Дар сураи Каҳф (Сураи 18) омадааст, ки биҳишт макони кунандаҳои «амалҳои шоиста»
Касоне, ки имон оварданд ва корҳое шоиста карданд, меҳмонсарояшон боғҳои Фирдавс аст.
сураи Каҳф, ояти 18
Дар сураи «Ал-Ҷосия» (сураи 45) омадааст, ки касоне ки корҳои шоиста мекунанд,
шоистаи марҳамати Парвардигор мешаванд:
Аммо касоне, ки имон овардаанд ва корҳои шоиста мекунанд, Парвардигорашон дар
Сураи «Ҷотия» 45:30
раҳмати Хеш дохил мекунад ва ин комёбии ошкор аст.
Оё шумо мехоҳед, ки пас аз сафари заминии худ ба биҳишт равед? Барои ворид шудан ба
биҳишт чӣ лозим аст? Боре як ҳуқуқшиноси яҳудӣ, ки азшариати Мусо пайгамбар (с). Исои Масеҳ (ъ) ба ӯ ҷавоби ғайричашмдошт дод. Дар зер сухбате, ки дар Инжил сабт шудааст. Барои қадр кардан Масали Исо медонист, ба Исои Масеҳ дар бораи биҳишт савол дод. Исои Масеҳ алайҳиссалом ба ӯ
ҷавоби хеле ғайричашмдошт дод. Ин гуфтугӯ дар Инҷил ин тавр навишта шудааст. Барои
фаҳмидани масали Исо, донистан лозим аст, ки дар он замон яҳудиён сомариёнро бад
медиданд. Сомариён низ аз яҳудиён нафрат доштанд. Нафрати байни сомариёну
яҳудиёнро ба муносибатҳои ҳозираи Исроилу Фаластин ва ё миёни сунниҳову шиаҳо
монанд кардан мумкин наст.
Масал дар бораи ҳаёти ҷовидонӣ ва ҳамсояи нек
Инак, як шариатдон бархест ва Исоро озмуданӣ шуда, гуфт: «Эй Устод! Чӣ кунам, ки
Луқо 10:25–37
вориси ҳаёти абадӣ шавам?» Исо ба вай гуфт: «Дар Таврот чӣ навишта шудааст? Аз он чӣ
мефаҳмӣ?» Дар ҷавоб гуфт: «Худованд Худои худро бо тамоми дил ва бо тамоми ҷон ва
бо тамоми қувват ва бо тамоми ҳуши худ дӯст дор, ва ёратро монанди худат дӯст
дор».a Исо ба вай гуфт: «Дуруст ҷавоб додӣ. Чунин кун, то ки ҳаёт дошта бошӣ». Вале вай,
ки мехост худро сафед кунад, ба Исо гуфт: «Пас, ёри ман кист?»
Исо дар ҷавоб гуфт: «Як шахс, ки аз Уршалим ба Ариҳо мерафт, ба дасти роҳзанон афтод.
Онҳо либосашро кашиданд, ӯро лату кӯб карданд ва дар ҳолати ниммурда партофта
рафтанд. Тасодуфан коҳине аз он роҳ равона буд, ва ӯро дида, аз пешаш гузашта рафт.
Ҳамчунин левизодаеb, ки дар он ҷо роҳгузар буд, наздик омада, ӯро дид ва аз пешаш
гузашта рафт. Аммо як шахси сомарӣ,c ки аз он роҳ мегузашт, ба ӯ дучор шуда ва ӯро
дида, дилаш сӯхт, ва наздик омада, ба захмҳои ӯ равған ва май рехту захмбандӣ кард, ва
ӯро ба чорпои худ савор карда, ба корвонсарое овард ва ба ӯ ғамхорӣ намуд. Фардои он,
пеш аз рафтанаш, ду динор бароварда, ба соҳиби корвонсарой дод ва ба вай гуфт: “Ба ин
шахс нигоҳубин кун; ва агар аз ин зиёд харҷ кунӣ, ҳангоми баргаштанам ба ту медиҳам”.
Пас, ба фикри ту, кадоме аз ин се нафар ёри он шахсе буд, ки ба дасти роҳзанон афтод?»
Гуфт: «Ҳамон ки ба ӯ марҳамат кард». Исо ба вай гуфт: «Рав, ва ту низ чунин кун»
Вақте ки муаллими шариат ба Исо ҷавоб дод: “Худованд Худоро дӯст дор” ва “Ёри худро
мисли худат дӯст дор” ин иқтибосҳо аз шариати Мусо буданд. Ба гуфтаи Исо, ин ҷавоби
дуруст буд, аммо шариатдон дарҳол пурсид: “Ёри ман кист?” Исо алайҳиссалом ба ҷои
ҷавоб масали дар боло зикршударо гуфт.
Одамони диндор (коҳин ва левизода) бояд аввалин шуда ба шахси захмдоршуда ёрӣ
медоданд, вале онҳо аз он ҷо гузашта, ӯро бе ёрӣ гузоштанд. Онҳо бо вуҷуди тамоми
диндорӣ, дар дил нисбати ҳамсоя меҳрубонӣ надоштанд. Аммо инак шахсе, ки мо камтар
аз ҳама меҳрубонии ӯро интизорем, касе ки душмани ашаддии яҳудиён буд, ба ёрии он
бадбахт меояд.
Исо Масиҳ (а.с.) фармоишҳо ба «Бирав ва ҳамин тавр кунед». Ман дар бораи шумо намедонам, аммо аввалин вокуниши ман ба ин масал ин буд, ки ман онро нодуруст фаҳмидам ва баъд ман васвасаи онро нодида гирифтам.
Аммо дар бораи ҳама ҷангҳо, кушторҳо, дарди дилҳо ва бадбахтиҳо, ки дар гирду атроф рух медиҳанд, фикр кунед, зеро аксарияти одамон ин амрро нодида мегиранд. Агар мо мисли ҳамин сомарӣ зиндагӣ мекардем, он гоҳ шаҳрҳо ва кишварҳоямон осоишта буданд, на пур аз ҷанг. Ва мо низ кафолати ворид шудан ба биҳиштро дорем. Тавре ки маълум аст, хеле ками одамон кафолати ворид шудан ба биҳиштро доранд – ҳатто агар онҳо ба таври динӣ зиндагӣ кунанд, ба монанди мутахассиси шариат, ки бо Исо (а) сӯҳбат мекард.
Оё шумо ба ҳаёти ҷовидонӣ боварӣ доред?
Аммо оё ин гуна ҳамсоя шудан мумкин аст? Мо инро чӣ тавр карда метавонем? Агар мо нисбати худ ростқавл бошем, мо бояд эътироф кунем, ки Ҳамсоя будан, тавре ки ӯ фармудааст, хеле душвор аст.
Ва дар ин ҷо мо метавонем дурахши умедро бинем, зеро вақте мебинем, ки мо ин корро карда наметавонем «Рӯҳи бенаво» – ки Исои Масеҳ (а) низ таълим додааст барои дохил шудан ба «Малакути Худо» лозим буд
Ба ҷои он ки ин масалро сарфи назар кунем ё онро узр кунем, мо бояд онро барои тафтиш кардани худ истифода барем ва эътироф кунем, ки мо ин корро карда наметавонем – ин хеле душвор аст. Пас дар нотавонии худ метавонем аз Аллох кумак биталабем. Чунон ки Исои Масеҳ (а) дар ҳадис ваъда дода буд Мавъизаи Болоикӯҳӣ
7 «Биталабед, ба шумо дода хоҳад шуд; биҷӯед, хоҳед ёфт; дарро бикӯбед ва он ба рӯятон кушода мешавад. 8 Зеро ҳар кӣ мепурсад, мегирад; ҳар кӣ меҷӯяд, меёбад; ва ба рӯи касе, ки дарро бикӯбад, дар кушода мешавад.
9 «Кадоме аз шумо, ки писаратон нон пурсад, ба ӯ санг медиҳад? 10 Ё агар моҳӣ талаб кунад, ба ӯ мор медиҳад? 11 Пас, агар шумо, гарчанде ки бад ҳастед, ба фарзандони худ тӯҳфаҳои нек доданро донед, пас Падари шумо, ки дар осмон аст, ба онҳое ки аз Ӯ мепурсанд, чӣ қадар зиёдтар тӯҳфаҳои нек хоҳад дод!
Матто 7:7–11
Пас, мо аз Масеҳ иҷоза дорем, ки ёрӣ пурсем ва ваъда дода мешавад. Шояд ба Худо чунин дуо кунед:
Падар дар осмон. Ту паёмбаронро фиристодӣ, то ба мо роҳи рост омӯзанд. Исои Масеҳ (ъ) таълим медод, ки ман бояд ҳатто онҳоеро, ки худро душмани ман медонанд, дӯст доштан ва кӯмак кардан лозим аст ва бидуни ин ман наметавонам ҳаёти ҷовидонӣ пайдо кунам. Аммо ман мефаҳмам, ки ин барои ман имконнопазир аст. Лутфан, ба ман кумак кунед ва маро тағир диҳед, то ман ба ин роҳ равам ва ҳаёти ҷовидонӣ гирам. Ба ман, ки гунаҳкор аст, раҳм кун.
Бо ташвиқ ва иҷозаи Масеҳ ман ба ту дуо мекунам, Худоё
(Суханҳои мушаххас муҳим нестанд – он аст, ки мо эҳтиёҷоти худро эътироф мекунем ва раҳм мепурсем)
Дар инҷил низ сабт шудааст, ки ҳазрати Исои Масеҳ (а) бо сомарӣ вохӯрдааст. Паёмбар бо шахсе, ки душмани манфури қавми худ (яҳудиён) маҳсуб мешуд, чӣ гуна муносибат мекард? Бо сомарӣ чӣ рӯй дод ва он чизеро, ки мо омӯхта метавонем, то ба мо кӯмак кунанд, ки ҳамсояе гардем, ки мо бояд бошем. Баъдӣ.