Ҳазрати Илёс (ё Илёс) дар сураҳои Анъом ва Саффот се бор ном бурда мешавад. Ба мо мегуянд
Ва Закариёву Юҳанно ва Исову Илёсро ҳама дар сафи солеҳон.
Ал-Анъом, 6:85
Илёс низ аз фиристодагони мо буд.
Он гоҳ ба қавми худ гуфт: «Оё наметарсед?
“Оё Баалро бихонед ва беҳтарини офаринандагонро тарк мекунед?
«Худое, ки Парвардигори шумо ва парвардигори шумо ва Парвардигори гузаштагони шумост?»
Пас дурӯғаш бароварданд ва ҳатман ба (ба азоб) даъват хоҳанд шуд.
Магар бандагони холис ва худованди Худо (аз миёни онњо).
Ва (ин неъматро) барои ӯ боқӣ гузоштем наслҳо (оянда) дар замонҳои баъдӣ:
«Салом ва салом бар Илёс барин!»
Мо некӯкоронро инчунин мукофот медиҳем!
Зеро ӯ аз бандагони мӯъмини мо буд.
Ас-Соффот 37:123-132
Илёс дар баробари Юҳанно (Яҳё) ва Исо (Исои Масеҳ) зикр шудааст, зеро ӯ низ яке аз паёмбарони Китоби Муқаддас аст. Тавре ки гуфта шуд, Илёс (Илёс) бо анбиёи бути Баал рӯ ба рӯ шуд. Ин озмун дар Библия дар ин ҷо. Дар зер мо баракатро барои мо меомӯзем («наслҳои баъдӣ», ки Ас-Саффот ваъда медиҳад).
Илёс ва озмоиш барои анбиёи Баал
Илёс марди далере буд, ки ба 450 пайғамбари Баал муқобилат мекард. Чӣ тавр ӯ метавонист ба ин қадар муқобилат кунад? Китоби Муқаддас мефаҳмонад, ки ӯ озмоиши оқилонаро истифода бурд. Ҳам ӯ ва ҳам анбиёи Баал бояд ҳайвонеро қурбонӣ мекарданд, аммо барои сӯзондан оташ намегирифтанд. Ҳар як тараф аз Худои худ даъват мекард, то аз осмон оташ афрӯхт. Ҳар он ки Худо қурбониро бо оташ аз осмон афрӯхт, ҳамон Худои воқеӣ ва зинда буд. Ҳамин тавр, ин 450 пайғамбар Баалро дар давоми як рӯз даъват карданд, то қурбонии худро аз осмон бигиранд, аммо оташе наомад. Он гоҳ Илёс танҳо аз Офаридгор даъват кард, ки қурбонии худро фурӯзонад ва дарҳол аз осмон оташе омад ва тамоми қурбониро сӯзонд. Он вақт одамоне, ки шоҳиди ин рақобат буданд, медонистанд, ки Худои ҳақиқӣ кист ва кист дурӯғ. Баал дурӯғ аст.
Мо шоҳиди ин рақобат набудем, аммо мо метавонем ҳамон стратегияи озмоиши Илёсро пайгирӣ кунем, то бидонем, ки паём ё паёмбаре аз Худо меояд. Стратегия ин аст, ки имтиҳон тавре гузаронад, ки танҳо Худо ва расулонаш муваффақ шаванд ва онҳое, ки танҳо тавоноии инсонӣ доранд, ба мисли пайғамбарони Баал, наметавонанд.
Имтиҳони Илёс имрӯз
Чунин озмоиш дар рӯҳияи Илёс чӣ гуна хоҳад буд?
Сураи Наҷм ба мо мегӯяд
Аммо охирату ибтидо аз они Худост. (Сураи Наҷм, 53:25)
Танҳо Худо охири ҳама чизро медонад, ҳатто пеш аз фаро расидани охират. Инсонҳо оқибати чизҳоро пеш аз ба амал омаданашон намедонанд, танҳо пас аз ба амал омадани онҳо. Аз ин рӯ, санҷиш аз он иборат аст, ки оё паём ояндаро хеле пеш аз рух додани он дуруст пешгӯӣ мекунад. Ҳеҷ як инсон ё бут ин корро карда наметавонад. Танҳо Худо метавонад.
Бисёриҳо ҳайрон мешаванд, ки оё Паёмбар Исои Масеҳ, ки дар Инҷил нозил шудааст, паёми ҳақиқии Худост ё аз ҷониби одамони оқил бофта шудааст? Мо метавонем санҷиши Илёсро ба ин савол татбиқ кунем. Китобҳои Таврот ва Забур дар баробари пайғамбароне мисли Илёс садҳо ва ҳатто ҳазорон сол пеш аз замони Исои Масеҳ (а) навишта шудаанд. Инҳоро пайғамбарони яҳудӣ навиштаанд ва аз ин рӯ, навиштаҳои «масеҳӣ» нестанд. Оё ин навиштаҳои аввал пешгӯиҳо доранд, ки воқеаҳои Исои Масеҳро дуруст пешгӯӣ мекунанд? Дар ин ҷо як хулосаи он аст пешгӯиҳо дар Таврот. Дар ин ҷо як хулосаи он аст пешгӯиҳо дар Забур ва паёмбарони баъдӣ. Шумо акнун метавонед мисли Илёсро бисанҷед, то бубинед, ки оё Паёмбар Исои Масеҳ, ки дар Инҷил навишта шудааст, дар ҳақиқат аз ҷониби Худост ё таҳрифи бардурӯғ аз ҷониби одамон.
Сураи Анъом Илёсро ҳамроҳ бо Яҳё ва Исои Масеҳ номид. Ҷолиб он аст, ки Илёс дар китоби ниҳоии Аҳди Қадим пешгӯӣ шудааст, ки меояд ва дилҳои моро ба омадани Масеҳ омода соз. Мо дар Инҷил мебинем, ки чӣ тавр Яҳё пайғамбар ба тариқи Илёс омад ба одамон му-кобил гузошта, онхоро ба кор омода созад омадани Масеҳ. Шахси худи Илёс низ бо пешгӯиҳои Яҳё ва Масеҳ алоқаманд аст.