Сураи Фуссилат (Сураи 41 – Муфассал) то рӯзи қиёматро интизор аст, ки мардум саф-саф ба саф кашида мешаванд, то ҳатто пӯсти худро бар зидди онҳо шаҳодат диҳанд. Ба онҳо гуфта мешавад:
«Вале ин гумоне, ки дар бораи Парвардигоратон доштед, шуморо ба ҳалокат расонд ва аз гумшудагон гардед!(Сураи Фуссилат 41:23).
Ҳукми ниҳоии онҳо хоҳад буд
Ва барояшон шариконе қарор додем, ки он чиро, ки пеш ва пушти сарашон буд, барояшон зинат дод. Ва ҳукми пешиниён аз ҷинну инс, ки даргузаштаанд, бар онҳо собит шуд. барои тамоман гум шудаанд. (Сураи Фуссилат 41:25).
Ин як хотиррасонии пурқувватест, ки бисёре аз мо “комилан гум шудаанд”. Шояд ҳатто шумо. Ин мушкилотеро ба вуҷуд меорад, ки дар сураи Муъминун (Сураи 23 – Мӯъминон) тавзеҳ медиҳад.
Онон, ки тарозуяшон вазнин аст, наҷот меёбанд.
Аммо онҳое, ки тарозуяшон сабук аст, дороиҳоянд гумшуда ҷовидона дар ҷаҳаннам хоҳанд буд. (Сураи Муъминун, 23:102-103).
Онон, ки тарозуи аъмоли некашон сангин аст, ба наҷот умед мебанданд, вале барои онон, ки тарозуяшон сабук аст, бе умед гум шудаанд. Ва дар сураи Муъминун мегӯяд, ки онҳо дар гумроҳ шудаанд нобуд кардан. Њамин тавр, мардум байни диндорон ва покизагон (бо умеди наљот) ва нопокњо људо мешавад. Исо Масиҳ махсус барои кӯмак ба нопок – гумроҳшудагон, ки ба ҷаҳаннам равона шудаанд, омадааст, ки дар сураҳои Фуссилат ва сураи Муъминун огоҳ карда шудааст.
Аксар вақт диндорон худро аз онҳое, ки дин надоранд, ҷудо мекунанд, то наҷис нашаванд. Ин ба устодони шариат дар замони ҳазрати Исои Масеҳ (с) низ дахл дошт. Онҳо худро аз нопокӣ дур нигоҳ медоштанд, то пок бимонанд. Аммо Исои Масеҳ (а) дошт таълим медод, ки тозагй ва тозагии мо пеш аз хама кори дили мост. Ҳамин тавр, ӯ бо онҳое, ки аз рӯи расму оин пок нестанд, муошират мекард. Ин аст, ки инҷил ҳам муоширати ӯро бо гунаҳкорон ва ҳам бархурди устодони шариатро чӣ гуна сабт мекунад.
Акнун андозгирон ва гунаҳкорон ҳама барои шунидани суханони Исо ҷамъ омада буданд. 2 Аммо фарисиён ва шариатдонон шиквакунон гуфтанд: «Ин шахс гунаҳкоронро қабул мекунад ва бо онҳо хӯрок мехӯрад». (Луқо 15:1-2)
Пас чаро Исои Масеҳ (ъ) бо гунаҳкорон пазироӣ ва хӯрок мехӯрад? Оё ӯ аз гуноҳ лаззат мебурд? Паёмбар ба танқидкунандагонаш бо се масал ё ҳикоят ҷавоб дод.
Масал дар бораи гӯсфанди гумшуда
3 Он гоҳ Исо ба онҳо ин масалро гуфт: 4 «Фарз мекунем, ки яке аз шумо сад гусфанд дошта бошаду якашро гум кард. Магар наваду нухро дар сахро монда, то пайдо кардани гусфанди гумшуда аз паси он намеравад? 5 Ва чун ёфт, шодона ба китфаш мегузорад 6 ва ба хона меравад. Сипас дӯстон ва ҳамсоягонашро даъват карда мегӯяд: «Бо ман шодӣ кунед; Ман гӯсфанди гумшудаи худро ёфтам». 7 Ман ба шумо мегӯям, ки ҳамон тавр дар осмон барои як гунаҳкори тавбакунанда шодӣ бештар хоҳад буд, назар ба наваду нӯҳ одил, ки ба тавба эҳтиёҷ надоранд. (Луқо 15:3–7)
Дар ин қисса паёмбар (с) моро ба гӯсфандон монанд мекунад, дар ҳоле ки чӯпонони гӯсфандон аст. Мисли ҳар як чӯпоне, ки барои ҷустуҷӯи гӯсфанди гумшуда меравад, худи ӯ низ барои ёфтани одамони гумшуда мебарояд. Эҳтимол, шумо дар ягон гуноҳ ба даст афтодед – ҳатто як гуноҳи махфӣ, ки онро ҳеҷ кас дар оилаи шумо намедонад. Ё шояд ҳаёти шумо бо тамоми мушкилоташ он қадар печида аст, ки шуморо гумроҳ мекунад. Ин ҳикоя умед мебахшад, зеро шумо метавонед бидонед, ки паёмбар (с) дар ҷустуҷӯи шумост. Ӯ мехоҳад, ки шуморо наҷот диҳад, пеш аз он ки бадӣ шуморо нобуд созад.
Пас аз он ӯ як қиссаи дуюмро нақл кард.
Масал дар бораи тангаи гумшуда
8 «Ё фарз кунем, ки зане даҳ тангаи нуқра дораду як танга гум кардааст. Оё вай чароғро даргиронда, хонаро рӯфтаву бодиққат ҷустуҷӯ намекунад, то онро пайдо кунад? 9 Ва чун ёфт, дӯстон ва ҳамсоягони худро ҷеғ зада мегӯяд: «Бо ман шодӣ кунед; Ман тангаи гумшудаи худро ёфтам». 10 Ба ҳамин тариқ, ба шумо мегӯям, ки дар ҳузури фариштагони Худо барои як гуноҳкоре, ки тавба мекунад, шодӣ мекунад». (Луқо 15:8–10)
Дар ин ҳикоя мо тангаи арзишманд, вале гумшуда ҳастем ва ӯ ҳамон тангаро меҷӯяд. Аҷиб дар он аст, ки танга ҳарчанд дар ҷое дар хона гум шуда бошад ҳам, худаш намедонад, ки гум шудааст. Ин талафотро ҳис намекунад. Маҳз зан эҳсоси гумроҳӣ мекунад ва аз ин рӯ, хонаро бодиққат рӯрӯб мекунад, аз зери ва паси ҳама чиз нигоҳ мекунад, то он тангаи гаронбаҳоро наёбад, қаноат намекунад. Эҳтимол, шумо худро гумшуда ҳис намекунед. Аммо ҳақиқат ин аст, ки ҳамаи мо бояд тавба кунем ва агар надоред, шумо гум кардаед, хоҳ ҳис кунед ё на. Дар назари паёмбар ту як тангаи арзишманд, вале гумшуда ҳастӣ ва ӯ медонад, ки талафот аз ин рӯ меҷӯяд ва мекӯшад то тавбаро бароят равшан кунад.
Ҳикояи сеюми ӯ пурқувваттарин буд.
Масал дар бораи писари гумшуда
11 Исо идома дод: «Марде ду писар дошт. 12 Писари хурдӣ ба падараш гуфт: “Эй падар, ҳиссаи манро ба ман бидеҳ”. Ва падар дороии худро ба онҳо тақсим кард.
13 Пас аз чанде, писари хурдӣ тамоми дороии худро ҷамъ карда, ба кишвари дурдаст рафт ва дар он ҷо сарвати худро дар зиндагии ваҳшӣ беҳуда сарф кард. 14 Баъд аз он ки ҳама чизро сарф кард, дар он кишвар гуруснагии сахт омад ва ӯ ба мӯҳтоҷӣ дучор шуд. 15 Пас вай рафта, ба шаҳрванди он кишвар, ки ӯро ба киштзори худ фиристод, то хукбонӣ кунад. 16 Вай орзу дошт, ки меъдаашро бо чӯҷаҳое, ки хукҳо мехӯрданд, пур кунад, аммо касе ба ӯ чизе надод.
17 «Вақте ки ӯ ба худ омад, гуфт:” Чандин хизматгорони кирояи падари ман барои хӯрокхӯрӣ ҳастанд ва ман дар ин ҷо аз гуруснагӣ мемирам! 18 Ман баромада, назди падарам бармегардам ва ба вай мегӯям: Падарҷон, ман бар осмон ва бар зидди шумо гуноҳ кардам. 19 Ман дигар лоиқи он нестам, ки писари шумо хонда шавам; маро чун яке аз хизматгорони кирояатон қабул кун “. 20 Пас ӯ бархост ва назди падараш рафт.
«Ва ҳанӯз ӯ ҳеле дур буд, ки падараш ӯро дида, раҳмаш омад; вай ба назди писараш давида, дастонашро ба оғӯш кашид ва бӯсид.
21 «Писар ба вай гуфт:” Эй падар! Ман бар осмон ва бар зидди ту гуноҳ кардаам. Ман дигар лоиқи он нестам, ки писари ту хонда шавам ».
22 «Аммо падар ба ғуломони худ гуфт:” Зудтар! Ҷомаи беҳтаринро биёред ва бар ӯ пӯшед. Ангушти худро ба ангуштон ва ба пойҳояш пойафзол пӯшонед. 23 Гӯсолаи боникардаро биёред ва кушед. Биёед, ид кунем ва ҷашн гирем. 24 «Зеро ки ин писари ман мурда буд ва зинда шуд; гум шуда буд ва ёфт шуд ». Пас онҳо ба ҷашн гирифтан шурӯъ карданд.
25 “Дар ин ҳол, писари калонӣ дар саҳро буд. Ҳангоме ки ба хона наздик шуд, мусиқӣ ва рақс шунид. 26 Ва яке аз хизматгоронро ҷеғ зада, пурсид, ки чӣ рӯй дода истодааст. 27 Вай ҷавоб дод: «Бародарат омад, ва падарат гӯсолаи охуриро сар бурид, зеро ӯро ба саломатӣ бармегардонед».
28 «Бародари калонӣ ба ғазаб омад ва ворид шуданро рад кард. Пас падараш баромада, аз вай илтимос кард. 29 Аммо ӯ ба падараш ҷавоб дод: „Инак, инак. Дар тӯли ин солҳо ман барои шумо ғайрат мекардам ва ҳеҷ гоҳ ба амри ту итоат накардам. Аммо ту ҳаргиз ба ман як бузғола ҳам надодаӣ, то ман бо дӯстонам ҷашн гирам. 30 Аммо ин писари шумо, ки дороии шуморо бо фоҳишаҳо исроф кард, ба хона меояд, шумо барои вай гӯсолаи охуриро сар мебаред! “
31 «Писарам, – гуфт падар, – ту ҳамеша бо ман ҳастӣ ва ҳар чизе ки ман дорам, аз они туст. 32 Аммо мо бояд ҷашну шодӣ кунем, зеро ин бародари шумо мурда буд ва зинда аст; гум шуда буд ва ёфт шуд”” (Луқо 15:11–32).
Дар ин ҳикоя мо ё писари калонӣ, диндор ё писари хурдӣ ҳастем, ки ба дур меравад. Писари калонї њарчанд тамоми ќоидањои диниро риоя мекард, њељ гоњ дили мењрубонии падарашро намефањмад. Писари хурдӣ фикр мекард, ки бо тарки хона озод мешавад, аммо худро ғуломи гуруснагӣ ва хорӣ дид. Баъд вай «ба худ омад» ва фаҳмид, ки метавонад ба хонааш баргардад. Бозгашт ба ӯ маълум хоҳад шуд, ки ӯ дар ҷои аввал рафтан нодуруст буд ва эътироф кардани ин фурӯтаниро талаб мекунад. Ин як мисолест, ки ба мо дода шудааст, то мо фаҳмем, ки чӣ гуна тавба карданро фаҳмем пайғамбар Яҳё (с) далерона таълим медод, дар ҳақиқат маънои онро дорад.
Вақте ки ӯ ғурури худро фурӯ бурд ва ба назди падараш баргашт, ӯ дарк кард, ки муҳаббат хеле зиёдтар аз он буд, ки ӯ интизор буд. Пойафзол, ҷома, ангуштарин, зиёфат, баракат, қабул – ҳама аз муҳаббат сухан меронанд. Ин ҳикоя ба мо кӯмак мекунад, ки фаҳмем, ки Худо моро хеле дӯст медорад ва мехоҳад, ки мо ба сӯи Ӯ баргардем. Ин аз мо талаб мекунад, ки «тавба кунем», аммо вақте ки мо мекунем, мо Ӯро барои қабули мо омода хоҳем кард. Ин аст он чизе ки Паёмбар Исои Масеҳ (а) мехоҳад, ки мо биомӯзем. Метавонед ба ин гуна мухаббат итоат кардан ва кабул кардан?