Сураи Шуро (Сураи 42 – Машварат) ба мо мефармояд:
Ин аст, ки Худо ба бандагонаш, ки имон овардаанд, мужда медиҳад ва корҳои шоиста кунед. Бигӯ: «Ман аз шумо дар баробари муҳаббати хешовандон музде наметалабам». Ва агар вуҷуд дошта бошад кас ягон фоидае ба даст меорад, Ба некӣ ба ӯ афзун хоҳем кард, зеро Худо омурзанда ва шукргузор аст! (Сураи Шуро, ояти 42).
Ва ба сухани касоне, ки имон овардаанд ва корҳои шоиста кардаанд, мешунавад ва аз фазли худ афзунӣ мебахшад ва барои кофирон азобест бузург. (Сураи Шуро, ояти 42).
Ҳамчунин дар сураи Қасас (Сураи 28 – Қиссаҳо) мефармояд:
Аммо он кас, ки тавба карда ва имон оварда ва амали солеҳ ба ҷой оварда, шояд ки аз
Сураи Қасас 28:67
растагорон бошад.
Аммо чӣ мешавад, агар мо «одилона амал накарда», «амалҳои нек» накарда бошем ва аз хизмати нек камӣ карда бошем? Дар Қонуни Мусо шарҳ дод итоаткории мутлак талаб карда мешавад ва ‘ҷазои даҳшатнокБарои ҳар кӣ нотавон аст, ки ин оятҳои сураи Шуро ва Қасас тасдиқ мекунанд. Хушхабари ҳазрати Исои Масеҳ (алайҳиссалом) барои касоне буд, ки дар ин оятҳо дар амалҳои солеҳ ноумед мешаванд. Оё шумо касестед, ки адолатро ба таври комил ба амал наовардаед? Пас вохӯрии Исои Масеҳро бо марде бихонед, ки ҳеҷ кори дуруст намекард, ҳатто хиёнаткор буд.
Ҳазрати Исо Масиҳ (алайҳиссалом) доштанд Лаъзорро аз марг зинда баргардонд — ошкор намудани максади вазифаи худ — нобуд кардани худи марг. Акнун ӯ барои анҷом додани рисолати худ ба Ерусалим мерафт. Дар рох вай аз Ерихо (ки имруз дар сохили гарбии Фаластин) гузашт. Ба сабаби вай бисёр мӯъҷизаҳо ва таълимот мардуми бисьёре ба дидани У баромад. Дар он издиҳом як марди сарватманд, вале нафратангез – Заккай буд. Ӯ сарватманд буд, зеро ӯ андозгир барои румиёне буд, ки Яҳудияро бо қувваи низомӣ ишғол мекарданд. Вай аз мардум назар ба он ки Рум талаб мекард, бештар андоз ҷамъ мекард ва маблағи изофаро барои худ нигоҳ медорад. Ӯро яҳудиён нафрат мекарданд, зеро гарчанде ки худаш яҳудӣ буд, бо ин роҳ барои истилогарони румӣ кор мекард ва халқи худро фиреб медод. Ӯро хиёнаткори халқи худ медонистанд.
Аз ин рӯ, Заккай, ки кӯтоҳ буд, наметавонист, ки ҳазрати Исои Масеҳ (а)-ро дар миёни издиҳом бубинад ва ҳеҷ кас намехост, ки ба ӯ кумак кунад. Дар «Инҷил» омадааст, ки чӣ гуна ӯ бо Паёмбар (с) вохӯрд ва чӣ гуфта шудааст:
Исо ба Ариҳо ворид шуда, аз он мегузашт. 2 Инак, Заккай ном шахс, ки сардори боҷгирон
Луқо 19:1–10
ва сарватманд буд, 3 мехост Исоро бинад, ки Ӯ кист, лекин ба сабаби бисёрии мардумнатавонист, чунки қадаш паст буд. 4 Бинобар ин давида пеш гузашту болои дарахти
анҷире баромад, то ки Ӯро бинад, чунки Исо бояд аз пеши он мегузашт. 5 Ҳангоме ки Исо
ба он ҷо расид, боло нигариста, вайро дид ва гуфт: «Эй Заккай! Зуд фуруд ой, зеро имрӯз
бояд дар хонаи ту монам». 6 Заккай зуд фуромада, Ӯро бо хурсандӣ пазироӣ намуд.
7 Ҳама инро дида, ғур-ғур карда мегуфтанд, ки Исо дар хонаи шахси гуноҳкор меҳмон
шудааст. 8 Аммо Заккай бархеста, ба Худованд гуфт: «Эй Хоҷа! Нисфи дороии худро ба
бенавоён медиҳам, ва агар чизи касеро ноинсофона гирифта бошам, чор баробар
бозмегардонам». 9 Исо ба вай гуфт: «Имрӯз ба ин хона наҷот омадааст, чунки вай низ
писари Иброҳим аст. 10 Зеро Писари Одам омадааст, то гумшударо пайдо кунад ва наҷот
диҳад».
Ин амали пайғамбар ба одамон маъқул нашуд. Чӣ тавр ӯ метавонист ба меҳмонии Заккай
рафтанро хоҳиш кунад? Охир, Заккай шахси бадкор аст, инро ҳама медонанд. Аммо
Заккай иқрор шуд, ки гуноҳкор аст. Бисёрии мо гуноҳҳоямонро пинҳон медорем ё
вонамуд мекунем, ки умуман гуноҳ надорем. Заккай чунин накард. Ӯ фаҳмид, ки кори
нодуруст кардааст. Ва ҳангоме ки ӯ ба сӯи пайғамбар Исо як қадами беҷуръатона гузошт,
чунон аксуламали хайрхоҳонаро вохӯрд, ки ҳама дар ҳайрат монданд.
Исои Масех (ъ) хост, ки Заккай кунад тавба, аз гуноҳ рӯй гардонед ва ба сӯи ӯ рӯй гардонед ‘Масих’. Чун Заккай ин корро кард, дид, ки Паёмбар (с) ӯро афв кардааст ва гуфтааст, ки “наҷот” аз «гум» шудан.
Шумо ва ман чӣ тавр? Эҳтимол, мо мисли Заккай корҳои нангин накардаем. Аммо азбаски мо он қадар бад нестем, мо фикр мекунем, ки мисли Одам, мо метавонем гуноҳҳо ва «хатоҳои» содиркардаамонро пинҳон кунем, пӯшонем ё вонамуд кунем. Мо умедворем, ки мо метавонем ба қадри кофӣ корҳои нек кунем, то барои аъмоли бади худ пардохт кунем. Мардуме, ки барои дидани паёмбар омада буданд, чунин фикр мекарданд. Аз ин рӯ, Исо худро ба ҳеҷ як аз хонаҳои онҳо даъват накард ва на эълон кард, ки ҳеҷ яке аз онҳо «наҷот ёфт» – танҳо Заккай. Барои мо беҳтар аст, ки гуноҳҳои худро дар назди Худо эътироф кунем ва кӯшиш накунем, ки онҳоро пинҳон кунем. Пас, вақте ки мо худамон даст ба сӯи марҳамати Исои Масеҳ мо онро меёбем омурзиш ва омурзиш бар мост аз он чизе ки мо тасаввур карда метавонем.
Аммо чӣ гуна метавонист аъмоли бади Заккайро аз байн бурд, то ки ӯ аз ҳамон лаҳза ба бахшиш итминон дошта бошад – бидуни интизорӣ. Рӯзи Қиёмат? Мо ба Исои Масеҳ (ъ) пайравӣ мекунемто Ерусалим давом мекунад ки вазифаи худро ба охир расонад.