Сураи Раъд (Сураи 13 – Раъд) як даъват ё интиқоди маъмулии кофиронро тасвир мекунад.

Агар ту дар тааҷҷуб бошӣ, пас тааҷҷубовар аст сухани онҳо: «Оё вақте ки хок шудем, оё дар офаринише нав қарор мегирем?» Онҳо касоне ҳастанд, ки ба Парвардигорашон кофир шудаанд, ва онҳо занҷирҳо бар гарданҳояшон аст, ва онҳо аҳли оташанд, ки дар он ҷовидона хоҳанд монд.

Ояти 6:

Ва онҳо аз ту шитобон азоб металабанд пеш аз раҳмат, дар ҳоле ки пеш аз онҳо азобҳо гузаштааст. Ва Парвардигорат нисбат ба мардум, бо вуҷуди зулмашон, омурзанда аст, ва Парвардигорат сахт азобдиҳанда аст.

Ояти 7:

Ва кофирон мегӯянд: «Чаро мӯъҷизае аз ҷониби Парвардигораш бар ӯ нозил намешавад?» Ту танҳо бимдиҳанда ҳастӣ, ва барои ҳар қавме роҳнамоест.

(Surah Ar-Ra’d 13: 5,7)

Он дар ду қисм меояд. Кофирони сураи Раъд ояти 5 мепурсанд, ки оё қиёмат ҳаргиз мешавад? Аз нигоҳи онҳо, чун пеш аз ин ҳеҷ гоҳ чунин набуд, дар оянда ҳам нахоҳад буд. Сипас онҳо мепурсанд, ки чаро ягон аломати мӯъҷизае вуҷуд надорад, ки эҳёро тасдиқ кунад? Ба маънои аслй «исбот кун!» мегуянд.

Сураи Фурқон (сураи 25 – Фурқон) ин ҳамон даъватро ба таври каме дигар нишон медиҳад.

Ва албатта, онҳо аз болои шаҳре, ки борони бади (сангҳои азоб) бар он фуруд омад, гузашта буданд. Оё он (шаҳрро) намедиданд? Балки онҳо аз эҳёи дубора метарсиданд.

Ва вақте туро мебинанд, танҳо масхараат мекунанд: «Оё ҳамин кас аст, ки Худо ӯро пайғамбар фиристодааст?

(Surah al-Furqan 25:40-41)

На аз қиёмат ва на аз паёмбар (с) тарс нест. Онҳо дидани қиёматро талаб мекунанд.

Дар сураи Фурқон низ баён шудааст, ки Худо ба кофирон чӣ гуна назар дорад.

Ва онон ғайр аз Ӯ худоёне гирифтанд, ки чизе намеофаранд, балки худ офарида шудаанд; ва на ба худ зараре доранд ва на нафъе; ва на маргро дар ихтиёранд, на ҳаётро ва на эҳёро.

Сураи Ал-Фурқон (25), ояти 3

Дар сураи «Фурқон» омадааст, ки мардум аксар вақт худоёни дурӯғин мегиранд. Аз куҷо метавон донист, ки худои козиб аз Ҳақ чист? Оят ҷавоб медиҳад. «Худои козиб на мамот, на ҳаёт ва на эҳёро идора карда наметавонанд». Барои назорат кардани эҳё – он дурӯғро аз ҳақ ҷудо мекунад.

Хоҳ аз ҷониби кофирон ба Худо ва паёмбаронаш даъват карда мешавад, то аз он чизе, ки бояд аз он чизе, ки нодида гирифтан мумкин аст, битарсонад ва ё огоҳӣ аз ҷониби Худо ба кофирон барои парастиши ҳақ ва на ботил дода мешавад, чӯбчаи ченак як аст – қиёмат.

Эҳё қудрат ва қудрати ниҳоиро талаб мекунад. Ҳазрати Иброҳим, Мусо, Довуд ва Муҳаммад (с) – ҳарчанд бузург буданд, бар марг эҳё нашудаанд. Донотарин одамон – Суқрот, Эйнштейн, Нютон ва Сулаймон – ҳам надоранд. Ҳеҷ як императоре, ки дар ягон тахт, аз ҷумла дар империяҳои Юнону Рум, Византия, Умавиён, Аббосиён, Мамлюкҳо ва Усмонӣ ҳукмронӣ кардааст, маргро мағлуб карда, эҳё нашудааст. Ин мушкилоти ниҳоӣ аст. Ин чолишест, ки Исои Масех (алайхиссалом) бо он бархоста буд.

Ӯ пирӯзии худро пеш аз субҳи рӯзи якшанбе ба даст овард. Пирӯзии ӯ бар марг дар саҳар пирӯзии ману шумо буд. Дигар эҳтиёҷе нест, ки мо дар ин дунё асири фисқу фуҷур бошем. Чунон ки сураи «Фалак» (сураи 113 — субх) талаб мекунад

1. Бигӯ: Паноҳ мебарам ба Парвардигори фаҷр (саҳар),
2. Аз бадии он чӣ офарида шудааст,
3. Ва аз бадии торикӣ, вақте ки фаро гирад

(Surah al-Falaq 113:1-3)

Дар ин ҷо мушоҳида хоҳем кард, ки чӣ гуна ин субҳи мушаххас садҳо сол пеш дар ҷашни аввалин меваҳои Таврот пешгӯӣ шуда буд ва чӣ гуна Парвардигори субҳ моро аз фасоди ин ҷаҳон наҷот медиҳад.

Исо ал Масиҳ ва ҷашнҳои Таврот

Мо воқеаҳои ҳаррӯзаи ҳафтаи гузаштаи Исои Масеҳро, ки дар Инҷил сабт шудааст, бодиққат пайгирӣ кардем. Дар охири ҳафта ӯро дар рӯзи иди Фисҳ, ҷашни муқаддаси яҳудиён маслуб карданд . Сипас ӯ дар рӯзи шанбе , рӯзи муқаддаси 7-уми ҳафта дар марг истироҳат кард. Ин айёми муқаддас дар Таврот ба воситаи ҳазрати Мӯсо (а) хеле пеш буд. Мо ин дастурҳоро дар ин ҷо мехонем:

Худованд ба Мусо гуфт:
2 «Ба исроилиён бигӯ ва ба онҳо гӯй: “Инҳо идҳои муқарраршудаи Ман мебошанд — идҳои муқарраршудаи Худованд, ки бояд онҳоро ҳамчун маҷлисҳои муқаддас эълон кунед.

3 Шаш рӯз барои кор кардан аст, вале рӯзи ҳафтум рӯзи оромиш (шаббат) аст, рӯзи маҷлиси муқаддас. Шумо набояд ҳеҷ гуна кор кунед; новобаста аз он ки дар куҷо зиндагӣ мекунед, он шаббати Худованд аст.»

Иди Пасха ва Иди нони бехамирмоя

4. Инҳоянд идҳои муқарраршудаи Худованд — маҷлисҳои муқаддасе, ки шумо бояд онҳоро дар вақташон эълон кунед.
5. Пасхаи Худованд дар шомгоҳи рӯзи чордаҳуми моҳи якуми сол оғоз мешавад. 

Лавийён 23:4–5

Оё тааҷҷубовар нест, ки ҳам маслуб шудан ва ҳам боқимондаи Исои Масеҳ бо ду ҷашни муқаддасе, ки 1500 сол қабл муқаррар шуда буданд, мувофиқат карданд, ки дар ҷадвал нишон дода шудааст? Чаро ин аст? Ҷавоб ба ҳамаи мо мерасад, ҳатто ба он ки мо ҳоло ҳар рӯз бо ҳамдигар салом медиҳем.

Ин ҳамоҳангии Паёмбар Исои Масеҳ бо ҷашнҳои Таврот идома дорад. Қироати Таврот дар боло танҳо ба ду ҷашни аввал дахл дошт. Ҷашнвораи навбатӣ «меваҳои аввал» буд ва Таврот дар ин бора дастур додааст.

10 «Ба исроилиён бигӯ: Вақте ки ба замине, ки Ман ба шумо медиҳам, дохил мешавед ва ҳосили онро дарав мекунед, пас шумо бояд як даста аз нахустин гандуме, ки дарав мекунед, ба коҳин биёваред.
11 Ӯ бояд он дастаро пеши Худованд ҳаракат диҳад, то ки аз номи шумо писандидда гардад; коҳин бояд онро рӯзи баъд аз Шанбе пеши Худованд ҳаракат диҳад…

14 Шумо набояд нон, ё ғалладонаи бирёншуда ё ғалладонаи нав бихӯред, то рӯзе ки ин қурбониро барои Худои худ биёред. Ин қоида бояд барои наслҳои ояндаатон, дар ҳар ҷое ки зиндагӣ кунед, абадӣ боқӣ монад.

(Leviticus 23: 9-11, 14)

Ҳамин тавр, «пас аз рӯзи шанбе» иди Фисҳ рӯзи сеюми муқаддас буд. Ҳар сол дар ин рӯз Саркоҳин ба маъбади муқаддас даромада, аввалин ҳосили ғаллаи баҳорро ба ҳузури Худованд ҷунбонда мекард. Ин маънои оғози ҳаёти навро пас аз марги зимистон, интизори ҳосили фаровон буд, то мардум ба таври қаноатбахш хӯрок хӯранд.

Ин маҳз ҳамон рӯз пас аз рӯзи шанбе буд, ки Исои Масеҳ дар марг ором гирифт , якшанбеи ҳафтаи нав 16 нисон. Инҷил воқеаҳои ҳайратангезро дар ҳамон рӯз сабт мекунад, ки Саркоҳин ба маъбад даромад, то «меваҳои аввалини» ҳаёти навро пешкаш кунад. Ин аст рекорд:

Исо Масиҳ аз мурдагон эҳьё шуд

Рӯзи аввали ҳафта, хеле барвақт саҳарӣ, занон он атрҳоро, ки омода карда буданд, гирифтанд ва ба қабр рафтанд.
2 Онҳо диданд, ки санг аз қабр баргардонида шудааст,
3 вале вақте ворид шуданд, ҷасади Худованд Исоро наёфтанд.
4 Дар ҳоле ки онҳо ҳайрон буданд, ногаҳон ду мард бо либосҳое, ки мисли барқ медурахшиданд, дар паҳлӯи онҳо пайдо шуданд.
5 Аз тарс занон рӯ ба замин афканданд, вале он мардон ба онҳо гуфтанд: «Чаро зиндаро миёни мурдагон ҷустуҷӯ мекунед?
6 Ӯ дар ин ҷо нест; Ӯ зинда шудааст! Ба ёд оред, ки Ӯ чӣ гуна ба шумо гуфта буд, вақте ки ҳанӯз дар Ҷалил буд:
7 “Писари Одам бояд ба дасти гунаҳкорон супорида шавад, ба салиб кашида гардад ва рӯзи сеюм эҳё шавад.”»
8 Он гоҳ онҳо суханони Ӯро ба ёд оварданд.

9 Вақте ки аз қабр баргаштанд, ҳамаи инро ба Ёздаҳ шогирд ва ҳамаи дигарон хабар доданд.
10 Марями Магдалин, Ювонно, Марями модари Яъқуб ва дигарон низ бо онҳо буданд, ки инро ба ҳавориён гуфтанд.
11 Вале онҳо ба суханони занон бовар накарданд, зеро ин ҳарфҳо ба онҳо чун беҳудагӣ намуд.
12 Аммо Петрус бархоста, ба қабр давид. Вақте ки хам шуд, рӯймолҳоро танҳо дид, ва баргашта, ба худ ҳайрон монд, ки чӣ рӯй додааст.

Дар роҳ ба Эммаус

13 Ҳамон рӯз ду нафар аз онҳо ба деҳае мерафтанд, ки Эммаус ном дошт ва тақрибан ҳафт мил аз Қудс дур буд.
14 Онҳо дар бораи ҳама чизҳое, ки рӯй дода буд, бо ҳам сӯҳбат мекарданд.
15 Вақте ки гуфтугӯ мекарданд ва баҳс менамуданд, Исо худаш назди онҳо омад ва бо онҳо роҳ мерафт;
16 вале чашмонашон монеа дошт ва Ӯро нашинохтанд.

17 Ӯ аз онҳо пурсид: «Дар роҳ дар бораи чӣ сӯҳбат доред?»
Онҳо истоданд ва чеҳраҳояшон ғамгин буд.
18 Яке аз онҳо, ки Клеопас ном дошт, гуфт: «Оё ту танҳо шахсе ҳастӣ, ки дар Қудс ҳаст ва намедонад, ки дар ин рӯзҳо он ҷо чӣ рӯй дод?»
19 Ӯ пурсид: «Кадом рӯйдодҳо?»
Онҳо гуфтанд: «Дар бораи Исои Насронӣ. Ӯ пайғамбаре буд, пурқувват дар гуфтор ва кирдор, пеши Худо ва тамоми мардум.
20 Саркоҳинони мо ва роҳбаронамон Ӯро ба ҳукми марг супориданд ва ба салиб кашиданд;
21 вале мо умедвор будем, ки Ӯ касест, ки Исроилро халос хоҳад дод. Ва ин ҳама имрӯз се рӯз мешавад, ки рӯй додааст.
22 Ғайр аз ин, баъзе занон аз мо моро ба ҳайрат оварданд. Онҳо субҳи барвақт ба қабр рафтанд,
23 вале ҷасади Ӯро наёфтанд. Онҳо омаданд ва гуфтанд, ки рӯъёе аз фариштагонро дидаанд, ки гуфтаанд Ӯ зинда аст.
24 Баъзе аз мо ба қабр рафтанд ва ҳама чизро ҳамон тавре ёфтанд, ки занон гуфта буданд, вале Ӯро надиданд.»

25 Ӯ ба онҳо гуфт: «Эй аҳмақон, чӣ дер бовар мекунед ба ҳар он чӣ паёмбарон гуфтаанд!
26 Оё лозим набуд, ки Масеҳ аз ин азобҳо бигузарад ва пас ба ҷалоли худ дарояд?»
27 Ва аз Мусо сар карда ва тамоми Паёмбарон, ҳамаи Навиштаҳоро, ки дар бораи Ӯ гуфта шуда буд, барои онҳо шарҳ дод.

28 Вақте ки ба деҳае, ки мерафтанд, расиданд, Исо вонамуд кард, ки мехоҳад роҳашро идома диҳад.
29 Вале онҳо сахт хоҳиш карданд: «Бо мо бимон, чун ки қариб бегоҳ шудааст; рӯз ба охир мерасад.» Пас Ӯ даромад, то бо онҳо бимонад.

30 Вақте ки бо онҳо назди суфра нишаст, нониро гирифт, шукргузорӣ кард, онро шикаст ва ба онҳо дод.
31 Он гоҳ чашмонашон кушода шуд ва Ӯро шинохтанд, вале Ӯ ногаҳон аз назар ғайб зад.
32 Онҳо ба якдигар гуфтанд: «Оё дилҳои мо намесӯхтанд, вақте ки Ӯ дар роҳ бо мо сӯҳбат мекард ва Китобҳои Муқаддасро бароямон мекушод?»

33 Онҳо бархоста, ҳамон лаҳза ба Қудс баргаштанд. Он ҷо Ёздаҳ шогирд ва онҳое, ки бо онҳо буданд, ҷамъ шуда буданд
34 ва мегуфтанд: «Рост аст! Худованд эҳё шудааст ва ба Шимъон зоҳир гаштааст.»
35 Он гоҳ он ду шахс нақл карданд, ки дар роҳ чӣ рӯй дод ва чӣ гуна Ӯро ҳангоми шикастани нон шинохтанд.

Исо ба шогирдон зоҳир мегардад

36 Дар ҳоле ки онҳо ҳанӯз дар бораи ин сӯҳбат мекарданд, Исо худаш дар миёни онҳо пайдо шуд ва ба онҳо гуфт:
«Салом бар шумо бод!»

37 Онҳо тарсиданд ва ба таҳлука афтоданд, фикр мекарданд, ки рӯҳеро мебинанд.
38 Ӯ ба онҳо гуфт:
«Чаро ноором шудаед ва чаро дар дили шумо шубҳа пайдо шудааст?
39 Ба дастон ва пойҳои Ман нигаред – ин Ман худам ҳастам! Маро ламс кунед ва бубинед; зеро рӯҳ гӯшт ва устухон надорад, чунон ки мебинед, ки Ман дорам.»**

40 Вақте инро гуфт, ба онҳо дастон ва пойҳои Худро нишон дод.
41 Вале онҳо аз шодӣ ва ҳайрат ҳанӯз бовар намекарданд. Пас Ӯ аз онҳо пурсид:
«Оё чизе барои хӯрдан доред?»
42 Онҳо ба Ӯ як порча моҳии бирён доданд,
43 ва Ӯ онро гирифт ва дар назди онҳо хӯрд.

44 Баъд Ӯ ба онҳо гуфт:
«Ин ҳамон чизест, ки ман ҳангоми буданам бо шумо ба шумо мегуфтам: Ҳама чизе, ки дар Тавроти Мусо, дар навиштаҳои Паёмбарон ва дар Забур дар бораи Ман навишта шудааст, бояд иҷро гардад.»

45 Он гоҳ Ӯ ақли онҳоро боз кард, то онҳо Китобҳои Муқаддасро фаҳманд.
46 Ва ба онҳо гуфт:
«Навишта шудааст, ки Масеҳ азоб хоҳад кашид ва рӯзи сеюм аз миёни мурдагон эҳё хоҳад шуд,
47 ва дар номуи Ӯ ба ҳамаи халқҳо, шурӯъ аз Қудс, тавба ва омурзиши гуноҳҳо мавъиза хоҳад шуд.
48 Шумо шоҳидони ин воқеаҳо ҳастед.»

(Луқо 24:1–48)

Ғалабаи Исои Масеҳ

Ҳазрати Исои Масеҳ алайҳиссалом дар он рӯзи муқаддаси «Нахустин меваҳо» пирӯзии бузурге ба даст овард, ки душманонаш ва асҳобаш ба он бовар намекарданд, ки бар марг пирӯз шуда ба ҳаёт баргашт. Тавре ки Инҷил тавзеҳ медиҳад:

“Death has been swallowed up in victory.”

“Where, O death, is your victory? Where, O death, is your sting?”

1 Corinthians 15: 55

⁵⁶ The sting of death is sin, and the power of sin is the law. ⁵⁷ But thanks be to God! He gives us the victory through our Lord Jesus Christ.

1 Corinthians 15: 54-56

Аммо ин танҳо пирӯзии паёмбар набуд. Ин инчунин як ғалабаи ману шумост, ки бо вақти ҷашнвораи аввалини меваҳо бо эҳёи ӯ кафолат дода мешавад. Инҷил инро чунин шарҳ медиҳад:

²⁰ But Christ has indeed been raised from the dead, the firstfruits of those who have fallen asleep. ²¹ For since death came through a man, the resurrection of the dead comes also through a man. ²² For as in Adam all die, so in Christ all will be made alive. ²³ But each in turn: Christ, the firstfruits; then, when he comes, those who belong to him. ²⁴ Then the end will come, when he hands over the kingdom to God the Father after he has destroyed all dominion, authority and power. ²⁵ For he must reign until he has put all his enemies under his feet. ²⁶ The last enemy to be destroyed is death.

(1 Corinthians 15: 20-26)

Пайғамбар дар ҳамон рӯзе, ки дар ҷашни аввалини меваҳо зинда шуд, эҳё шуд, аз ин рӯ мо медонем, ки мо метавонем дар ин эҳёшавӣ аз марг иштирок кунем. Ҳамон гуна ки ҷашни нахустини меваҷот қурбонии ҳаёти нав бо интизории ҳосили фаровон дар охири баҳор буд, Инҷил ба мо мегӯяд, ки эҳёи Исои Масеҳ “аввалин меваи” қиёмат бо интизории эҳёи бузургтар барои ҳама “аз они ӯ” буд. Мо дар Тавроту Қуръон дидем, ки марг ба сабаби Одам омадааст . Инҷил ба мо мегӯяд, ки ба таври мувозӣ зиндашавӣ ба воситаи Исои Масеҳ меояд. Ӯ аввалин меваи ҳаёти нав аст, ки ҳамаи мо барои иштирок дар он даъват кардаем.

Пасха: Таҷлили эҳёи он якшанбе

Имрӯз мо аксар вақт рӯзи эҳёи Исои Масеҳро Пасха меномем ва якшанберо, ки ӯ ҳамчун рӯзи якшанбеи Пасха эҳьё шуд . Аммо ин калимаҳо танҳо пас аз садҳо сол истифода шуданд. Калимаҳои воқеие, ки барои ба ёд овардани эҳёи Исои Масеҳ истифода мешаванд, муҳим нестанд. Муҳим он аст, ки эҳёи Паёмбар (с) ҳамчун иҷроиши ҷашни аввалин меваҳо, ки садҳо сол пеш дар замони Мусо алайҳиссалом оғоз шуда буд ва ин барои ману шумо чӣ маъно дорад.

Ин барои якшанбеи ҳафтаи нав дар Timeline дида мешавад:

“Ҷумъа муборак” ҷавоб дод

Ин инчунин ба саволи мо  дар бораи “Ҷумъаи муборак” ҷавоб медиҳад . Тавре ки Инҷил тавзеҳ медиҳад:

But we do see Jesus, who was made lower than the angels for a little while, now crowned with glory and honor because he suffered death, so that by the grace of God he might taste death for everyone.

(Hebrews 2:9)

Вақте ки ӯ дар рӯзи ҷумъаи муборак «маргро чашидааст», барои шумо, ман ва «ҳама» чунин кард. Ҷумъаи хуб номи худро дорад, зеро он барои мо хуб буд . Вақте ки ӯ дар Фестивали аввалини меваҳо бархост, ӯ ҳоло ба ҳама ҳаёти нав пешкаш мекунад.

Қиёмат ва сулҳи Исои Масеҳ дар Қуръон

Ҳарчанд дар тафсилоти камтар дода шудааст, Қуръон эҳёи Исои Масеҳро яке аз се рӯзи муҳимтарин номидааст. Сураи Марям онро ин тавр мехонад:

[Isal al Masih said] “So peace is on me the day I was born, the day that I die, and the day that I shall be raised up to life (again)”! (Surah Maryam 19:33)

Инҷил инчунин ба таваллуди Исои Масеҳ , марги ӯ ва ҳоло эҳёи ӯ таъкид мекунад. Азбаски эҳёи ӯ «меваҳои аввалин» аст, сулҳе, ки дар эҳёи ӯ бар пайғамбар буд, ҳоло барои ману шумо низ дастрас аст. Исои Масеҳ дар рӯзи қиёмат ба шогирдонаш салом дод, инро нишон дод:

¹⁹ On the evening of that first day of the week, when the disciples were together, with the doors locked for fear of the Jewish leaders, Jesus came and stood among them and said, “Peace be with you!” ²⁰ After he said this, he showed them his hands and side. The disciples were overjoyed when they saw the Lord.

²¹ Again Jesus said, “Peace be with you! As the Father has sent me, I am sending you.” ²² And with that he breathed on them and said, “Receive the Holy Spirit. (John20:19-22)

Саломи суннатӣ, ки ҳоло мусалмонон ба якдигар мегӯянд («салом алайкум» – Салому алайкум) аз ҷониби пайғамбар Исои Масеҳ хеле пештар барои пайванд кардани эҳёи ӯ бо сулҳе, ки ҳоло ба мо дода шудааст, истифода бурдааст. Мо бояд ин ваъдаи пайғамбарро ҳар боре, ки ин саломро шунидем ё бигӯем, ба ёд орем ва дар бораи атои Рӯҳулқудс фикр кунем , ки ҳоло ба мо дастрас аст.

эҳёи Исо ал-Масеҳ баррасӣ шуд

Ҳазрати Исои Масеҳ дар тӯли чанд рӯз худро аз марг зинда ба саҳобагонаш нишон дод. Ин воќеањо аз Инљил  дар ин љо баён шудаанд . Аммо ёдоварист, ки ҳатто дар аввалин зоҳир шуданаш ба шогирдонаш:

…seemed to them like nonsense

(Luke 24: 11)

Худи паёмбар бояд:

beginning with Moses and all the Prophets, he explained to them what was said in all the Scriptures concerning himself.

(Luke 24:27)

Ва боз баъд:

He said to them, “This is what I told you while I was still with you: Everything must be fulfilled that is written about me in the Law of Moses, the Prophets and the Psalms.”

(Luke 24: 44)

Чӣ гуна мо боварӣ дошта метавонем, ки оё ин дар ҳақиқат нақшаи Худо ва роҳи ростест, ки моро аз марг зинда мекунад? Ояндаро танҳо Худо медонад, аз ин рӯ нишонаҳое, ки садҳо сол қабл аз тариқи паёмбарон дар Тавроту Забур нозил шуда ва Исои Масеҳ ба амал омадаанд, то ба мо итминон бахшанд:

so that you may know the certainty of the things you have been taught.

(Luke 1: 4)

Пас, мо метавонем дар бораи ин мавзӯи муҳими қурбонӣ ва эҳёи пайғамбар Исои Масеҳ огоҳ шавем, истинод ба чаҳор мақолаи гуногун дастрас аст:

1. Дар ин мақола нишонаҳое, ки дар Таврот (Қонуни Мӯсо) ба Исои Масеҳ ишора мекунанд, баррасӣ мекунад.
2. Ин мақола аломатҳои «Анбиё ва Забур»-ро баррасӣ мекунад. Мақсади ин ду мақола ин аст, ки ба мо имкон медиҳад, ки худамон ҳукм кунем, ки оё дар ҳақиқат дар ин китобҳо навишта шудааст, ки «Масеҳ дар рӯзи сеюм азоб кашида, аз мурдагон эҳьё мешавад» (Луқо 24:46).
3. Ин мақола ба мо кӯмак мекунад, ки чӣ тавр ин атои ҳаёти эҳёро аз Исои Масеҳ ба даст орем.
4. Ин мақола баъзе нофаҳмиҳо дар бораи маслуб кардани Исои Масеҳро баррасӣ намуда, он чизеро, ки Қуръони карим ва уламои гуногуни исломӣ дар ин бора навиштаанд, баррасӣ мекунад. Ин дигар низ маслубро ва ин эҳёро меомӯзад .

PDF-и ҳама аломатҳоро аз Ал-Китоб ҳамчун китоб зеркашӣ кунедSigns from Al Kitab as a book