Мо тадқиқоти худро тавассути Таврот ва Забур, китобҳои пайғамбарони Исроили қадим анҷом додем. Мо дар наздикии мо Забур дид ки намунаи пешбинии ичрои ваъдахои оянда вучуд дошт.
Аммо аз баста шудани Забур зиёда аз чорсад сол гузашт. Мо дид, ки дар таърихи исроилиён бисьёр вокеахои сиёсй ва динй ба амал омадаанд дар ҳоле ки онҳо мунтазири иҷрои ваъда буданд, аммо аз ҳеҷ пайғамбаре хабари наве дода нашуд. Аммо исроилиён ба воситаи ҳукмронии Ҳиродуси Бузург, рушди маъбадро то ба як сохтори боҳашамат табдил дода, одамонро аз тамоми ҷаҳони Рум ба ибодат, қурбониҳо ва дуоҳои он ҷалб кард. Аммо қалбҳои мардум ҳарчанд хеле диндор буданд ва ҳоло аз бутпарастӣ, ки дар замони паёмбарони пешин онҳоро ба доми худ дароварда буд, парҳез мекунанд, сахт ва мутамарказ шуда буд. Мисли бисёре аз мо имрӯз, дар миёни фаъолиятҳои мазҳабӣ ва дуоҳои динӣ, дили мардум бояд тағир ёбад. Ҳамин тавр, дар охири ҳукмронии Ҳиродуси Бузург, тақрибан дар соли 5 пеш аз милод, як фиристодаи нотакрор барои эълони бузург фиристода шуд.
Сураи Марям (Сураи 19 – Марям) ин мухтасари паёмро ба Марям медиҳад:
Дар ин китоб (достони) Марямро нақл кун, он гоҳ ки аз хонадони худ ба маконе дар машриқ берун рафт.
Вай аз онҳо пардае гузошт (барои экрани худ); Он гоҳ фариштаи худро ба ӯ фиристодем ва ӯ ба сурати марде бар ӯ зоҳир шуд.
Гуфт: «Аз ту ба Худои раҳмон паноҳ мебарам, агар аз Худо битарсӣ, (наздик нашав).
Гуфт: «На, ман паёмбаре аз ҷониби Парвардигори ту ҳастам, то ба ту ҳадяи фарзанде покиза бошад.
Зан гуфт: «Чӣ гуна маро писаре бошад, дар ҳоле ки касе ба ман даст назадааст ва ман золим нестам?»
Гуфт: «Парвардигори ту мефармояд: «Ин бар Ман осон аст ва (мехоҳем) ӯро барои мардумон ибрате ва раҳмате аз Мо қарор диҳем». .”
(Сураи Марям, 19:16-21)
Ҷабраил аз омадани Яҳёи Таъмиддиҳанда (Яҳё (с)) хабар медиҳад.
Ин паёмбар Ҷабраил буд, ки дар Китоби Муқаддас низ ҳамчун фаришта Ҷабраил маъруф аст. То ин вақт ӯ танҳо дар бораи паёми Дониёл (с) фиристода шуда буд.ин ҷо мебинед) дар бораи он ки Масеҳ кай меояд. Ҷабраил (ё Ҷабраил) назди коҳине бо номи Закариё (ё Закари ъ) омад, ки дар маъбад имомӣ мекард. Ӯ ва занаш Элисобаъ ҳарду пир буданд ва фарзанд надоштанд. Аммо Ҷабраил бо паёме, ки дар Инҷил навишта шудааст, ба ӯ зоҳир шуд:
13 Аммо фаришта ба вай гуфт: «Натарс, эй Закарё! дуои шумо шунида шуд. Занат Элисобаъ туро писаре хоҳад зоид, ва ту ӯро Яҳё хонӣ. 14 Ӯ барои шумо шодӣ ва шодӣ хоҳад буд, ва бисьёр касон аз таваллуди ӯ шод хоҳанд шуд, 15 зеро ки вай дар назари Худованд бузург хоҳад буд. Ӯ ҳеҷ гоҳ шароб ё дигар нӯшокиҳои ферментӣ нахӯрад ва ҳатто пеш аз таваллуд шуданаш аз Рӯҳулқудс пур мешавад. 16 Ӯ бисёре аз банӣ-Исроилро назди Худованд Худои худ бармегардонад. 17 Ва ӯ ба ҳузури Худованд хоҳад рафт, дар рӯҳ ва қудрати Илёс, дили волидайнро ба фарзандони худ ва нофармононро ба ҳикмати одил табдил додан — омода кардани мардум барои Худованд омода буданд.“
18 Закариё аз фаришта пурсид: «Чӣ гуна метавонам ба ин боварӣ ҳосил кунам? Ман пирамард ҳастам ва занам солҳо сол хуб аст».
19 Фаришта ба ӯ гуфт: «Ман Ҷабраил ҳастам. Ман дар ҳузури Худо истодаам ва фиристода шудаам, то бо шумо сухан гӯям ва ин хушхабарро ба шумо расонам. 20 Ва акнун шумо хомуш хоҳед монд ва то рӯзе ки ин воқеъ шавад, сухан гуфта наметавонед, зеро ба суханони ман, ки дар вақти муайяншуда иҷро хоҳад шуд, бовар накардед». (Луқо 1:13-20)
Забур бо он баста буд ваъда медињад, ки омодакунанда меояд, ки мисли Илёс (а) бошад. Ҷабраил ин ваъдаи мушаххасро бо ёдоварӣ мекунад, ки писари Закариё (ё Закариё (р)) «бо рӯҳ ва қудрати Илёс» меояд. Ӯ меомад, то ки «қавме, ки барои Худованд муҳайё шудааст» тайёр кунад. Ин эълон маънои онро дошт, ки ваъдаи Омодакунанда фаромӯш нашудааст – он дар таваллуд ва ҳаёти ин писари ояндаи Закарё (ё Закарё) ва Элисобаъ иҷро хоҳад шуд. Аммо азбаски Закарё ба ин хабар бовар накард, гунг шуд.
Ҷабраил аз таваллуди бокира хабар медиҳад.
Омадани The Preparer маънои онро дошт, ки як нафар барои омодагӣ дида мешуд – Масеҳ ё Масеҳ ё Масеҳ — ба наздикй хам меомад. Албатта, пас аз чанд моҳ, Ҷабраил (ё Ҷабраил) боз ба назди зани ҷавони бокира бо номи Марям фиристода шуд, ки дар Инҷил (Инҷил) навишта шудааст.
28 Фаришта назди вай рафт ва гуфт: «Ассалому алайкум, эй азиз! Худованд бо ту аст».
29 Марям аз суханони ӯ сахт ба изтироб афтод ва ҳайрон шуд, ки ин чӣ гуна салом аст. 30 Аммо фаришта ба вай гуфт: «Эй Марям, натарс; шумо дар назди Худо илтифот ёфтед. 31 Шумо ҳомила шуда, писаре хоҳед зоид ва ӯро Исо бихонед. 32 Ӯ бузург хоҳад буд ва Писари Ҳаққи Таоло номида хоҳад шуд. Худованд Худо тахти падараш Довудро ба ӯ хоҳад дод, 33 ва ӯ то абад бар насли Яъқуб подшоҳӣ хоҳад кард; подшоҳии ӯ ҳеҷ гоҳ хотима нахоҳад ёфт».
34 Марям аз фаришта пурсид: «Ин чӣ гуна хоҳад буд, зеро ман бокираам?»
35 Фаришта дар ҷавоб гуфт: «Рӯҳулқудс бар ту хоҳад омад ва қудрати Ҳаққи Таоло бар ту соя хоҳад кард. Пас, муқаддасе, ки таваллуд мешавад, Писари Худо номида хоҳад шуд. 36 Ҳатто хешованди шумо Элисобаъ дар пиронсолиаш фарзанддор мешавад ва вай, ки гуфта мешуд, ҳомиладор намешавад, моҳи шашум аст. 37 Зеро ҳеҷ сухане, ки аз ҷониби Худо омадааст, ҳеҷ гоҳ аз байн нахоҳад рафт».
38 «Ман бандаи Худованд ҳастам», – ҷавоб дод Марям. «Бигзор сухани ту ба ман иҷро шавад». Баъд фаришта вайро тарк кард. (Луқо 1:28-38)
Дар эълони худи Ҷабраил мо ин унвони ҳайратангези «Писари Худо»-ро мебинем. мухокима мекунам он дар мақолаи ман дар бораи он дар ин ҷо. Дар ин мақола мо бо ҳисоби таваллудҳо идома медиҳем.
Мавлуди пайғамбар Яҳё (Яҳёи Таъмиддиҳанда – С)
Ҳодисаҳо айнан ҳамон тавре ки анбиёи Забур пешгӯӣ карда буданд, ҷараён доштанд. Малокӣ-пайғамбар пешгӯӣ карда буд Тайёркунанда ба қудрати Илёс меояд ва ҳоло Ҷабраил таваллуди худро эълон карда буд. Инҷил идома дорад
57 Вақте ки вақти таваллуди Элизабет расид, ӯ писар таваллуд кард. 58 Ҳамсояҳо ва хешовандонаш шуниданд, ки Худованд ба ӯ марҳамати бузурге кардааст ва онҳо ба шодии ӯ шарик шуданд.
59 Дар рӯзи ҳаштум онҳо барои хатна кардани кӯдак омаданд, ва мехостанд ӯро ба номи падараш Закарё гузоранд; 60 вале модараш ба сухан баромада гуфт: «Не! Ӯ бояд Яҳё номида шавад».
61 Ба вай гуфтанд: «Дар байни хешовандони ту касе нест, ки чунин ном дорад».
62 Сипас ба падараш ишора карданд, то бифаҳманд, ки ӯ ба кӯдак чӣ ном мегузорад. 63 Вай лавҳаи хаттӣ хост ва ҳамаро дар ҳайрат гузошт: «Номи ӯ Юҳанно аст». 64 Дарҳол даҳони ӯ кушода ва забонаш озод шуд ва ӯ ба сухан оғоз карда, Худоро ҳамду сано хонд. 65 Ҳама ҳамсояҳо аз тарс пур шуданд ва дар тамоми кӯҳистони Яҳудо мардум дар бораи ин ҳама гап мезаданд. 66 Ҳар касе, ки инро шунидааст, дар ҳайрат афтода, мепурсиданд: «Пас ин кӯдак чӣ мешавад?» (Луқо 1:57-66)
Мавлуди Исои Масеҳ (Исои Масеҳ – алайҳи салом)
Пайғамбар Ишаъё (а) пешгӯии беназирро пешгӯӣ карда буд (ба таври пурра шарҳ дода шудааст). Ин ҷо) ки
Бокира ҳомила шуда, писаре хоҳад зоид, ва ӯро Иммануил номид. (Ишаъё 7:14)
Акнун фаришта Ҷабраил дар бораи таваллуди Марям эълон карда буд, ҳарчанд вай зани бокира боқӣ монд – ба таври мустақим ин пешгӯӣ хеле пештар дода шудааст. Инҷил (Инҷил) таваллуди Исои Масеҳ (Исо алайҳиссалом) ҳамин тавр сабт шудааст.
4 Ва Юсуф низ аз шаҳри Носираи Ҷалил ба Яҳудия, ба Байт-Лаҳми шаҳри Довуд рафт, зеро ки аз хонадон ва насли Довуд буд. 5 Ӯ ба он ҷо рафта, бо Марям, ки бо ӯ издивоҷ кардан буд ва интизори фарзанд буд, ба қайд гирифта шуд. 6 Вақте ки онҳо дар он ҷо буданд, вақти таваллуди кӯдак фаро расид, 7 ва нахустзодаи худ писаре зоид. Ӯро ба матоъ печонд ва дар охур гузошт, зеро барои онҳо меҳмонхона набуд.
8 Ва чӯпононе буданд, ки дар саҳроҳо зиндагӣ мекарданд ва шабона рамаҳои худро посбонӣ мекарданд. 9 Фариштаи Худованд ба онҳо зоҳир шуд, ва ҷалоли Худованд дар атрофашон дурахшид, ва онҳо ба ҳарос афтоданд. 10 Аммо фаришта ба онҳо гуфт: «Натарсед. Ман ба шумо хушхабаре меоварам, ки боиси шодии тамоми мардум мегардад. 11 Имрӯз дар шаҳри Довуд барои шумо Наҷотдиҳанда таваллуд шудааст; Ӯ Масеҳ, Худованд аст. 12 Ин барои шумо аломате хоҳад буд: шумо кӯдакеро хоҳед ёфт, ки ба латта печонида ва дар охур хобида аст».
13 Ногаҳон гурӯҳи бузурги лашкари осмонӣ бо фаришта зоҳир шуда, Худоро ҳамду сано хонда, гуфтанд:
14 «Шукр Худоро дар осмони баланд,
ва осоиштагии рӯи замин бар касонест, ки файзи Ӯ бар онҳост».15 Вақте ки фариштагон онҳоро тарк карда, ба осмон рафтанд, чӯпонон ба якдигар гуфтанд: «Биёед, ба Байт-Лаҳм биравем ва ин воқеаро бубинем, ки Худованд дар бораи он ба мо гуфт».
16 Онҳо шитобон рафтанд ва Марям ва Юсуф ва кӯдакеро, ки дар охур хобида буд, ёфтанд. 17 Вақте ки Ӯро диданд, дар бораи он чи дар бораи ин кӯдак ба онҳо гуфта шуда буд, паҳн карданд, 18 ва ҳамаи онҳое ки инро шуниданд, аз он чи чӯпонон ба онҳо гуфтанд, дар ҳайрат монданд… 21 Дар рӯзи ҳаштум, вақте ки вақти хатна кардани кӯдак фаро расид, ӯро Исо номиданд, ки фаришта пеш аз ҳомиладор шуданаш ба ӯ ном гузошта буд. (Луқо 2:4–21)
Нақшҳои ояндаи ин ду паёмбари бузург
Ду пайғамбари бузург дар тӯли моҳҳо аз ҳамдигар таваллуд шуданд, ки ҳарду барои иҷро шудани пешгӯиҳои мушаххасе, ки садҳо сол пеш гуфта шуда буданд! Ҳаёт ва паёмҳои онҳо чӣ гуна хоҳад буд? Закарӣ (ё Закариё – р.а.), падари Яҳёи Таъмиддиҳанда (Яҳё ) дар бораи ҳарду писар нубувват кардааст, ки:
67 Падари ӯ Закарё аз Рӯҳулқудс пур шуд ва нубувват кард:
68 «Ситоиш ба Худованд, Худои Исроил,
зеро ӯ ба назди қавми худ омада, онҳоро наҷот додааст.
69 Ӯ барои мо шохи наҷотро ба вуҷуд овард
дар хонаи бандаи худ Довуд
70 (чунон ки Ӯ ба воситаи пайғамбарони муқаддаси худ гуфта буд),
71 наҷот аз душманони мо
ва аз дасти ҳамаи онҳое, ки моро бад мебинанд –
72 ки ба гузаштагони худ рахм кунем
ва аҳди муқаддаси худро ба ёд оварем,
73 ӯ ба падари мо Иброҳим савганд ёд кард:
74 то моро аз дасти душманони худ наҷот диҳад,
ва то ки мо ба вай бе тарсу ҳарос хизмат кунем
75 дар муқаддасӣ ва адолат дар назди Ӯ тамоми рӯзҳои мо.76 Ва ту, фарзанди ман, пайғамбари Ҳаққи Таоло хонда хоҳӣ шуд;
зеро ки шумо пешопеши Худованд равона хоҳед шуд, то ки барояш роҳ омода кунед,
77 ки ба халки худ дониш дихад наҷот
ба воситаи омурзиши гуноҳҳояшон,
78 Аз сабаби он, марҳамати меҳрубони Худои мо,
ки ба воситаи он офтоби тулуъкунанда аз осмон ба назди мо меояд
79 дурахшон кардан бар онҳое, ки дар торикӣ зиндагӣ мекунанд
ва дар сояи марг,
ки пои моро ба рохи сулх хидоят кунад.” (Луқо 1:67-79)
Закариё (ъ) кироати илҳомбахш ба ҳузур пазируфт, таваллуди Исо (а)-ро ба ваъдае, ки ба Довуд (а) дода буд, пайванд дод. ваъдаро дар ин ҷо бубинед) ва инчунин Иброҳим (а. ваъдаро дар ин ҷо бубинед). Нақшаи Худо, ки дар тӯли асрҳо пешгӯӣ карда шуда буд, ҳоло ба авҷи худ расида буд. Аммо ин нақша чиро дар бар мегирад? Оё ин наҷот аз душмани румиён буд? Оё қонуни наве буд, ки ба ҷои қонуни ҳазрати Мӯсо (а) барояд? Оё он як дини нав ё низоми сиёсӣ буд? Ҳеҷ яке аз инҳо (он чизест, ки мо одамон дар ҷустуҷӯи он ҳастем) зикр нашудааст. Ба ҷои ин нақшаи муайяншуда ин аст, ки «ба мо имкон медиҳад, ки бе тарсу ҳарос дар муқаддасӣ ва адолат ба Ӯ хизмат кунем» ва «наҷот ба воситаи омурзиши гуноҳҳои онҳо», ки аз ҷониби «марҳамати меҳрубонии Худои мо» барои касоне, ки «дар сояи марг зиндагӣ мекунанд» асос ёфтааст. ‘ пои моро ба рохи сулх хидоят кунад». Ҳамеша аз Одам мо ба адоват ва марг маҳкум шудаем, то ба адолат ва омурзиши гуноҳҳоямон ноил шавем. Ва дар пеши Одам, Ҳавво ва Шайтон, Аллоҳ таоло нақшае эълон кард ки дар маркази он «насл» аз «зан» буд. Бешубҳа, ин гуна нақша беҳтар аз ҳама гуна нақшаҳои ҷангҳо ва системаҳои тафаккур ва рафторест, ки мо меҷӯем. Ин нақша ниёзҳои амиқи моро қонеъ хоҳад кард, на ниёзҳои рӯизаминии мо. Аммо ин нақшаи омодакунанда ва Масеҳ чӣ гуна хоҳад буд? Мо дар ҷустуҷӯи ҷавобҳо ҳамчун давом медихем омӯхтан дар бораи Хабари хуш аз Инҷил.