро номи Исо/Исо маънои “Худованд наҷот медиҳад‘.

Дар охири гуфтугӯ бо сарварони динӣ пайғамбар Исои Масеҳ ёдрас мекунад, ки сокинони
Нинве (шаҳре ки Юнус ба он ҷо фиристода шуд) ба суханони Юнус бовар карда, тавба
карданд, аммо сарварони динӣ, ки суханони Исоро шуниданд, ин тавр накарданд. Онҳо
намехостанд ба наҷот эҳтиёҷ доштани худро эътироф кунанд. Ҳар яки мо бояд дили худро
бисанҷем ва ба савол ҷавоб диҳем, ки ман ба кӣ монандам – ​​ба аҳли Нинве (ки тавба
карданд) ё ба сарварни яҳудиян (ки тавба накарданд). Чӣ мегӯед?

Давоми ҳикояти Исои Масеҳро хонда, мо мебинем, ки аломати Юнус чӣ гуна иҷро шуд ва
чӣ гуна ПарвардигорМиссияи Исои Масеҳ ба анҷоми худ оғоз мекунад.халқи худро наҷот медиҳад.

PDF-и ҳама аломатҳоро аз Ал-Китоб ҳамчун китоб зеркашӣ кунед