Мо дар таърихи исроилиён ки дар соли 70-уми милодй аз сарзамини ваъдашуда ронда шуданд, то дар тамоми миллатхои чахон ба асирй ва хоричй зиндагй кунанд. Тақрибан 2000 сол дар ин ҷо ва чӣ тавр исроилиён зиндагӣ мекарданд. Вақте ки онҳо дар ин миллатҳои гуногун зиндагӣ мекарданд, онҳо давра ба давра ба таъқиботҳои азим дучор мешуданд. Ин махсусан дар Аврупои масеҳӣ дуруст буд. Исроилиён аз Испания, дар Аврупои Ғарбӣ то погромҳо дар Русия аксар вақт дар ҳолати ногувор зиндагӣ мекарданд. Суханони Мӯсо, ки дар лаънат гуфта шудааст, ҳамон тавре ки навишта шуда буд, иҷро шуданд
… Дар миёни он халқҳо оромӣ нахоҳӣ ёфт ва барои кафи пои худ оромгоҳе нахоҳӣ ёфт. Дар он ҷо Худованд ба ту ақли ғамгин, чашмони аз ҳасрат хаста ва дили ноумедиро ато хоҳад кард. (Такрори Шариат 28:65)
Ҷадвали зер ин давраи 2000-ро нишон медиҳад, ки пас аз таърихи исроилиён аз замони Библия меояд. Ин давра дар сатри дарози сурх нишон дода шудааст.
Ҷадвали таърихии мардуми яҳудӣ аз Мусо то имрӯз
Шумо мебинед, ки исроилиён дар тӯли таърихи худ ду давраи бадарғаро аз сар гузаронидаанд, аммо давраи дуюми асирӣ нисбат ба давраи аввали бадарға (он танҳо аз солҳои 600 – 530 пеш аз милод) хеле дарозтар буд.
Яҳудиён ҳувияти фарҳангии худро нигоҳ доштанд
Он чизе, ки барои ман ҷолиб аст, ин аст, ки гарчанде ки исроилиён ҳеҷ гоҳ макони марказӣ барои решакан кардани решаҳои фарҳангӣ надоштанд ва ҳарчанд онҳо ҳеҷ гоҳ хеле зиёд набуданд (аксар вақт аз сабаби марг дар таъқибот) онҳо дар тӯли 2000 сол ҳеҷ гоҳ ҳувияти фарҳангии худро гум накардаанд. Ин хеле аҷиб аст. Дар ин ҷо дар Таврот рӯйхати халқҳое оварда шудааст, ки дар замони ваъдашуда зиндагӣ мекарданд Аломати 1 Мусо (а).
Пас ман фурӯд омадаам, то онҳоро аз дасти мисриён наҷот диҳам ва онҳоро аз он замин ба замини хуб ва барҳаво, ба замине, ки аз шир ва асал ҷорист, — хонаи канъониён, ҳиттиён, амӯриён, фариззиён, барорам, Ҳивиён ва Ебусиён. (Хуруҷ 3:8)
Ва аз замони дода шудани Баракату Лаънат:
Вақте ки Худованд Худоят туро ба замине, ки барои тасарруф карданӣ медарӣ, меовард ва халқҳои зиёдеро, яъне ҳиттиён, гирғошиён, амӯриён, канъониён, фариззиён, ҳивиён ва ябусиёнро, ки ҳафт халқи аз шумо бузургтар ва пурзӯртар буданд, аз пеши шумо бадар ронад (Такрори Шариат 7:1). )
Оё касе аз ин мардум то ҳол вуҷуд дорад, ки ҳувияти фарҳангӣ ва забонии худро нигоҳ дошта бошад? Не, онҳо кайҳо рафтанд. Мо танҳо дар бораи «гиргашиён» аз ин таърихи қадим медонем. Императорҳои пурқудрати Бобулӣ, форсӣ, юнонӣ ва баъдан Рум ин миллатҳоро забт карданд, онҳо зуд забон ва ҳувияти худро аз даст доданд, зеро ба ин империяҳои бузург шомил шуданд. Вақте ки ман дар Канада зиндагӣ мекунам, мебинам, ки муҳоҷирон аз тамоми ҷаҳон ба ин ҷо меоянд. Пас аз 3rd насл фарҳанг ва забони кишвари муҳоҷират кайҳо нест. Ман дар ҷавонӣ аз Шветсия ба Канада муҳоҷират карда будам. Писари ман шведиро намедонад. На фарзандони бародару хоҳарам. Ҳувияти шведии аҷдодони ман дар деги фарҳангии Канада нопадид мешавад. Ва ин тақрибан ба ҳамаи муҳоҷирон, ки аз Чин, Ҷопон, Корея, Эрон, Амрикои Ҷанубӣ, Африқо ё кишварҳои Аврупо омадаанд, дахл дорад – дар давоми се насл гум мешавад.
Аз ин рӯ, аҷиб аст, ки исроилиён, ки дар чунин хусумат зиндагӣ мекарданд, дар тӯли садсолаҳо маҷбур шуданд, ки ба ин ҷову он ҷо фирор кунанд, ки аҳолии ҷаҳонии онҳо ҳеҷ гоҳ аз 15 миллион зиёд набуд, ҳувияти худро – динӣ, фарҳангӣ ва забони худро – ҳарчанд 2000 сол давом дод.
Геноциди муосири яҳудиён – Холокост
Пас аз он таъқибҳо ва погромҳо алайҳи яҳудиён ба авҷи худ расид. Гитлер дар Ҷанги Дуюми Ҷаҳонӣ тавассути Олмони фашистӣ кӯшиш мекард, ки тамоми яҳудиёнеро, ки дар Аврупо зиндагӣ мекунанд, нест кунад. Ва кариб муяссар шуд, ки системаи механиконидашудаи дар печьхои газ нест кардани онхо ба вучуд оварда шавад. Бо вуҷуди ин, ӯ мағлуб шуд ва бақияи яҳудиён зинда монданд.
Бозсозии муосири Исроил
Ва он гоҳ дар соли 1948 яҳудиён тавассути Созмони Милали Муттаҳид давлати муосири Исроилро аз нав таваллуд карданд. Аҷиб аст, ки танҳо дар он аст, ки, тавре ки дар боло қайд шуд, одамоне буданд, ки пас аз ин ҳама солҳо худро “яҳудӣ” муаррифӣ карданд. Аммо барои амалӣ шудани ин суханони Мӯсо, ки 3500 сол пеш навишта шуда буд, бояд «шумо» ё қавме боқӣ монад, ки ваъдаро гирифта метавонистанд. Пас, ҳатто дар асорати тӯлонии худ мардуме боқӣ монданд.
… он гоҳ Худованд Худои ту барқарор хоҳад кард шумо насиб ва раҳмдил бошед шумо ва ҷамъ кунед шумо боз аз тамоми халқҳое, ки Ӯ пароканда карда буд шумо. Ҳатто агар шумо ба дуртарин замини зери осмон ронда шудаанд, аз он ҷо Худованд Худои ту ҷамъ хоҳад кард шумо ва биёред шумо баргашт. (Такрори Шариат 30:3-4)
Ин дар ҳақиқат нишонаи он аст, ки Худо ба каломи худ вафо мекунад.
Аз он чихат чолиби диккат буд, ки ин давлат дар дандонхои мухолифат барпо карда шудааст. Аксарияти миллатҳои он минтақа дар соли 1948… дар 1956… дар 1967 ва боз дар соли 1973 бар зидди Исроил ҷанг карданд. Исроил, як миллати хеле хурд, аксар вақт худро дар як вақт бо панҷ миллат дар ҷанг қарор медод. Бо вуҷуди ин, онҳо на танҳо зинда монданд, балки ҳудуди онҳо зиёд шуданд. Дар ҷанги соли 1967 яҳудиён Ерусалимро, пойтахти таърихии худ, ки Довуд (Довуд) бунёд карда буд, дубора ба даст оварданд.
Чаро Худо ба дубора таваллуд шудани Исроил иҷозат дод?
То имрӯз, ҳамаи ин пешрафтҳои муосир хеле баҳсбарангезанд. Тақрибан ҳеҷ як рӯйдодҳои муосир ин қадар баҳсу мунозираҳоро ба вуҷуд намеоранд, ба мисли дубора таваллуд шудани Исроил ва бозгашти исроилиён – қариб ҳамарӯза аз ин миллатҳо дар саросари ҷаҳон, ки онҳо ҳазорон сол дар асирӣ зиндагӣ мекарданд. Ва шояд вақте ки шумо инро мехонед, худатон аз хашм пур мешавад. Ин бешубҳа нест, ки яҳудиён имрӯз диндор ҳастанд – аксарият аз сабаби он чизе ки бо генотсиди муваффақи Гитлер рӯй дод, хеле дунявӣ ё атеист мебошанд. Ва ин нест, ки онҳо ҳатман дурустанд. Аммо факти чолиб он аст, ки он чи Мӯсо дар охири «Лаънатҳо» навиштааст, ба вуқӯъ омадааст ва ҳоло ҳам дар пеши назари мо рӯй медиҳад. Чаро? Ин чӣ маъно дорад? Ва чӣ гуна ин метавонад рӯй диҳад, вақте ки онҳо ҳанӯз Масеҳро рад мекунанд? Ин саволҳои муҳиманд. Ба ҳамаи ин саволҳо дар Таврот ва Забур посух ёфтан мумкин аст. Шояд шумо аз он чи ки нав навиштаам хашмгинед, шояд талх бошад. Аммо шояд мо метавонем ҳукми ниҳоиро боздорем, то он даме, ки баъзе чизҳоеро, ки пайғамбарон дар бораи ин воқеаи аҷиб навиштаанд, фаҳмем. Онҳо онҳоро ба манфиати мо навиштанд, зеро ин ҳама ба доварӣ оварда мерасонад – барои яҳудиён ва дигарон. Биёед, ҳадди ақалл аз он чи ин паёмбарон навиштаанд, огоҳ бошем, то аз рӯи ҳамаи навиштаҳо ҳукми худро бисозем. Мо бо Забур идома медиҳем, то бипурсем, ки чаро яҳудиён Масеҳро инкор карданд?