Мо ҳафтаи охири ҳазрати Исои Масеҳ (с)-ро баррасӣ кардем. Инҷил қайд мекунад, ки ӯ буд дар рӯзи 6 маслубшуда – Ҷумъаи хубва ӯ рузи якшанбеи дигар аз нав зинда шуд. Ин ҳарду пешбинӣ шуда буд дар Таврот ва Забур ва пайғамбарон. Аммо чаро ин тавр шуд ва имрӯз барои ману шумо чӣ маъно дорад? Дар ин ҷо мо мехоҳем бифаҳмем, ки аз ҷониби пайғамбар Исои Масеҳ чӣ пешниҳод шудааст ва чӣ гуна мо метавонем раҳмат ва бахшишро қабул кунем. Ин ба мо кӯмак мекунад, ки ҳатто фидяи Иброҳим дар сураи Соффот (Сураи 37), Сураи Фотиҳа (Сураи 1 – Кушода), вақте ки аз Худо хоҳиш мекунад, ки «ба мо роҳи ростро нишон диҳад» ва инчунин фаҳмем, ки чаро «мусулмон» маънои «таслимкунанда»-ро дорад ва чаро фаризаҳои динӣ ба мисли таҳорат, закот ва хӯрдани ҳалол нияти неканд, вале ба худашон барои рӯзи қиёмат кофӣ нестанд.

Хабари бад – он чизе ки паёмбарон дар бораи муносибати мо бо Аллоҳ мегӯянд

Таврот таълим медиҳад, ки ҳангоме ки Аллоҳ инсониятро офарид

Пас, Худо инсониятро ба сурати Худ офарид,
    онҳоро ба сурати Худо офаридааст;
    онҳоро мард ва зан офаридааст. (Ҳастӣ 1:27)

“Тасвир” ба маънои ҷисмонӣ маънои онро надорад, балки бештар аз он ки мо офарида шудаем, ки Ӯро дар тарзи амалҳои эмотсионалӣ, ақлӣ, иҷтимоӣ ва рӯҳонӣ инъикос кунем. Мо барои он офарида шудаем, ки бо Ӯ дар муносибат бошем. Мо метавонем ин муносибатро дар слайди зер тасаввур кунем. Офаридгор, ҳамчун ҳокими беохир, дар боло ҷойгир аст ва мард ва зан дар поёни слайд ҷойгиранд, зеро мо махлуқоти маҳдуд ҳастем. Муносибат бо тирчаи пайвасткунанда нишон дода мешавад.

Аллоҳ хулқ-ахлоқда мукаммалдир – У муқаддасдир. Аз хамин сабаб Забур мегуяд

Зеро ки Ту Худое нестӣ, ки аз бадӣ хушнуд бошад;
    бо шумо одамони бад қабул карда намешаванд.
⁵ Мағрур истода наметавонад
    дар хузури шумо.
Ту аз ҳама бадкорон нафрат мекунӣ (Забур 5:4–5)

Одам як беитоатӣ кард – танҳо як – ва муқаддасоти Худо аз Ӯ талаб кард, ки доварӣ кунад.  Таврот ва Куръон навиштаанд, ки Худованд уро фано кард ва аз хузураш берун кард. Айнан ҳамин вазъият дар мо низ вуҷуд дорад. Вақте ки мо гуноҳ мекунем ё нофармонӣ мекунем, мо ба Худо беҳурмат мекунем, зеро мо мувофиқи сурате, ки дар он офарида шудаем, амал намекунем. Муносибати мо вайрон мешавад. Ин боиси монеаест, ки мисли девори сангӣ, ки дар байни мо ва Офаридгори мо меояд.

Пирс кардани садди Син аз ҷониби шоистагии динӣ

Бисёре аз мо мекӯшанд, ки ин садди байни худамон ва Худоро бо амалҳои динӣ ё корҳое, ки барои шикастани садди кофӣ шоистагӣ доранд, сӯрох кунем. Намоз, рӯза, ҳаҷ, рафтан ба масҷид, закот, садақа ба садақа аз он роҳҳое ҳастанд, ки мо мехоҳем савобе ба даст орем, то садди сӯрохиро сӯрох кунем, тавре ки дар зер тасвир шудааст. Умед аст, ки шоистагии динӣ баъзе гуноҳҳоро аз байн мебарад. Агар амалҳои зиёди мо савоби кофӣ ба даст оваранд, мо умедворем, ки ҳамаи гуноҳҳои худро аз байн мебарем ва раҳмату мағфират мегирем.

Аммо барои бекор кардани гуноҳ ба мо чӣ қадар хизмат лозим аст? Кадом итминон дорем, ки аъмоли савоби мо барои аз байн бурдани гуноҳ ва сӯрох кардани садде, ки миёни мову Офаридгорамон омадааст, кофӣ хоҳад буд? Оё мо медонем, ки оё кӯшишҳои мо барои ниятҳои нек кофӣ хоҳанд буд? Мо итминон надорем ва аз ин рӯ кӯшиш мекунем то ҳадди имкон кор кунем ва умедворем, ки дар рӯзи қиёмат кофӣ хоҳад буд.

Дар баробари корҳо барои ба даст овардани савоб, кӯшишҳо барои ниятҳои нек, бисёри мо барои пок нигоҳ доштани одамон заҳмат мекашем. Пеш аз намоз бо ҷидду ҷаҳд таҳорат мегирем. Мо сахт меҳнат мекунем, то аз одамон, ашё ва хӯроке, ки моро нопок мекунанд, дур нашавем. Аммо пайғамбар Ишаъё инро ошкор кард:

Ҳамаамон мисли шахси нопок шудаем,
    ва тамоми аъмоли одилонаи мо мисли латтаҳои палид аст;
Мо ҳама мисли барг мерезем,
    ва мисли бод гуноҳҳои мо моро мерабояд. (Ишаъё 64:6)

Пайғамбар ба мо мегӯяд, ки ҳатто агар мо аз ҳар чизе, ки моро нопок мекунад, худдорӣ кунем ҳам, гуноҳҳои мо «амалҳои нек»-и моро мисли «латтаҳои палид» барои пок кардани мо бефоида хоҳанд кард. Ин хабари бад аст. Аммо бадтар мешавад.

Хабари бадтар: қудрати гуноҳ ва марг

Ҳазрати Мусо алайҳиссалом дар шариат меъёрро ба таври равшан муқаррар кардаанд ки комилан итоат кардан лозим буд. Қонун ҳеҷ гоҳ чизе нагуфтааст, ки “кӯшиши иҷро кардани аксари фармонҳо”. Дар асл Қонун борҳо гуфта буд, ки ягона коре, ки пардохти гуноҳро кафолат медиҳад, марг аст. Мо дар тзамони Нух алайхи салом ва ҳатто бо зани Лут (а.с.) ки марг аз гуноҳ ба вуҷуд омадааст.

Инҷил ин ҳақиқатро ба таври зайл баён мекунад:

Зеро ки музди гуноҳ мамот аст … (Румиён 6:23)

“Марг” ба маънои аслӣ воситаҳои «ҷудоӣ». Вақте ки рӯҳи мо аз бадани мо ҷудо мешавад, мо ҷисман мемирем. Ба ҳамин монанд, мо ҳоло ҳам аз ҷиҳати рӯҳонӣ аз Худо ҷудо шудаем ва дар назари Ӯ мурда ва нопокем.

Ин проблемаи умеди моро ба дарёфти шоистагӣ барои пардохти гуноҳ ошкор мекунад. Мушкилот дар он аст, ки заҳматҳо, хизматҳо, ниятҳои нек ва амалҳои мо, ҳарчанд хато набошанд ҳам, нокофӣ ҳастанд, зеро пардохти талаби («музд») барои гуноҳҳои мо «марг» аст. Танҳо марг ин деворро сӯрох мекунад, зеро он адолати Худоро қонеъ мекунад. Кӯшишҳои мо барои ба даст овардани шоистагӣ мисли кӯшиши табобати саратон (ки боиси марг аст) бо хӯрдани ғизои ҳалол аст. Хӯрдани ҳалол бад нест, хуб аст ва ҳалол хӯрдан лозим аст, аммо саратонро табобат намекунад. Барои саратон ба шумо табобати комилан дигар лозим аст, ки ҳуҷайраҳои саратонро ба марг меоранд.

Ҳамин тавр, ҳатто дар кӯшишҳо ва ниятҳои неки мо барои тавлиди шоистагии динӣ мо воқеан мурда ва наҷис ҳамчун мурда дар назди Офаридгори худ ҳастем.

Иброҳим – нишон додани роҳи рост

Ҳазрати Иброҳим алайҳиссалом бошқача эди.  Ӯ «адолат» эътироф карда шуд, на аз сабаби шоистагии худ, балки барои он ки ба ваъдаи ба ӯ додашуда бовар дошт ва бовар дошт. Ӯ ба Худо таваккал кард, ки муздеро ба даст орад, на худаш. Мо дар қурбонии бузурги худ дид, ки марг (подоши гуноҳ) аз ҷониби писараш пардохта шудааст, аммо на аз ҷониби писараш, балки баррае, ки Худо додааст.

Қуръон дар ин бора дар сураи Соффот (Сураи 37 – Мартабаҳо) сухан меронад, ки дар он гуфта шудааст:

Ва ӯро бо қурбонии бузург фидя кардем. Ва дар наслҳои баъдӣ (барои ӯ) боқӣ гузоштем. «Салом бар Иброҳим» (Сураи Соффот 37:107-109).

Худованд «фидя дод» (баҳоашро пардохт кард) ва Иброҳим баракат, раҳмат ва омурзишро гирифт, ки «салом»-ро дар бар мегирифт.

Хабари хуш: Кори Исо ал Масиҳ аз номи мо

Мисоли паёмбар дар он аст, ки ба мо роҳи ростро нишон диҳад, мувофиқи дархости сураи Фотиҳа (Сураи 1 – Ифтитоҳ):

Подшоҳи рӯзи ҷазо.
Туро мепарастем ва аз Ту ёри мехоҳем.
Моро ба роҳи рост ҳидоят кун
Роҳи касонест, ки неъматашон ато кардаӣ, на хашмгирифтагон ва гумроҳон. (Сураи Фотиҳа, 1:4-7).

Инҷил тавзеҳ медиҳад, ки ин як мисоле буд, то нишон диҳад, ки чӣ гуна Худо ҷазои гуноҳро пардохт мекунад ва ба марг ва нопокиро ба таври оддӣ, вале қавӣ шифо медиҳад.

Зеро музди гуноҳ мамот аст, балки марг аст тӯҳфа Ҳаёти ҷовидонӣ дар Худованди мо Исои Масеҳ аз Худост (Румиён 6:23)

То ин дам, ин ҳама «хабари бад» буд. Аммо “инҷил” ба маънои аслии “хушхабар” аст ва бо баёни ин ки қурбонии марги Исо барои сӯрох кардани ин садди байни мо ва Худо кифоя аст, мо мебинем, ки чаро ин хушхабар аст, тавре ки нишон дода шудааст.

Исо Масиҳ пайғамбар қурбонӣ карда шуд ва баъдан аз мурдагон эҳьё шуд, чун меваҳои аввалин бинобар ин вай акнун ба мо хаёти нави худро пешкаш мекунад. Мо дигар набояд асири марги гуноҳ бошем.

Дар қурбонӣ ва эҳёи худ Исои Масеҳ дарвозае шуд, ки аз монеаи гуноҳ, ки моро аз Худо ҷудо мекунад. Ин аст, ки паёмбар фармуд:

Ман дарвоза ҳастам; ҳар кӣ ба воситаи Ман дохил шавад, наҷот хоҳад ёфт.  Онҳо даромада мебароянд ва чарогоҳ хоҳанд ёфт. ¹⁰ Дузд танҳо барои дуздидан ва куштан ва нобуд кардан меояд; омадаам, то ки онҳо ҳаёт дошта бошанд ва онро пурра дошта бошанд. (Юҳанно 10:9–10)

Ба шарофати ин дарвоза, мо ҳоло метавонем муносибатеро, ки қабл аз монеа шудани гуноҳи мо бо Офаридгори худ доштем, дубора барқарор кунем ва мо метавонем итминон дошта бошем, ки марҳамат ва омурзиши гуноҳҳои худро мегирем.

Тавре ки Инҷил мегӯяд:

Зеро ки Худо ягона ва миёнарав дар байни Худо ва инсоният ягона аст, яъне одамизод Исои Масеҳ, ⁶ ки худро фидияи тамоми одамон додааст. Ин ҳоло дар вақти муносиб шоҳиди он шудааст. (1 Тимотиюс 2:5–6)

Тухфаи Худо ба ту

Пайғамбар «худро фидо кард»ҳама одамон‘. Пас, ин бояд шумо ва манро дар бар гирад. Тавассути марг ва эҳёи худ ӯ баҳои «миёнарав» буданро пардохт кард ва ба мо ҳаёт пешкаш кард. Ин ҳаёт чӣ гуна дода мешавад?

Зеро музди гуноҳ мамот аст, балки марг аст тӯҳфа Ҳаёти ҷовидонӣ дар Худованди мо Исои Масеҳ аз Худост (Румиён 6:23)

Аҳамият диҳед, ки он ба мо чӣ гуна дода шудааст. Он ҳамчун … пешниҳод карда мешавад.тӯҳфа‘. Дар бораи тӯҳфаҳо фикр кунед. Новобаста аз он ки тӯҳфа чӣ гуна аст, агар он воқеан тӯҳфа бошад, он чизест, ки шумо барои он кор намекунед ва мекунед не аз рӯи хизмат ба даст оранд. Агар шумо онро ба даст меовардед, тӯҳфа дигар тӯҳфа намебуд – ин музд хоҳад буд! Ҳамин тавр, шумо наметавонед қурбонии Исои Масеҳро сазовор бошед ё ба даст оред. Он ба шумо ҳамчун тӯҳфа дода мешавад. Ин чунин содда аст.

Ва тӯҳфа чист? он аст’ҳаёти ҷовидонӣ‘. Ин маънои онро дорад, ки гуноҳе, ки ману туро ба марг овардааст, акнун пардохта шудааст. Худо ману туро ин қадар дӯст медорад. Он қадар тавоно аст.

Пас, чӣ тавр ману шумо ҳаёти ҷовидонаро ба даст меорем? Боз дар бораи тӯҳфаҳо фикр кунед. Агар касе ба шумо тӯҳфа доданӣ бошад, шумо бояд онро “қабул кунед”. Ҳар дафъае, ки тӯҳфа пешниҳод карда мешавад, танҳо ду алтернатива вуҷуд дорад. Ё тӯҳфа рад карда мешавад (“Не раҳмат”) ё он гирифта мешавад (“Ташаккур барои тӯҳфаатон. Ман онро мегирам”). Ҳамин тавр ҳам ин тӯҳфа бояд гирифт. Ба он на танҳо ба ақл бовар кардан, омӯхтан ё фаҳмидан мумкин нест. Барои фоидаовар будан, ҳар як тӯҳфаи ба шумо пешниҳодшуда бояд «гирифта шавад».

Аммо ба ҳамаи онҳое ки Ӯро қабул карданд, ба исми Ӯ имон оварданд, Ӯ ҳақ дод, ки фарзандони Худо шаванд, ¹³ кӯдаконе, ки на аз насли табиӣ, на аз рӯи қарори инсон ё иродаи шавҳар, балки аз Худо таваллуд шудаанд (Юҳанно 1:12-13)

Дарвоқеъ, Инҷил дар бораи Худо чунин мегӯяд

Худо Наҷотдиҳандаи мо, ки мехоҳад, ки ҳамаи одамон наҷот ёбанд … (1 Тимотиюс 2:3-4)

Ӯ Наҷотдиҳанда аст ва хоҳиши Ӯ ин аст, ки «ҳама одамон» атои Ӯро гиранд ва аз гуноҳ ва марг наҷот ёбанд. Агар ин хости Ӯ бошад, пас гирифтани ҳадяи ӯ танҳо итоат кардан ба иродаи Ӯст, яъне худи маънои калимаи «мусулмон» – таслимкунанда.
Пас, мо ин тӯҳфаро чӣ гуна қабул мекунем? Инҷил мегӯяд

Ҳар кӣ исми Худовандро мехонад, наҷот хоҳад ёфт (Румиён 10:12)

Аҳамият диҳед, ки ин ваъда барои “ҳама” аст. Азбаски у аз мурдагон эҳьё шуд Исо ал-Масеҳ ҳоло ҳам зинда аст. Пас, агар ӯро бихонед, мешунавад ва ҳадяи худро ба шумо медиҳад. Шумо ба ӯ занг зада, аз ӯ пурсед. Шояд шумо ҳеҷ гоҳ ин корро накардаед. Дар зер дастуре ҳаст, ки метавонад ба шумо кӯмак кунад. Ин як суруди ҷодугарӣ нест. Ин калимаҳои мушаххас нестанд, ки қудрат медиҳанд. Ин эътимод аст мисли Иброҳим ки мо дар Исо ал-Масеҳ мегузорем, то ин ҳадяро ба мо диҳем. Вақте ки мо ба Ӯ боварӣ дорем, Ӯ ​​моро мешунавад ва ҷавоб медиҳад. Инҷил пурқувват аст, аммо он қадар содда аст. Агар ин дастурро муфид ёбед, озодона пайравӣ кунед.

Муҳтарам Паёмбар ва Худованд Исои Масеҳ. Ман мефаҳмам, ки бо гуноҳҳои худ ман аз Офаридгори худ ҷудо шудаам. Ҳарчанд ман метавонам кӯшиш кунам, кӯшишҳои ман ин монеаро сӯрох намекунанд. Аммо ман мефаҳмам, ки марги ту қурбонӣ буд, то тамоми гуноҳҳои маро шуста, маро пок созад. Ман медонам, ки ту пас аз қурбонии худ аз мурдагон эҳё шудӣ, бинобар ин бовар дорам, ки қурбонии ту басанда буд ва ман ба ту итоат мекунам. Ман аз ту хоҳиш мекунам, ки маро аз гуноҳҳоям пок кун ва бо Офаридгори худ миёнаравӣ кун, то ҳаёти ҷовидонӣ дошта бошам. Ташаккур ба ту, Исои Масеҳ, ки ин ҳамаро барои ман кардӣ ва оё ту ҳоло ҳам маро дар ҳаёти ман роҳнамоӣ мекардӣ, то ки ман ҳамчун Парвардигори худ аз ту пайравӣ кунам.

Ба номи Худои бахшояндаи меҳрубон

PDF-и ҳама аломатҳоро аз Ал-Китоб ҳамчун китоб зеркашӣ кунед