Сураи «Ад-Духон» (Сураи 44) дар бораи он мегӯяд, ки чӣ тавр қурайшиҳо паёми
пайғамбар Муҳаммадро (с) рад кардандва ба ӯ гуфтанд:
Дар бораи инҳо (Қурайш) мегӯянд:
«Ба ҷуз марги аввалини мо ҳеҷ чиз нест ва мо дигар эҳё нахоҳем шуд.
«Агар рост мегӯед, падарони моро бозгардонед!» (Сураи Духон, 44:34-36).
Онҳо ӯро даъват карданд, ки касеро аз мурдагон эҳё кунад, то ҳақиқати паёмашро исбот кунад. Дар сураи Аҳқоф (Сураи 46 – Бод теппаи қубури каҷ) низ чунин даъвати як кофир ба волидони мӯъминаш нақл мекунад.
«Ва он ки ба падару модараш гуфт: «Уф бар шумо, оё ба ман ваъда медиҳед, ки аз гӯрам
Сураи «Аҳқоф», ояти 46
бархезонанд ва ҳоло он ки мардуме пеш аз ман будаанд, ки барнахостаанд? Ва он ду ба
даргоҳи Худо истиғоса (додхоҳӣ) мекунанд ва гӯянд: «Вой бар ту, имон биёвар, ки албатта,
ваъдаи Худо ҳақ аст!» Мегӯяд: «Инҳо чизе ҷуз ҳамон афсонаҳои пешиниён нест!»
Ӯ эҳёшавиро бофтаи хаёлот меҳисобид, чунки ҳеҷ гоҳ чунин чизеро надида буд. Дар
сураҳои «Духон» ва «Аҳқоф» мехонем, ки кофирон чун «далел»-и ҳаққонияти дини
монотеистӣ аз мурдагон эҳё кардани касеро талаб намуда, пайғабаронро «озмоиш»
мекарданд. Исои Масеҳ алайҳиссаломро бадхоҳонаш ҳамин тавр озмуданд. Аммо вай аз
фурсат истифода бурда, аломати салоҳияти худро нишон дод ва рисолати худро устувор
намуд.
Рисолати Исои Масеҳ чӣ буд?
Исо Масиҳ (а.с.) таълим медоданд, шифо ёфтва муъчизахои бисьёре ба амал овард. Аммо савол то ҳол дар зеҳни шогирдонаш, пайравонаш ва ҳатто душманонаш боқӣ мондааст: чаро ӯ омадааст? Бисёре аз паёмбарони пешин, аз ҷумла Ҳазрати Мусо (а) низ мӯъҷизаҳои пурқувват нишон доданд. Чун Мӯсо дошт аллакай қонун дода шудааст, ва худи Исо гуфт, ки “барои бекор кардани шариат наомадааст”, пас чаро ӯро Аллоҳ фиристодааст?
Дӯсти Паёмбар (с) сахт бемор шуд. Шогирдонаш интизор буданд, ки ҳазрати Исои Масеҳ (с) дӯсти ӯро шифо мебахшад, чуноне ки ӯ бисёр дигаронро шифо додааст. Аммо Исои Масеҳ (ъ) қасдан дӯсти худро шифо надод ва бо ин рисолати ӯро ошкор кард. Инҷил дар ин бора чунин менависад:
Исои Масеҳ бо марг қувваозмоӣ мекунад
Элъозор ном шахсе аз аҳли Байт-Анё, деҳаи Марям ва хоҳараш Марто, бемор буд.
2 Марям ҳамон буд, ки ба Худованд равғани хушбӯй молида, пойҳои Ӯро бо мӯи худ
хушконд. Бародараш Элъозор бемор буд. 3 Пас хоҳарон ба Исо кас фиристода, гуфтанд:
«Эй Хоҷа! Инак, он касе ки дӯст медорӣ, бемор аст».
4 Чун Исо шунид, гуфт: «Ин беморӣ барои марг нест, балки барои ҷалоли Худост, то
Писари Худо ба воситаи он ҷалол ёбад». 5 Исо Марто ва хоҳараш ва Элъозорро дӯст
медошт. 6 Чун шунид, ки вай бемор аст, дар ҷое ки буд, ду рӯз монд. 7 Пас аз он ба
шогирдонаш гуфт: «Боз ба Яҳудия равем». 8 Шогирдонаш ба Ӯ гуфтанд: «Эй Устод! Бисёр
нагузаштааст, ки яҳудиён мехостанд Туро сангсор кунанд, ва Ту мехоҳӣ боз ба он ҷо
равӣ?» 9 Исо ҷавоб дод: «Оё рӯз дувоздаҳ соат нест? Касе ки рӯзона роҳ меравад, пешпо
намехӯрад, чунки нури ин ҷаҳонро мебинад. 10 Лекин касе ки шабона роҳ меравад,
пешпо мехӯрад, чунки дар вай нур нест». 11 Инро ба забон ронд ва пас аз он ба онҳо
гуфт: «Дӯсти мо Элъозор хобидааст, лекин Ман меравам, то вайро бедор кунам». 12 Пас
шогирдонаш гуфтанд: «Эй Хоҷа! Агар хобида бошад, шифо меёбад». 13 Исо дар бораи
марги вай сухан меронд, лекин онҳо гумон карданд, ки дар бораи хоби одӣ сухан
меронад. 14 Он гоҳ Исо ба онҳо ошкоро гуфт: «Элъозор мурдааст. 15 Ва барои шумо
шодам, ки дар он ҷо набудам, то имон оваред. Вале акнун назди вай равем». 16 Тумо, ки
Дугоник номида мешуд, ба шогирдони дигар гуфт: «Биёед мо ҳам равем, то бо Ӯ мурем».
17 Чун Исо омад, фаҳмид, ки чор рӯз аст Элъозор дар қабр мебошад. 18 Байт-Анё дар
наздикии Уршалим, дар масофаи тақрибан понздаҳ стадия буд; 19 ва бисёре аз яҳудиён
ба касоне ки назди Марто ва Марям буданд, ҳамроҳ шуданд, то онҳоро барои
бародарашон тасаллӣ диҳанд. 20 Чун Марто шунид, ки Исо меояд, ба пешвози Ӯ берун
рафт; лекин Марям дар хона монд. 21 Марто ба Исо гуфт: «Хоҷаам! Агар Ту дар ин ҷо
мебудӣ, бародарам намемурд. 22 Лекин ҳоло низ медонам, ки ҳар чи аз Худо хоҳиш
кунӣ, Худо онро ба Ту медиҳад». 23 Исо ба вай гуфт: «Бародари ту бармехезад».
24 Марто ба Ӯ гуфт: «Медонам, ки дар растохез, дар рӯзи вопасин бармехезад». 25 Исо
ба вай гуфт: «Ман растохез ва ҳаёт ҳастам. Ҳар кӣ ба Ман имон оварад, агар мурад ҳам,
зинда мешавад. 26 Ва ҳар кӣ зинда бошад ва ба Ман имон оварад, то абад намемурад.
Оё ба ин бовар мекунӣ?» 27 Ба Ӯ гуфт: «Ҳа, Хоҷаам! Ман бовар мекунам, ки Ту Масеҳ
Писари Худо ҳастӣ, он Шахс, ки ба ҷаҳон меояд».
28 Чун инро гуфт, рафта хоҳари худ Марямро пинҳонӣ ҷеғ зад ва гуфт: «Устод ин ҷост ва
туро ҷеғ мезанад». 29 Инро шунида, Марям зуд бархест ва назди Ӯ омад. 30 Исо ҳанӯз ба
деҳа надаромада буд, балки дар ҳамон ҷое буд, ки Марто Ӯро пешвоз гирифт.
31 Яҳудиёне ки дар хона бо Марям буданд ва тасаллӣ медоданд, чун диданд, ки Марям
зуд бархеста, берун рафт, аз пайи вай равона шуданд ва мегуфтанд, ки «ба сари қабр
меравад, то дар он ҷо гиря кунад».
32 Чун Марям ба он ҷое ки Исо буд, омад, Ӯро дида, ба пойҳои Ӯ афтод ва гуфт: «Хоҷаам,
агар дар ин ҷо мебудӣ, бародарам намемурд». 33 Ҳангоме ки Исо вайро ашкрезон ва
яҳудиёни бо вай омадаро низ гирён дид, дар рӯҳ оҳ кашиду ба изтироб афтод, 34 ва гуфт:
«Вайро куҷо гузоштаед?» Ба Ӯ гуфтанд: «Эй Хоҷа! Биё ва бин». 35 Исо гиря кард.
36 Яҳудиён гуфтанд: «Нигаред, чӣ қадар вайро дӯст медошт!» 37 Баъзе аз онҳо гуфтанд:
«Оё ин Шахс, ки чашмони кӯрро воз кард, наметавонист коре кунад, то ин ҳам намурад?»
38 Исо, дар ҳолате ки дар худ оҳ мекашид, ба сари қабр омад. Он як ғоре буд, ки санге
бар даҳанааш гузошта буданд. 39 Исо гуфт: «Сангро бардоред». Марто, хоҳари мурда, ба
Ӯ гуфт: «Хоҷаам! Акнун бадбӯй шудааст; зеро чор рӯз гузаштааст». 40 Исо ба вай гуфт: «Оё
ба ту нагуфтам, ки агар имон оварӣ, ҷалоли Худоро мебинӣ?» 41 Пас сангро аз он ҷое ки
мурда гузошта шуда буд, бардоштанд. Исо чашмони Худро сӯи осмон боло карда, гуфт:
«Эй Падар! Туро шукр мегӯям, ки сухани Маро шунидӣ. 42 Ман медонистам, ки ҳамеша
сухани Маро мешунавӣ. Лекин барои мардуме ки дар ин ҷо истодаанд, гуфтам, то боваркунанд, ки Ту Маро фиристодаӣ». 43 Чун инро гуфт, бо овози баланд нидо кард: «Эй
Юҳанно 11:1–44
Элъозор, берун ой!» 44 Пас мурда, ки дастҳо ва пойҳояш ба кафан печида ва рӯяш бо
рӯймоле пӯшида буд, берун омад. Исо ба онҳо гуфт: «Вайро воз кунед ва монед, ки
равад».
Хоҳарон умедвор буданд, ки Исои Масеҳ ҳарчи зудтар меояд, то бародари онҳоро шифо
диҳад. Аммо Исо омадани худро ба таъхир андохт, то Лаъзор бимирад. Қарори ӯро ҳеҷ
кас нафаҳмид. Ва агар ба дилаш нигарем, мебинем, ки у хашмгин буд. Аммо аз кӣ? Аз
хоҳарон? Аз мардуми ҷамъшуда? Аз донишҷӯён? Аз Лаъзор? Не, вай аз худи марг
хашмгин буд. Дар омади гап, ин яке аз ду эпизод аст, ки Исои Масеҳ ашк рехт. Ӯ барои чӣ
гиря мекард? Ӯ дӯсташро мурда дида, гиря кард. Марг дар дилаш хашм ва ғамро ба вуҷуд
овард.
Одамро аз беморӣ шифо додан, албатта, кори хуб аст, аммо, охир, ӯ ба ҳар ҳол мемурад.
Инсон хоҳ солим бошад, хоҳ бемор, марг ба ҳар ҳол ҳаққи худро мегирад – ҳам
росткорон, ҳам фосиқон, ҳам мардону занон ва пиронсолон, ҳам ҷавонон,ҳам диндорон
ва бединҳоро. Аз замони Одам, ки аз боиси беитоатӣ миранда шуд, чунин буд. Ҳамаи
авлоди ӯ, аз он ҷумла ману ту дар асорати марг — душмани охиринем. Марг моро аз умед
дур мекунад, моро беҷавоб мегузорад. Агар шахс танҳо бемор бошад, пас ҳанӯз ҳам умед
ҳаст. Барои ҳамин хоҳарон ба шифо умед доштанд. Аммо марги бародарашон онҳоро аз
ҳама гуна умед маҳрум кард. Хамаи ин ба мо низ қобили истифода аст. Дар беморхона то
ҳол умед ҳаст. Дар қабристон умед нест. Марг охирин душман аст. Ва Исои Масеҳ барои
мағлуб кардани маҳз ин душман омад. Барои ҳамин ӯ ба хоҳарон эълон кард:
«Ман эҳё ва ҳаёт ҳастам». (Юҳанно 11:25)
Исои Масеҳ алайҳиссалом барои он омад, ки маргро нобуд кунад ва ба ҳар касе, ки
ҳаётро интихоб мекунад, ҳаёт бахшад. Вай Лаъзорро дар пеши шоҳидони зиёде аз
мурдагон эҳё карда, қудрати худро нишон дод. Ӯ ваъда дод, ки барои ҳар яки мо, ки
ҳаётро аз марг афзал меҳисобанд, ҳамин тавр мекунад.
Аксуламал ба кори пайғамбар
Марг душмани охирини инсоният аст, аммо бисёре аз мо дар задухӯрдҳои доимӣ бо
“душманони майда”, яъне низоъҳои сиёсӣ, мазҳабӣ ё этникӣ даргир ҳастем. Ин дар
замони Исои Масеҳ низ рӯй дод. Аз аксуламали шоҳидони ин муъҷиза мебинем, ки
мардуми он замон барои чиҳо ташвиш мекашиданд. Ва дар ин ҷо аксуламалҳо ҳастанд.
45 Бинобар ин бисёре аз яҳудиён, ки барои дидани Марям омада буданд ва корҳои Исоро дида буданд, ба ӯ имон оварданд. 46 Аммо баъзе аз онҳо назди фарисиён рафта, кори Исоро ба онҳо нақл карданд. 47 Он гоҳ саркоҳинон ва фарисиён ҷамъомади Шӯрои Олиро даъват карданд.
“Мо чӣ кор карда истодаем?” пурсиданд. «Ин аст, ки ин шахс мӯъҷизаҳои зиёд нишон медиҳад. 48 Агар мо ба ӯ иҷозат диҳем, ки ин тавр равад, ҳама ба ӯ имон хоҳанд овард, ва он гоҳ румиён омада, ҳам маъбади моро ва ҳам халқи моро хоҳанд гирифт».
49 Он гоҳ яке аз онҳо, ки Қаёфо ном дошт, ки он сол саркоҳин буд, гуфт: «Шумо ҳеҷ чизро намедонед! 50 Шумо намефаҳмед, ки барои шумо беҳтар аст, ки як нафар барои мардум бимирад, аз он ки тамоми халқ нобуд шавад».
51 Ӯ инро худ аз худ нагуфт, балки ҳамчун саркоҳин он сол пешгӯӣ карда буд, ки Исо барои халқи яҳудиён хоҳад мурд. 52 ва на танҳо барои он халқ, балки ҳамчунин барои фарзандони парокандаи Худо, то ки онҳоро ҷамъ оварад ва як гардонад. 53 Ҳамин тавр, аз ҳамон рӯз онҳо қасди куштани ҷони ӯро карданд.
54 Аз ин рӯ, Исо дигар дар миёни мардуми Яҳудо дар пеши назари мардум ҳаракат намекард. Ба ҷои ин ӯ ба минтақаи наздики биёбон, ба деҳае, ки Эфроим ном дошт, рафт ва дар он ҷо бо шогирдонаш монд.
55 Вақте ки вақти иди Фисҳи яҳудиён наздик буд, бисёриҳо аз кишвар ба Ерусалим рафтанд, то ки пеш аз иди Фисҳ пок шаванд. 56 Онҳо пайваста Исоро меҷустанд ва дар ҳавлии маъбад истода, аз якдигар мепурсиданд: «Фикри шумо чист? Магар вай умуман ба фестиваль намеояд?». 57 Аммо саркоҳинон ва фарисиён фармуда буданд, ки ҳар кӣ дар куҷо будани Исоро фаҳмад, хабар диҳад, то Ӯро дастгир кунанд.
(John 11: 45-57)
Баҳсу мунозираҳо ба миён омаданд. Пайғамбар Исои Масеҳ алайҳиссалом худро эҳё ва
ҳаёт эълон кард ва ӯ бар худи марг пирӯз мешавад. Сарварони динӣ ба нақша гирифтанд,
ки ӯро ба қатл расонанд. Бисёре аз ҳозирон ба ӯ бовар карданд, аммо баъзеҳо шубҳа
доштанд. Бояд аз худ пурсем: агар ман шоҳиди эҳёи Лаъзор мебудам, ба ин муъҷиза чӣ
гуна аксуламал мекардам? Чун фарисие, ки ба низои маҳаллӣ диққат дода, ки атои ҳаётро
аз даст дод? Ё чун онҳое, ки ба Исо имон овардаанд ва тамоми умеди худро ба эҳёи ӯ
гузоштаанд, агарчи ҳатто намефаҳманд, ки чӣ тавр ин имконпазир аст? Аксуламали
одамон ба ин муъҷиза ба аксуламали одамон ба ваъдаҳои Исо дар замони мо комилан
мувофиқ аст.
Ин баҳсҳо бо наздик шудани ҷашни Фисҳ афзоиш ёфтанд – ҳамон ҷашнвора, ки иди Фисҳ буд Ҳазрати Мусо (а) 1500 сол пеш ҳамчун нишонаи марги гузаштан оғоз карда буд. Инҷил бо нишон додани он, ки чӣ тавр пайғамбар Исои Масеҳ (с) тасмим гирифтааст, ки рисолати худро барои мағлуб кардани марг анҷом диҳад. ёрӣ додан ба касе, ки дигарон ҳамчун “хоин” дурӣ меҷӯянд.