Исо Масиҳ пайғамбар бўлган дар рӯзи муқаддаси яҳудиён иди Фисҳ, ки ҳоло Ҷумъаи хуб маъруф аст, хиёнат ва маслуб карда шуд. Фисҳ шоми панҷшанбе дар ғуруби офтоб оғоз шуд ва рӯзи ғуруби офтоб – рӯзи 6-уми ҳафта ба охир расид. Охирин ҳодисаи он рӯз дафни паёмбари мурда буд. Дар Инҷил сабт шудааст, ки чӣ гуна заноне, ки аз паи паёмбар буданд, шоҳиди ин ҳодиса шуданд.
Заноне, ки бо Исо аз Ҷалил омада буданд, аз ақиби Юсуф рафтанд ва қабр ва чӣ гуна дар он гузошта шудани ҷасади ӯро диданд. 56 Баъд ба хона рафта, ҳанут ва атр тайёр карданд. Аммо онҳо дар рӯзи шанбе истироҳат карданд, то ба ҳукм итоат кунанд. (Луқо 23: 55-56)
Занҳо мехостанд ҷасади паёмбарро омода кунанд, аммо вақт тамом шуда буд ва рӯзи шанбе шоми ҷумъа дар ғуруби офтоб оғоз шуд. Ин рӯзи 7-уми ҳафта буд ва яҳудиён дар ин рӯз кор кардан манъ буд. Ин фармон ба ҳисоби офариниш дар Таврот баргашт. Худованд ҳама чизро дар 6 рӯз офаридааст. Таврот фармудааст:
Ҳамин тавр, осмонҳо ва замин бо тамоми густурдаи худ комил шуданд.
2 Дар рӯзи ҳафтум Худо кореро, ки мекард, анҷом дод; бинобар ин дар рузи хафтум аз тамоми кораш истирохат кард. 3 Он гоҳ Худо рӯзи ҳафтумро баракат дод ва онро муқаддас гардонид, зеро дар он аз тамоми корҳои офариниш, ки карда буд, истироҳат кард. (Ҳастӣ 2:1-2)
Пас занҳо ҳарчанд мехостанд бадани ӯро омода созанд, ба Таврот итоат карданд ва истироҳат карданд.
Аммо саркоҳинон дар рӯзи шанбе кори худро давом медоданд. Инҷил мулоқоти онҳоро бо волӣ сабт мекунад.
62 «Фардои он, ки баъди рӯзи тайёрӣ ба шанбе буд, сардорони коҳинон ва фарисиён
назди Пилотус ҷамъ омаданд, 63 ва гуфтанд: «Эй хоҷа! Дар хотир дорем, ки он фиребгар,
ҳангоме ки зинда буд, гуфта буд, ки “пас аз се рӯз зинда мешавам”. 64 Пас, фармон деҳ,
ки қабрро то рӯзи сеюм посбонӣ кунанд, мабодо шогирдонаш шабона Ӯро дуздида, ба
мардум гӯянд, ки аз мурдагон бархест, ва фиреби охирин аз аввалин бадтар шавад».
65 Пилотус ба онҳо гуфт: «Посбононро гиреду рафта, чунон ки медонед, посбонӣ кунед».
66 Онҳо рафта, дар назди қабр посбононро гузоштанд ва санги онро муҳр карданд». (Матто 27: 62-66)
Бо вуҷуди Шанбе, саркоинон қарор доданд назорат намоянд, ки дар назди қабри
пайғамбар посбонон гузошта шаванд. Ҷасади пайғамбар Исои Масеҳ алайҳиссалом дар
марг ором гирифта буд, занҳо бошанд, мувофиқи қоидаи Шанбе ором мегирифтанд. Дар
ҷадвали замонӣ нишон дода шудааст, ки оромии онҳо ба рӯзи 7-уми офариниш
мувофиқат мекард, ҳангоме ки, мувофиқи Таврот, Аллоҳ аз корҳои худ ором гирифт.
Рӯзи шанбеи боқимондаи марг барои пайғамбар Исои Масеҳ
Ин пеш аз тавоноии беандоза ҳамагӣ фолилае буд. Сураи «Ал-Фаҷр» (Сураи 89) ёдрас
менамояд, ки чӣ баракатест дидани субҳ пас аз торикии шаб. Субҳ ба хирадмандон
асрорро ошкор менамояд.
«Савганд ба сапедаи субҳ ва савганд ба шабҳои даҳгона (яъне, ашараи зулҳиҷҷа ё даҳҳаи
охири моҳи Рамазон) ва савганд ба ҷуфту тоқ ва савганд ба шаб, чун рӯй ба рафтан ниҳад.
Оё дар ин зикркардашудаҳо хирадмандро савгандҳои кофист?»(Сураи Фаҷр, 89:1-5).
Мо мебинем, ки рӯзи танаффус чӣ гуна аст рӯзи дигар ошкор мекунад.