Сураи Ғофир (Сураи 40 – бахшанда) меомӯзад, ки Худо мебахшад.
Омурзандаи гуноҳ, пазирандаи тавба, сахтуқубат, соҳиби неъматҳо. Ҳеҷ Худое барҳақ ҷуз
Сураи Ғофир 40:3 ва 7
ӯ нест. Бозгашти ҳама ба сӯи ӯст.
Онҳо, ки Аршро мебардоранд ва онҳо, ки бар гирди он ҳастанд, ба ситоиши
Парвардигорашон тасбеҳ мегӯянд ва ба ӯ имон доранд ва аз ӯ барои муъминон омурзиш
мехоҳанд: «Эй Парвардигори мо, раҳмату илми Ту ҳама чизро фаро гирифтааст. Пас,
ононро, ки тавба кардаанд ва ба роҳи ту омадаанд, биёмурз ва аз азоби ҷаҳаннам нигаҳ
дор!
Сураи Ҳуҷурот (Сураи 49 – Ҳуҷраҳо) ба мо мегӯяд, ки сулҳро байни ҳамдигар нигоҳ дорем, то ин раҳматро соҳиб шавем.
Ҳаройина, муъминон бародаронанд. Миёни бародаронатон оштӣ бияфканед ва аз Худо
Сураи Ҳуҷурот, ояти 49
битарсед, то ки бар шумо раҳмат орад.
Дар байни таълимоти Исои Масеҳ таълимот дар бораи бахшидани Аллоҳ ҳаст, ва он ин
бахшиданро бо он, ки мо то чӣ андоза якдигарро мебахшем, алоқаманд мекунад.
Исо ал Масиҳ дар бораи бахшидани дигарон
Вақте ки ман хабарҳои ҷаҳониро тамошо мекунам, ба назар мерасад, ки хунрезӣ ва хушунат дар ҳама ҷо афзоиш меёбад. Бомбгузориҳо дар Афғонистон, набардҳо дар саросари Лубнон, Сурия ва Ироқ, хушунат дар Миср, кушторҳо дар Покистон, ошӯбҳо дар Туркия, одамрабоӣ дар мактабҳо дар Нигерия, ҷанг бо Фаластин ва Исроил, шаҳрҳои куштори Кения – ва инҳо ҳамон чизест, ки ман бидуни нигоҳ накарда шунидам. ки хабари бад пайдо кунад. Илова бар ин, бисёре аз гуноҳҳо, озорҳо ва шикоятҳое ҳастанд, ки мо ба ҳамдигар додаем, ки дар сарлавҳаҳои хабарӣ қарор намегиранд, аммо то ҳол моро озор медиҳанд. Дар ин рӯзи интиқом ва интиқом, таълимоти Исои Масеҳ дар бораи омурзиш хеле муҳим аст. Як рӯз шогирдонаш аз ӯ пурсиданд, ки чанд маротиба бояд бахшанд. Ин аст ҳисоб аз Инҷил
Киссаи Бандаи рахмдил
21Он гоҳ Петрус назди Ӯ омада, гуфт: «Худовандо! Чанд бор ба бародари худ, ки нисбат ба ман гуноҳ карда бошад, афв намоям? Оё то ҳафт бор?»
22Исо ба вай гуфт: «Ба ту намегӯям: „То ҳафт бор“, балки то ҳафтод карат ҳафт бор.
23Аз ин рӯ Малакути Осмон монанди подшоҳест, ки мехост бо ғуломони худ ҳисобӣ кунад.
24Вақте ки ба ҳисобӣ кардан шурӯъ намуд, якеро назди вай оварданд, ки даҳ ҳазор талант аз вай қарз дошт.
25Чун чизе барои адои қарз надошт, оғояш амр фармуд, ки худаш, занаш, фарзандонаш ва ҳамаи дороияшро фурӯхта, қарзашро адо кунанд.
26Ғулом рӯй ба замин ниҳода, ба вай саҷда бурд ва гуфт: „Эй оғо! Ба ман мӯҳлат деҳ, ва ман ҳамаашро ба ту адо хоҳам кард“.
27Ва оғои он ғулом, раҳмаш омада, вайро ҷавоб дод ва қарзашро ба вай бахшид.
28Лекин чун ғулом берун рафт, яке аз рафиқони худро ёфт, ки аз ӯ сад динор қарздор буд; вайро сахт дошта ва гулӯяшро фишурда, гуфт: „Он қарзатро ба ман адо кун“.
29Он рафиқаш ба пойҳои ӯ афтода ва илтимос намуда, гуфт: „Ба ман мӯҳлат деҳ, ва ман ҳамаашро ба ту адо хоҳам кард“.
30Аммо ӯ розӣ нашуд, балки рафта, вайро дар зиндон андохт, то ки қарзашро адо кунад.
31Чун рафиқонаш ин воқеаро диданд, бисьёр ғамгин шуданд ва назди оғои худ омада, ҳар он чи рӯй дода буд, ба вай нақл карданд.
32Он гоҳ оғояш ӯро назди худ даъват намуда, гуфт: „Эй ғуломи шарир! Тамоми қарзатро ман ба ту бахшидам, зеро ки ту аз ман илтимос кардӣ;
33Оё туро низ лозим набуд, ки ба рафиқи худ раҳм кунӣ, чунон ки ман ба ту раҳм кардам?“
34Ва оғояш ба хашм омада, ӯро ба шиканҷакунандагон супурд, то тамоми қарзашро адо кунад.
35Ҳамин тавр Падари Ман, ки дар осмон аст, бо шумо низ амал хоҳад кард, агар ҳар яке аз шумо гуноҳҳои бародарихудро аз самими қалб афв накунад».
Матни 18: 21-35
Моҳияти қисса ин аст, ки ҳангоме мо марҳаматро аз ҷониби Аллоҳ (подшоҳ) қабул
мекунем, бисёр гуноҳҳои мо бахшида мешаванд. Ба таври рамзӣ ин даҳ ҳазор талант аст,
ки ғулом қарздор буд. Он ғулом ба подшоҳ гуфт, ки ҳоло пулашро дода наметавонад.
Подшоҳ чун медонист, ки ин шахс ҳозир қарзашро пардохт карда наметавонад, тамоми
қарзи ӯро мебахшад. Ин маҳз ҳамон чизест, ки Аллоҳ барои мо кардааст, агар раҳматашро
қабул кунем.
Пас ин хизматгор дар роҳ бо хизматгори дигареро рӯ ба рӯ мешавад, ки аз ӯ сад танга
нуқра қарздор буд, ва аз ӯ талаб мекунад, ки қарзро пурра пардохт кунад. Вақте ки мо бар
зидди ҳамдигар гуноҳ мекунем, ин ба мо дард меоварад, аммо ин дар муқоиса бо он
ғаму дарде ки мо бо гуноҳҳои худ ба Худо меоварем, ҳеҷ аст. Ин сад сиккаи нуқра бар
зидди даҳ ҳазор талант аст.
Аз ҳамин сабаб подшоҳ (Аллоҳ) ин хизматгорро ба зиндон мепартояд, то даме ки ӯ
тамоми қарзашро баргардонад. Дар таълимоти Исои Масеҳ набахшидани гуноҳҳо ва
ранҷониданҳое ки дигарон ба мо расонидаанд, ба гум кардани бахшидани Аллоҳ ва ба
дӯзах маҳкум кардани худ баробар карда мешавад. Чунон ки мебинед, натиҷаҳо хеле
ҷиддӣ мебошанд.
Вазифа аз он иборат аст, ки ин рӯҳияи бахшиданро нигоҳ дорем. Вақте ки касе моро ранҷонад, хоҳиши интиқом метавонад хеле бузург бошад. Пас, чӣ тавр мо ин рӯҳеро, ки бахшида метавонад, ба даст оварда метавонем? Мо бояд давом дихем омӯхтани Инҷил.