Вақте ки вақти рӯзадорӣ дар моҳи Рамазон фаро мерасад, ман мешунавам, ки дӯстонам сӯҳбат мекунанд, ки чӣ гуна рӯза гирифтан беҳтар аст. Муҳокима ба он нигаронида шудааст, ки кай оғоз ва қатъ кардани рӯза. Вақте ки моҳи Рамазон дар тобистон фаро мерасад ва азбаски мо дар шимол бо тақрибан 16 соат ё бештар аз равшании рӯз зиндагӣ мекунем, саволе ба миён меояд, ки оё барои рӯзадорӣ ягон стандарти дигари равшании рӯзро (ба мисли фосилаи тулӯи офтоб то ғуруби офтоб дар Макка) истифода бурдан мумкин аст? Дӯстони ман дар ин ва дигар саволҳо дар бораи чӣ ҷоиз асту чиро, ба ҳукмҳои мухталифи уламои гуногун пайравӣ мекунанд.
Ҳарчанд ин баҳсҳо муҳиманд, мо аксар вақт як масъалаи муҳимро фаромӯш мекунем, ки чӣ гуна бояд зиндагӣ кунем, то рӯзадории мо ба Худо писанд ояд. Дар ин бора паёмбарон навиштаанд ва паёми онҳо дар бораи зиндагии дуруст барои рӯзадории писандида имрӯз ба мисли замони онҳо муҳим аст.
Ҳазрати Ишаё (а) дар замоне зиндагӣ мекард, ки мӯъминон фарзҳои динии худро (ба мисли намоз ва рӯза) ба таври ҷиддӣ ба ҷо меоварданд. Онҳо диндор буданд.
Ҷадвали таърихии ҳазрати Ишаъё (а) бо баъзе паёмбарони дигар дар Забур
Аммо он инчунин замони фасоди бузург буд (ниг муаррифии Забур). Мардум пайваста ҷангу ҷанҷол ва баҳсу мунозира мекарданд. Пас, паёмбар ба онҳо ин хабарро овард.
Рӯзаи ҳақиқӣ
58 «Онро бо овози баланд дод кунед, худро нигоҳ надоред.
Овозатро мисли карнай баланд кун.
Ба халқи ман исёни онҳоро эълон кунед
ва гуноҳҳои онҳоро ба насли Яъқуб.
2 Зеро ки рӯз аз рӯз маро ҷустуҷӯ мекунанд;
онҳо мехоҳанд, ки роҳҳои Маро донанд,
гӯё онҳо миллате буданд, ки кори дуруст мекунанд
ва аҳкоми Худои худро тарк накардааст.
Онҳо аз ман қарорҳои одилона талаб мекунанд
ва ба назар чунин менамояд, ки Худо ба онҳо наздик шавад.
3 «Чаро рӯза гирифтем» мегӯянд,
‘Ва ту онро надидаӣ?
Чаро худамонро хор кардем,
ва ту пай надидаӣ?»«Аммо дар рӯзи рӯзадорӣ ҳар чӣ бихоҳед, мекунед
ва хамаи коргарони худро истисмор кунед.
4 Рӯзаи ту бо ҷанҷолу фитна анҷом мешавад,
ва ба якдигар муштхои бад мезананд.
Шумо наметавонед мисли имрӯз рӯза гиред
ва интизор шавед, ки овози шумо дар баланд садо диҳад.
5 Оё ин гуна рӯзае, ки ман интихоб кардаам?
танҳо рӯзе аст, ки мардум худро фурӯтан созанд?
Наход танхо барои сари хам кардан чун най
ва барои хобидан дар палос ва хокистар?
Оё он чизест, ки шумо рӯза мегӯед,
рӯзе, ки қобили қабул аст Худованд?6 «Оё ин рӯзае нест, ки ман баргузидаам:
занҷирҳои беадолатиро аз даст диҳем
ва бандҳои юғро кушоед,
ки мазлумонро озод кунад
ва ҳар юғро мешиканед?
7 Оё ин бо гуруснагон тақсим кардани хӯроки шумо нест
ва овораи камбағалро бо паноҳгоҳ таъмин кардан –
Чун бараҳнаро дидӣ, то онҳоро пӯшон,
ва аз гӯшт ва хуни худ рӯй нагардонем?
8 Он гоҳ нури ту чун дамидани субҳ падидор хоҳад шуд,
ва шифои шумо зуд пайдо мешавад;
он гоҳ адолати ту пеши ту хоҳад рафт,
ва шӯҳрати Худованд посбони пушти шумо хоҳад буд.
9 Он гоҳ шумо занг мезанед ва Худованд ҷавоб медиҳад;
ту барои кӯмак гиря мекунӣ ва ӯ мегӯяд: ана ман.
«Агар шумо юғи зулмро аз байн баред,
бо ангушти ишорат ва гуфтори бадхоҳ,
10 ва агар шумо худро ба хотири гуруснагон сарф кунед
ва қонеъ кардани ниёзҳои мазлумон,
он гоҳ нури ту дар торикӣ тулӯъ хоҳад кард,
ва шаби ту ба мисли нисфирӯзӣ хоҳад шуд.
11 Дар Худованд ҳамеша шуморо роҳнамоӣ мекунад;
вай дар замини аз офтоб сухташуда талаботи шуморо конеъ мегардонад
ва чаҳорчӯбаи шуморо мустаҳкам мекунад.
Ту мисли боғи сероб хоҳӣ буд,
мисли чашмае, ки обаш харгиз намерезад.
12 Халки шумо харобахои кадимиро аз нав обод мекунад
ва тахкурсии деринаро баланд мебардорад;
туро Таъмиркунандаи деворҳои шикаста меноманд,
Баркароркунандаи кучахо бо хонахои истикоматй. (Ишаъё 58:1–12)
Оё ин ваъдаҳои ҳаёти фаровон аз рӯзадории ҳақиқӣ аҷиб нестанд? Аммо мардум он замон ба сухани паёмбар гӯш надоданд ва тавба намекарданд (таълимоти Яҳё алайҳиссалом дар бораи тавба). Пас, онҳо ҳамчун доварӣ карда шуданд Ҳазрати Мусо (а) нубувват карда буданд. Ин паём барои мо ҳушдоре боқӣ мемонад, зеро тасвири Ишаъё дар бораи рафтори онҳо ҳангоми рӯзадорӣ мисли имрӯз садо медиҳад.
Бо ҳар ҳукме, ки имомони мо иҷозат медиҳанд, рӯза гирифтан фоидае надорад, вале бо рафтори ранҷандаи Худо аз ризояти Худо набарояд. Пас фаҳмед, ки чӣ тавр раҳмати Ӯро ба воситаи Паёмбар Исои Масеҳ (с) қабул кунед.