Оё ягон бор ақаллан яке аз қонунҳои шариатро вайрон кардаед? Албатта, ҳеҷ кас
намехоҳад барқасд гуноҳ кунад, аммо воқеият ин аст, ки бисёре аз мо танҳо гуноҳҳои
худро пинҳон медорем, кӯшиш мекунем, ки онҳоро ба дигарон ошкор накунем,
шармсории худро пинҳон кунем. Аммо агар гуноҳ ошкор шавад, чӣмешавад? Мо ба
чӣумед карда метавонем?
Чунон ки дар Сураи «Луқмон» (Сураи 31) гуфта шудааст:
Инҳо [он чи хонда мешавад] оятҳои китоби ҳикматомез [Қуръон] аст. Некӯкоронро [ки он
сураи Луқмон, ояти 31-2
чиро, ки Аллоҳ дар китоби Худ фармудааст ва он чиро, ки ба воситаи Расули Худ
фармудааст, самимона иҷро мекунанд] ҳидояту раҳматест..
Дар ин ҷо гуфта шудааст, ки «некӯкорон» ба марҳамат умед баста метавонанд. Ва дар
Сураи «Ал-Ҳиҷр» (Сураи 15) саволи муҳим гузошта мешавад:
(Пайғамбар Иброҳим) Гуфт: «Ҷуз гумроҳон (боз) чӣ касе аз раҳмати Парвардигораш навмед
Сураи Ҳиҷр, 15
мешавад?»
Дар бораи касоне ки аз роҳи рост берун шудаанд, чӣ гӯем? Исои Масеҳ маҳз ба хотири
онҳо омад – ба хотири касоне, ки аз роҳи рост гумроҳ шудаанд ва ба файзи Худо эҳтиёҷ
доранд. Пайғамбар инро ба мо дар мисоли зане нишон дод, ки шармсории зиёдеро аз
сар гузаронид.
Сухан дар бораи ҷавонзане меравад, ки назди пайғамбар Исо алайҳиссалом оварда шуд,
ҳангоме ки пайғамбар Исо алайҳиссалом ба мардум таълим медод. Ин ҳикоят дар Инҷил
ин тавр тасвир шудааст:
Зане дар зино дастгир шуд
Саҳарии барвақт боз ба ибодатгоҳ омад. Тамоми мардум омаданд; ва Ӯ нишаста, онҳоро
таълим медод. 3 Дар ин вақт китобдонон ва фарисиён занеро, ки дар амали зино дастгир
карда буданд, назди Ӯ оварданд, ва дар миёна ба по ниҳода, 4 барои озмоиш ба Ӯ
гуфтанд: «Устод! Ин зан дар ҳолати зино кардан дастгир шуд. 5 Мусо дар шариат ба мо
фармудааст, ки чунин занон бояд сангсор шаванд. Аммо Ту чӣ мегӯӣ?» 6 Инро барои
озмоиш ба Ӯ гуфтанд, то далеле ёфта, Ӯро айбдор кунанд. Лекин Исо хам шуда, бо ангушт
бар рӯи замин менавишт ва ба онҳо аҳамият намедод. 7 Чун пурсиданро давом доданд, Ӯ
рост шуда, ба онҳо гуфт: «Он ки аз миёни шумо бегуноҳ аст, ба вай санги якумро партояд».
8 Ва боз хам шуда, бар замин навиштан гирифт. 9 Чун шуниданд, виҷдонашон
нороҳат шуд, ва аз пирон сар карда, паси якдигар баромада рафтанд; ва Исо танҳо монд,
ва зан дар миёна меистод. 10 Исо чун рост шуд ва ғайр аз зан ҳеҷ касро надид, ба вайгуфт: «Он даъвогарони ту куҷо шуданд? Оё касе туро маҳкум накард?» 11 Зан гуфт: «Ҳеҷ
Юҳанно 8:2–11
касе, эй Хоҷа!» Исо гуфт: «Ман низ туро маҳкум намекунам. Рав ва дигар гуноҳ накун».)
Ин зан дар айни зино ва муаллимони мактаб дастгир шуда буд Шариати ҳазрати Мусо (с) мехостанд, ки вай сангсор шавад, вале аввал ӯро ба назди ҳазрати Исои Масеҳ (а) бурданд, то бубинанд, ки ӯ чӣ қарор медиҳад. Оё ӯ ҳақиқати қонунро дастгирӣ мекунад? (Тасодуфан, тибқи қонун ҳам мард ва ҳам зан сангсор мешуданд, аммо танҳо зан барои ҷазо оварда мешуд.)
Адолати Аллоҳ ва гуноҳи башарият
Исои Масеҳ (ъ) шариатро лағв накардааст – ин буд меъёре, ки Худо додааст ва адолати комилро инъикос мекунад. Аммо ӯ гуфт, ки санги аввалро танҳо онҳое партофта метавонанд, ки гуноҳе надоранд. Муаллимон чун дар ин бора андеша мекарданд, воќеияти гуфтањои зерини Забур бар онњо ќарор гирифт.
Худованд аз осмон менигарад
бар тамоми инсоният
то бубинем, ки оё касе дарк мекунанд,
ҳар кӣ Худоро меҷӯяд.
3 Ҳама рӯйгардон шуданд, ҳама фосид шуданд;
касе нест, ки некӣ кунад,
якто ҳам нест. (Забур 14:2–3)
Ин маънои онро дорад, ки на танҳо кофиру кофир ва мушрикон гуноҳ мекунанд, ҳатто касоне, ки ба Худо ва паёмбаронаш имон овардаанд, гуноҳ мекунанд. Воқеан ҳам, тибқи ин оятҳо, вақте ки Худованд ба инсоният нигоҳ мекунад, ҳатто як нафареро, ки некӣ мекунад, намеёбад.
Шариати Мӯсо (а) низомест, ки Худо бо мардум бар асоси адолати мутлақ ва касоне, ки ба он пайравӣ мекарданд, адолатро ба даст оварда метавонистанд. Аммо стандарт мутлақ буд, бе як кафомонй рох дода мешавад.
Раҳмати Аллоҳ
Аммо азбаски «ҳама фасодзада шудааст», як тартиботи дигар лозим буд. Ин тартиб адолат аз рӯи шоистагӣ намебошад, зеро мардум натавонистанд ӯҳдадориҳои шаръии худро риоя кунанд, бинобар ин, он бояд ба хислати дигари Худо – раҳмат асос ёбад. Ба ҷои фарз раҳмат меовард. Ин дар шариати ҳазрати Мусо (а) пешбинӣ шуда буд Барраи фисҳ ба онҳое, ки ба дари хонаҳояшон хун ранг карда буданд, марҳамат ва ҳаёт бахшид, ва бо Гов (ки сураи 2 – Бақара ном дорад) аз Ҳорун (с). Он ҳатто пеш аз он дар раҳмати пешбинишуда буд либос ба Одам, ки қурбонии Ҳобил (р)Ва раҳмати ҳазрати Нуҳ (а). Ин ҳам пешбинӣ шуда буд дар Забур вақте ки Аллоҳ ваъда дод
Ман гуноҳи ин сарзаминро дар як рӯз бартараф хоҳам кард (Закарё 3:9)
Њоло њазрати Исои Масењ (алайњиссалом) онро ба касе дод, ки ба љуз рањмат умеди дигаре надошт. Аҷибаш он аст, ки дар бораи дини ин зан чизе зикр ё талабе ҳам нашудааст. Мо медонем, ки Паёмбар Исои Масеҳ дар Мавъизаи Болои Кӯҳ таълим медод он
Хушо раҳимон, зеро ки онҳо зоҳир хоҳанд шуд меҳрубонӣ. (Матто 5:7)
ва
«Ҳукм накунед, вагарна шумо низ маҳкум хоҳед шуд. Зеро, чунон ки шумо дигаронро доварӣ мекунед, шумо низ ба доварӣ дучор хоҳед шуд ва ба он андозае, ки ба кор мебаред, барои шумо чен карда мешавад. (Матто 7:1-2)
Раҳматро дароз кунед, то раҳмат гиред
Ба ҳамаи мо дар рӯзи доварии бузург марҳамати Худо даркор мешавад. Пайғамбар Исои
Масеҳ алайҳиссалом тайёр аст ин марҳаматро бар ҳар касе, ки фармудаҳои Худоро
вайрон кардааст ва сазовори марҳамат нест, фурӯ резад. Ягона талаби ӯ ин аст, ки мо
нисбати дигарон меҳрубон бошем. Пайғамбар гуфтааст, ки ба андозае, ки худамон ба
дигарон раҳм кардаем, ба мо раҳм карда мешавад. Тамоми ҷидол ва ҷанҷолҳо дар
атрофии мо аз он сабаб аст, ки мо хеле зуд ба доварӣ кардани одамон барои гуноҳҳояшон
даст мезанем. Аммо хирадманд касест, ки ба душманон ва ранҷонандагонаш раҳм
мекунад. Биёед аз Худо талаб кунем, ки монанди Исои Масеҳ алайҳиссалом шавем, ки
раҳм кард ва онҳоеро, ки сазовори марҳамат набуданд, бахшид. Ва он гоҳ мо низ
метавонем дар лаҳзаи душвор ба марҳамати Худо умед бандем, ҳарчанд сазовори он
нестем. Гузашта аз ин, мо тамоми бузургииРаҳмат дар муждаи Инҷил бар мо дод.