“Мавлуди Исо муборак!” Ин саломест, ки маъмулан дар Мавлуди Исо истифода мешавад ва ман онро ба шумо мерасонам. Бигзор шумо як мавлуди Исо муборак !
Бисёр одамон медонанд, ки Мавлуди Исо ид аст, вақте ки таваллуди Исои Масеҳ – Исои Масиҳ (а) – ёд мешавад. Аммо, бо вуҷуди ин, чаро ин рӯз махсусан аст?шодмон’ ё шодӣ? Охир, паёмбарони зиёде ҳастанд, ки дар рӯзҳои дигар ба дунё омадаанд ва ҳарчанд мо онҳоро низ ба ёд меорем, зодрӯзи Исо (а.с.) аст. Хушбахтона. Чаро? Ва барои ки кӣ? ин шодӣ аст? Донистани ҷавоб ба ин саволҳо шумо Мавлуди Исо аз ҷашни барои дигарон ба рӯзе табдил ёфт, ки шумо аз раҳмату марҳамати Худо дар ҳайрат меоед – ин ҳатто рӯзҳои дигари солро бештар мекунад. хурсандӣ.
Мавлуди Исои Масеҳ, ки аз бокира таваллуд шудааст ва аз ҷониби Ҷабраил хабар дода шудааст
Бисёриҳо медонанд, ки он чизе, ки дар байни ҳамаи таваллудҳо дар таърихи башарият, аз ҷумла таваллуди ҳамаи паёмбарон беназир буд, он буд, ки Исои Масеҳ аз бокира таваллуд шудааст. Ин таваллуд он қадар муҳим буд, ки он буд аз ҷониби фаришта Ҷабраил (ъ) ба Марям (Марям) хабар дод. ки, чунон ки маълум аст, танхо бо хабархои хеле мухимтарин фиристода мешавад. Инҷил дар ин бора чунин менависад:
Худо фаришта Ҷабраилро ба Носира, як шаҳри Ҷалил, ба назди духтари бокирае фиристод, ки ба Юсуф ном марде, ки аз авлоди Довуд аст, издивоҷ кунад. Номи бокира Марям буд. Фаришта назди вай рафт ва гуфт: «Ассалому алайкум, эй азиз! Худованд бо ту аст».
Марям аз суханони ӯ сахт ба изтироб афтод ва ҳайрон шуд, ки ин чӣ гуна салом аст. Аммо фаришта ба вай гуфт: «Эй Марям, натарс; шумо дар назди Худо илтифот ёфтаед. Шумо ҳомила шуда, писаре хоҳед зоид ва ӯро Исо бихонед. Ӯ бузург хоҳад буд ва Писари Ҳаққи Таоло номида хоҳад шуд. Худованд Худо тахти падараш Довудро ба ӯ хоҳад дод, ва ӯ бар насли Яъқуб то абад подшоҳӣ хоҳад кард; салтанати вай ҳеҷ гоҳ хотима нахоҳад ёфт».
Марям аз фаришта пурсид: «Ин чӣ гуна хоҳад буд, зеро ман бокираам?»
Фаришта дар ҷавоб гуфт: «Рӯҳулқудс бар ту хоҳад омад ва қудрати Ҳаққи Таоло бар ту соя хоҳад кард. Пас, муқаддасе, ки таваллуд мешавад, Писари Худо номида хоҳад шуд. Ҳатто хешованди шумо Элисобаъ дар пиронсолиаш фарзанддор мешавад ва вай, ки гуфта мешуд, ҳомиладор намешавад, моҳи шашум аст. Зеро ҳеҷ сухане, ки аз ҷониби Худо омадааст, ҳеҷ гоҳ аз байн нахоҳад рафт».
Марям ҷавоб дод: «Ман бандаи Худованд ҳастам». «Бигзор сухани ту ба ман иҷро шавад». Сипас фаришта вайро тарк кард. (Луқо 1:26-38)
(Шумо хоҳед дид, ки дар ин эълони Ҷабраил (Ҷабраил) унвони хоси “Писари Худо” -ро истифода мебарад. Ин ҷо дар бораи он ки ин истилоҳ чӣ маъно дорад … ва маънои онро надорад)
Мавлуди Исои Масеҳ – садҳо сол пеш пешгӯӣ шуда буд
Инҷил (Инҷил) таваллуди Исои Масеҳро сабт мекунад (‘Масих’ маънои Масеҳро дорад = ‘Масеҳ’) аммо ҳикоя дар он ҷо оғоз нашудааст, зеро 700 сол пеш аз таваллуди Исои Масеҳ, пайғамбар Ишаъё аз Забур пешгӯии беназире дода буд (пурра шарҳ дода шудааст Ин ҷо) ки
Бокира ҳомила шуда, писаре хоҳад зоид, ва ӯро Иммануил номид. (Ишаъё 7:14, тақрибан 700 пеш аз милод)
Мавлуди Исои Масеҳ – дар ибтидои таърихи инсоният пешгӯӣ шуда буд
Пас, ин таваллуд аз бокира дидаву дониста аз ҷониби Худо садҳо сол пештар тарҳрезӣ ва эълон шудааст. Бояд як сабаби муҳиме бошад! Агар ба Китобҳои муқаддас назар андозем, ҳатто мебинем, ки дар ибтидои таърихи башар (!) ин таваллуд аз бокира ба нақша гирифта шудааст. Таврот, гарчанде ки ба ибтидо муроҷиат мекунад, бо назардошти Охират навишта шудааст. Инро дар биҳишти биҳишт, дар ибтидои таърихи башарият дидан мумкин аст, ки Шайтон (Иблис) бо муваффақият Одаму Ҳавворо фиреб дод. Дар он вақт Худованд бо шайтон рӯ ба рӯ шуд ва бо ӯ бо муаммо гуфт:
«… ва ман (Худованд) миёни ту (шайтон) ва зан ва миёни насли ту бо вай душманӣ месозам. Сари туро пахш мекунад ва ту пошнаи ӯро мезанӣ». (Ҳастӣ 3:15)
Ин як муаммо аст – аммо фаҳмо аст. Бодиққат хонед, шумо хоҳед дид, ки панҷ аломати мухталифи зикршуда мавҷуданд ВА ин пешгӯӣ аст, ки он вақтро интизор аст (бо истифодаи такрории “ирода” ба мисли замони оянда дида мешавад). Қаҳрамонон инҳоянд:
- Худо (ё Аллоҳ)
- Шайтон (ё Иблис)
- Зан
- Насли зан
- Насли Шайтон
Ва муаммо нишон медиҳад, ки ин аломатҳо дар оянда бо ҳамдигар чӣ гуна муносибат хоҳанд кард. Ин дар зер нишон дода шудааст:
Қаҳрамонон ва муносибати онҳо дар ваъдаи Худо дар биҳишт
Аллоҳ таоло шайтонни ҳам, аёлни ҳам «фарзанд» бўлишини тартибга солади. Байни ин авлод ва байни зан ва шайтон «душманӣ» ё бадбинӣ хоҳад буд. Шайтон ба пошнаи авлоди зан мезанад, дар ҳоле ки авлоди зан сари шайтонро пахш мекунад.
Акнун биёед дар ин бора фикр кунем. Азбаски «насл»-и занро «ӯ» ва «ӯ» меноманд, мо медонем, ки он зан аст. Ягона мард инсон. Ин маънои онро дорад, ки насл ҳамчун “ӯ” “онҳо” нест (яъне ҷамъ нест). Ҳамин тариқ, насл як гурӯҳи одамон НЕСТ, хоҳ он ба миллат ё мазҳаби муайяне, ки дар яҳудиён, насрониён ё мусулмонон аст, дахл дорад. Чун «ӯ» насл «он» нест (насл шахс аст). Ин тафсирро аз байн мебарад, ки насл як фалсафа ё таълимот ё дини мушаххас аст. Пас, насл (масалан) насроният ё ислом НЕСТ, зеро пас аз он насл ҳамчун “он” номида мешавад.
Ҳамчунин аҳамият диҳед, ки чӣ гуфта нашудааст. Худованд ба мард фарзанд ваъда намекунад, чунон ки ба зан ваъда додааст. Ин хеле ғайриоддӣ аст, бахусус бо таваҷҷуҳи писароне, ки тавассути падарон тавассути Таврот, Забур ва Инҷил (Инҷил ё ал-Китоб) меоянд. Аммо дар ин маврид дигар аст – ваъдаи насл («ӯ») аз одам нест. Фақат гуфта мешавад, ки аз зан насл пайдо мешавад, бидуни зикри мард.
Ҳамин тавр, дар ин ҷо мо пешгӯии аввалини Китобҳоро дар шакли муаммо ба Шайтон, дар бораи таваллуди бокира мебинем, зеро бо ин нуқтаи назар, агар шумо ин муамморо хонед, ҳамааш ба ҷои худ меафтад. Исо (а.с) насли занест, ки бе тухми мард таваллуд шудааст – аз бокира таваллуд шудааст. Сари шайтонро майда мекунад. Аммо душмани ӯ, насли Шайтон кист? Пайғамбарони баъдӣ дар бораи «Писари Ҳалокат», «Писари Шайтон» ва дигар унвонҳо сухан мегӯянд, ки ҳокими ояндаеро, ки ба «Масеҳ» муқобилат мекунад, пешгӯӣ мекунанд (Масих). Ин пайғамбарон дар бораи бархӯрди ояндаи байни ин «Антимасеҳ» ва Масеҳ (ё Масеҳ) сухан мегӯянд, ки дар натиҷа Масеҳ пирӯз мешавад.
Исои Масеҳ – моро аз гуноҳҳоямон нигоҳ дор
Ҳамин тавр, мавзӯъҳои бузурги паёмбарон аз ин ҷо оғоз мешаванд ва дар ин ҷо метавон боз ҳам бештарро ба даст овард Нишони Одам, аммо чаро ин бояд бошад Хушбахтона барои ману ту? Азбаски Исои Масењ (ъ) аз марди њомила набуд, ба ќудрати Худо њомила шуд ва чуноне ки дар Инљил омадааст, ки Љабраил (а) ба Юсуф, домоди Марям (а) инро фањмонда, ваќте фахмид, ки ў ҳомиладор.
Азбаски шавҳараш Юсуф ба шариат содиқ буд ва бо вуҷуди ин намехост, ки ӯро (Марям) ба нангини мардум фош кунад, ӯ ният дошт, ки оромона аз ӯ ҷудо шавад.
Аммо пас аз он ки ӯ дар ин бора андеша кард, фариштаи Худованд дар хоб ба ӯ зоҳир шуда, гуфт: «Эй Юсуф ибни Довуд, натарс, ки Марямро ба хонаат занӣ, зеро он чи дар вай ҳомиладор шудааст, аз Рӯҳулқудс аст. . Вай писаре хоҳад зоид, ва шумо бояд ба вай Исо ном гузоред, зеро халқи худро аз гуноҳҳояшон наҷот хоҳад дод.(Матто 1:19-21)
Исо Масиҳ (а) қудрат дорад, ки моро аз гуноҳҳои мо наҷот диҳад! Мо ҳама гуноҳ мекунем, гохо бо роххои хурд ва гохе бо роххои калон. Ва мо медонем, ки рӯзи қиёмат меояд, ки ҳамаамон ҳисоб хоҳем дод. Исои Масеҳ (а) қудрат дорад, ки ту ва маро аз гуноҳҳои мо наҷот диҳад. Фаҳмидани ин албатта Мавлуди шумо, рӯзе, ки мо хоҳад кард таваллуди бокираашро ба ёд оред, Муборак. Ва он инчунин тамоми рӯзҳои дигари соли шуморо шодоб хоҳад кард.
Мавлуди Исо – тӯҳфаи Худо барои шумо
Дар Мавлуди Исо як анъана аст, ки одамон ба якдигар тӯҳфа медиҳанд. Чаро? Ин ба хотираи он чи Исои Масеҳ (ъ) барои мо кард, анҷом дода шуд, зеро Инҷил эълон мекунад, ки Ӯ моро аз гуноҳҳои мо наҷот хоҳад дод танҳо ҳамчун тӯҳфа ба мо. Чунон ки Инҷил эълон мекунад.
Зеро ки музди гуноҳ мамот аст, аммо тӯҳфа Ҳаёти ҷовидонӣ дар Худованди мо Исои Масеҳ аз Худост. (Румиён 6:23)
Ин наҷот аз гуноҳ аст атои Худо – ҳамааш ба сабаби он рӯзе, ки Исои Масеҳ (а) ба дунё омад. Аммо он мисли ҳама гуна тӯҳфаҳо бояд ки ба ҳузур пазируфт пеш аз он ки ба шумо фоида оварад. Ба назар гиред. «Донистан» дар бораи тӯҳфа, «бовар кардан» ба мавҷудияти тӯҳфа, ҳатто «нигоҳ кардан» ба тӯҳфа ба ҳеҷ ваҷҳ фоидае намебахшад, магар ин ки шумо низ қабул кунед он. Ин аст, ки Инҷил низ мегӯяд:
Аммо ба ҳамаи онҳое, ки кардаанд қабул кунед ӯ (Исо ал Масиҳ), ба онҳое, ки ба номи ӯ имон оварданд, ҳақ дод, ки фарзандони Худо гарданд – кӯдаконе, ки на аз авлоди табиӣ, на аз рӯи қарори инсон ё иродаи шавҳар, балки аз Худо таваллуд шудаанд. (Юҳанно 1:12-13)
Мавлуди муборак ба шумо
Шояд шумо бисёр саволҳои хуб дошта бошед. “Масих” чӣ маъно дорад? Чӣ тавр Исо моро аз гуноҳҳои мо наҷот медиҳад? Ин чӣ маъно дорад қабул кунед ин тӯҳфа? Оё Инҷил боэътимод аст? Ин вебсайт тӯҳфаи ман ба шумост, то дар посух ба ин ва дигар саволҳои пурарзише, ки шумо доред, кумак кунед. Умедворам, ки шумо дар бораи хушхабари Тавроту Забур ва Инҷил бештар омӯхта ва дарк мекунед.
Умеди ман ин аст, ки шумо, танҳо чунон ки ман кашф кардам, инчунин метавонад Мавлуди Исоро аз сар гузаронад.