Сураи Анфол (Сураи 8 – ғаниматҳои ҷангӣ, ғаниматҳо) ба мо нақл мекунад, ки чӣ гуна шайтон одамонро васваса мекунад.
Ба ёд оред, ки шайтон корҳояшонро (гуноҳ) кардааст дилкаш менамояд Ва гуфт: «Имрӯз ҳеҷ кас аз мардум бар шумо ғолиб наояд, дар ҳоле ки ман ба шумо наздикам». Ман аз ту дурам; инак! Ман он чиро мебинам, ки шумо намебинед; Инак! Ман аз Худо метарсам, зеро Худо сахтгир аст». (Сураи Анфол, ояти 8).
Сураи Тоҳо (Сураи 20 – Тоҳа) чӣ гуна Иблисро тасвир мекунад гуноҳи Одамро ба бор овард. Дар он гуфта мешавад
Аммо Шайтон пичиррос зад бад ба ӯ гуфт: «Эй Одам! Оё туро ба сӯи дарахти ҷовидонӣ ва ба сӯи салтанате ки ҳеҷ гоҳ фосид намешавад?» (Сураи Тоҳо, ояти 20)
Шайтон ҳам Исо Масиҳ алайҳиссаломга ҳам айнан шундай тактикани қилди. «Инҷил» пас аз зуҳури Яҳё (с) пичирросҳои ҷолиби ӯро тасвир мекунад. Мо дидем, ки паёмбар чӣ гуна аст Яҳё (ъ) омад, то мардумро ба омадани Масеҳ омода созад. Паёми оддӣ, вале пурқуввати ӯ ин буд, ки ҳама бояд тавба кунанд. Инҷил идома медиҳад, ки ҳазрати Исо (а)-ро Яҳё (с) таъмид додааст. Ин эълом дошт, ки хидмати ҷамъиятии Исо (а) ҳамчун Масеҳ оғоз хоҳад шуд. Аммо пеш аз оғози он ҳазрати Исо (а) бояд аввал аз ҷониби душмани бузурги ҳамаи мо – худи Шайтон (ё шайтон ё шайтон ё Иблис) имтиҳон ва озмуда мешуд.
Инҷил бо баёни се васвасаи мушаххасе, ки шайтон ба Исо (а) оварда буд, ин озмоишро ба таври муфассал баён мекунад. Биёед ҳар якро бо навбат дида бароем. (Дар васвасаҳо шумо хоҳед дид, ки Шайтон ба Исо бо ин унвони душвор “Писари Худо” муроҷиат мекунад. Барои фаҳмидани ин чӣ маъно дорад, лутфан мақолаи маро бубинед. Ин ҷо).
Васвасаи нон
Он гоҳ Исоро Рӯҳ ба биёбон бурд, то иблис озмуда шавад. Баъди чиҳил шабу чил рӯз рӯза доштанаш гурусна монд. Васвасакунанда назди Ӯ омада, гуфт: «Агар Ту Писари Худо бошӣ, ба ин сангҳо бигӯ, ки нон шаванд».
Исо ҷавоб дод: «Навишта шудааст: “Одам на танҳо бо нон зиндагӣ мекунад, балки бо ҳар сухане ки аз даҳони Худо мебарояд”» (Матто 4:1-4).
Дар ин ҷо мо шабеҳро ба Шайтон мебинем Одаму Ҳавворо дар биҳишт озмуданд. Шояд шумо дар хотир доред, ки дар он васвасаҳо меваи мамнӯъ «… барои хӯрок хуб…» буд ва ин яке аз сабабҳои ин қадар васвасаи он буд. Дар ин сурат, бо он ки Исо (а) рӯза дошт (ва ин рӯза ҳам таваққуф надошт – на ифтор – ва на ифтор ҳар шом) дар ин муддати тӯлонӣ андешаи нон ба васваса меомад. Аммо ин натиҷа аз Одам фарқ мекард, зеро пайғамбар Исои Масеҳ (а) ба васвасаҳо муқобилат кард, дар ҳоле ки Одам муқобилат накард.
Аммо чаро дар давоми ин 40 руз ба у ичозат надоданд? Инҷил ба мо мушаххас намегӯяд, аммо Забур пешгӯӣ карда буд, ки омадаистода намояндаи миллати яҳудии Исроил хоҳад буд. Халқи Исроил дар аҳди Мӯсо (а) 40 сол дар биёбон саргардон шуда, танҳо ғизои (манна номида мешавад) аз осмон мехӯрданд. 40 рӯзи рӯзадорӣ ва мулоҳиза кардан дар бораи Каломи Худо ҳамчун ғизои рӯҳонӣ аз нав ба расмият даровардани он вақт дар биёбон ҳамчун Бандаи ваъдашуда буд.
Васвасаи озмоиши Худо.
Васвасаи дуюм низ ба ҳамон андоза душвор буд. Инҷил ба мо мегӯяд
Сипас иблис ӯро ба шаҳри муқаддас бурд ва ӯро бар баландтарин нуқтаи маъбад истад. «Агар Ту Писари Худо бошӣ, — гуфт ӯ, — худро ба замин парто. Зеро навишта шудааст:
“Ӯ ба фариштагони худ дар бораи ту амр хоҳад кард, ва онҳо туро ба дастҳои худ боло хоҳанд кард, то пои худро ба санг назанӣ”.
Исо ба вай ҷавоб дод: «Навишта шудааст: “Худованд Худои худро озмоиш накун”» (Матто 4:5-7).
Дар ин ҷо Шайтон аз Забур иқтибос меорад, то Исо (а)-ро васваса кунад. Аз ин рӯ маълум аст, ки ӯ дар мухолифаташ бо Худо китобҳои муқаддасро омӯхтааст, то тавонад роҳҳои муқобила бо онҳо биандешад. Ӯ китобҳоро хуб медонад ва дар печонидани онҳо мутахассис аст.
Ман порчаи пурраи Забурро такрор мекунам, ки Шайтон аз он танҳо як қисмати андакро овардааст. (Ман ќисме, ки ў иќтибос мекунад, зери хат кашидам).
10 Ба ту ҳеҷ осебе нахоҳанд расид, ба хаймаи ту балое наздик нахоҳад омад.
11 барои he ба фариштагонаш дар бораи ту амр хоҳад кард то шуморо дар ҳама роҳҳои худ муҳофизат кунад;
12 туро ба дасти худ боло хоҳанд кард, то пои худро ба санг назанӣ.
13 Ту бар шер ва кобраро поймол хоҳӣ кард; шери бузург ва морро поймол хохед кард.
14 «Зеро he Маро дӯст медорад, — мегӯяд Худованд, — Ман наҷот хоҳам дод вай; Ман ӯро муҳофизат хоҳам кард, барои he номи маро эътироф мекунад. (Забур 91:10-14)
Шумо мебинед, ки дар ин ҷо дар Забур сухан дар бораи «ӯ» меравад, ки ба эътиқоди шайтон ба Масеҳ ишора кардааст. Аммо дар ин порча мустақиман “Масиҳ” ё “Масеҳ” гуфта нашудааст, пас Шайтон инро аз куҷо медонист?
Шумо хоҳед дид, ки “ӯ” хоҳад ‘ поймол кардан‘ба’шери бузург“ва”мор‘ (v.13 – Ман онро бо сурх гузоштам). «Шер» ишора ба қабилаи Яҳудои банӣ-Исроил аст, зеро Яъқуб (а) дар Таврот пешгӯӣ карда буд:
9Ту бачаи шер ҳастӣ, эй Яҳудо, аз сайд бармегардӣ, писарам. Мисли шер мисли шер хам шуда хобида мехобад — кй чуръат мекунад уро бедор кунад?
10Асо аз Яҳудо дур нахоҳад шуд, ва асои ҳоким аз миёни пойҳои ӯ, то даме ки he он касе ки аз они он аст, меояд ва итоаткории халқҳо аз они ӯ хоҳад буд. (Ҳастӣ 49:8–10)
Яъқуб (а) ҳамчун паёмбар дар Таврот (яъне тақрибан 1700 пеш аз милод) гуфта буд, ки қабилаи Яҳудо мисли шер ки аз он «ӯ» меояд, ки «ӯ» ҳукмронӣ мекард. Забур ин пешгӯиро идома дод. Забур гуфт, ки «ӯ» «шер»-ро поймол мекунад, «ӯ» ҳокими Яҳудо хоҳад буд.
Дар порчаи Забур, ки шайтон аз он сухан гуфта буд, инчунин омадааст, ки «ӯ»морро поймол кунед‘. Ин як ишораи мустақим ба ваъдаи аввалинест, ки Худо дар Қуръон додааст Аломати Одам ки «авли зан» морро пахш кунад. Дар ин ҷо боз бо диаграммае, ки аломатҳо ва амалҳоро дар ин ваъдаи аввал шарҳ медиҳад:
Пас, Худованд Худо ба мор гуфт:
Ва миёни ту ва зан ва миёни насли ту ва насли вай адоват хоҳам гузошт; сари туро пахш хоҳад кард, ва ту пошнаи ӯро мезанӣ». (Ҳастӣ 3:15)
Қаҳрамонон ва муносибати онҳо дар ваъдаи Худо дар биҳишт
Ин ваъда бори аввал дода шуда буд Аломати Одам, вале он вакт тафсилот равшан набуд. Акнун мо медонем, ки “Зан” Марям аст, зеро вай Марям аст ягона шахсе, ки бе мард насл дошт – вай бокира буд. Ва аз ин рӯ, насли ӯ, ки ба мо ваъда шуда буд, ҳоло Исои Масеҳ (ъ) аст. Аз ин рӯ, ман ин номҳоро ба ин диаграмма дохил кардам. Тавре ки шумо дар ин диаграмма мебинед, ваъдаи қадим гуфта буд, ки Исо ал-Масеҳ («ӯ») морро пахш мекунад. Пешгӯӣ дар Забур, ки шайтон ба он овардааст, инро такрор кардааст
«Шер ва мори бузургро поймол хоҳед кард». (v13)
Пас, шайтон аз Забур иқтибос овард, ки дар навбати худ ба ин ду пешгӯии қаблӣ аз Таврот ишора кард, ки «ӯ» меояд, ки фармони тоъат ва шайтонро (морро) пахш мекунад. Пас шайтон медонист, ки оёте, ки дар Забур овардааст, ба Масеҳ ишора мекунад, гарчанде ки онҳо «Масиҳ» нагуфтаанд. Васвасаи шайтон ин буд, ки ин корро бо роҳи нодуруст иҷро кунад. Ин пешгӯиҳо аз Забур ва Таврот иҷро мешаванд, вале на бо паридани Исо (а) аз маъбад барои ҷалби таваҷҷуҳ ба худ, балки бо риояи нақшае, ки дар Тавроту Забур нозил кардааст, бе инҳироф.
Васвасаи ибодат
Шайтон Исоро бо ҳар чизе ки дошт, васваса кард, яъне бо тамоми мулкҳои ҷаҳон. Инҷил мегӯяд:
8 Боз иблис ӯро ба кӯҳи хеле баланд бурд ва ба ӯ тамоми салтанатҳои ҷаҳон ва ҷалоли онҳоро нишон дод. 9 «Ҳамаи инро ба ту медиҳам, — гуфт ӯ, — агар ба Ман саҷда кунӣ ва саҷда кунӣ».
10 Исо ба вай гуфт: «Аз ман дур шав, эй шайтон! Зеро ки навишта шудааст: “Ба Худованд Худои худ саҷда кун ва танҳо Ӯро ибодат кун”».
11 Он гоҳ иблис ӯро тарк кард ва фариштагон омада, ӯро диданд. (Матто 4:8–11)
“Масих” маънои “таҳҳиншуда” барои ҳукмронӣ дорад Пас, Масеҳ ҳаққи ҳукмронӣ дошт. Шайтон Исо (а)-ро ба васвасаи он чизе, ки ҳақ буд, ба ӯ бурд, вале шайтон ӯро ба васваса бурд, то роҳи нодурустро ба ҳукми худ бигирад ва Исо (а)-ро васваса мекард, то ба ӯ парастиш кунад, ки ин ширк аст. Исо (а) ба васвасаи шайтон муқобилат кард, бо иқтибос аз Таврот. Исои Масењ (ъ) Тавротро як китоби хеле муњим медид ва ошкоро онро хеле хуб медонист ва ба он эътимод дошт.
Исо – касе, ки моро мефаҳмад
Ин давраи васвасаи Исо (ъ) барои мо бисёр муҳим аст. Инҷил дар бораи Исо мефармояд:
Азбаски худи ӯ ҳангоми озмуда шуданаш азоб мекашид, вай қодир аст ба васвасашавандагон кӯмак кунад. (Ибриён 2:18)
ва
Зеро ки мо саркоҳине надорем, ки ба заъфҳои мо ҳамдардӣ карда наметавонад, балки мо касе дорем, ки аз ҳар ҷиҳат озмуда шудааст, чунон ки мо ҳастем, вале ӯ гуноҳ накардааст. Пас биёед бо дилпурона ба тахти файзи Худо наздик шавем, то ки марҳамат гирем ва файзро пайдо кунем, то дар вақти эҳтиёҷ ба мо кумак кунад. (Ибриён 4: 15-16)
Дар хотир доред Ҳорун (ъ) ҳамчун саркоҳин қурбонӣ овард то исроилиён бахшида шаванд. Ҳоло Исо (а) низ ба ҳамин тариқ саркоҳин ҳисобида мешавад, ки метавонад ба мо ҳамдардӣ кунад ва фаҳмад, ҳатто дар васвасаҳои мо ба мо кӯмак мекунад, маҳз аз сабаби он ки худи ӯ васваса карда буд, вале бегуноҳ. Ва аз ин рӯ, мо метавонем дар назди Худо боварӣ дошта бошем, ки Исо (а) ҳамчун Саркоҳини мо амал мекунад, зеро ӯ аз озмоишҳои сахттарин гузашт, вале ҳеҷ гоҳ таслим нашуд ва гуноҳ накард. Ӯ касест, ки моро мефаҳмад ва метавонад бо васвасаҳо ва гуноҳҳои худамон ба мо кӯмак кунад. Савол ин аст: Оё мо ба ӯ иҷозат медиҳем?